της αγάπης σήμερα

Διαβάζω: της αγάπης, σήμερα


"με την αγάπη λειτουργώ τ' αδιέξοδο,
δε βρίσκω άλλο εξέχον κερί…"

Σωκράτης Ξένος

☙ ❧

Μαρία Ζαγκλαρά, ΜΕΔΟΥΣΑ

Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή
Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι

Ανόητη

Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;

Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις – πονάω

☙ ❧

Massimo Recalcati, Η ζωή με τον Λακάν

Ο άνθρωπος της ζωτικής επιθυ-
μίας που δεν γνωρίζει τον φόβο, που δεν υπο-
χωρεί, που ήξερε τι είναι η απόλυτη ευθύνη
της πράξης, αυτός ο άνθρωπος που αγαπούσε
περισσότερο από καθετί τη μοναξιά του, ήταν
ταυτόχρονα αυτός που δεν μπορούσε να αντέ-
ξει το να είναι εγκαταλειμμένος, να μην έχει
πια δίπλα του τα άτομα που τον αγαπούσαν.
Είναι η σκηνή που απ' όλο το βιβλίο μού
έκανε μεγαλύτερη εντύπωση: Ο γερασμέ-
νος Λακάν, εγκαταλειμμένος από τη νεαρή
ερωμένη του, αφήνει το γραφείο του στη οδό
Ντε Λιλ, όπου εργαζόταν και ταυτόχρονα
ζούσε, για να πάει στο σπίτι του γαμπρού του
Ζακ-Αλέν Μιλέρ και της κόρης του Ζιντίτ και
να χωθεί στο κρεββάτι του μικρού Λικ, του
αγαπημένου του εγγονού. Αίτημα παρουσίας,
που λαμβάνει εδώ τη μορφή της ικεσίας, της
προσευχής, της επίκλησης του Άλλου, της
αγάπης που δεν εγκαταλείπει. (σ. 18-19)

☙ ❧


Βασίλης Λαλιώτης, Προσφορά

Να ξερες πόσες λέξεις μου
πετάω στους σκουπιδοτενεκέδες
ως το τελικό ε, τί, όμορφη
πως μαθαίνω να σου φέρνω
κυκλάμινα σε χιόνι, πως
κλείνω υποθέσεις ως την τελική σου
αθώωση για μια μονάχα αγκαλιά
που έχει χέρια από παλιό φονιά.
Μη μιλήσεις, μείνε της σιωπής
από τη δυνατότητά σου της μητέρας
κι άσε με εμένα μες στα λόγια
την εξορία απ 'την αγάπη
όλων των ανδρών
να δοκιμάσω ένα ρόδο ανὐπαρκτο
από λέξη
να γίνει στα δυο χέρια σου ρόδο αληθινό.

[από τον παλιό του χώρο στο f/b]


☙ ❧


Κώστας Θ. Ριζάκης, το στίγμα

είπε ν' αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη
κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα
στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου τής καλής του
μέσα σε χείλη κόκκιν' ανεξήγητα ανοιχτά
στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι

μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους
παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι
χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους

και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!
---
από τη συλλογή: Κώστας Θ. Ριζάκης - η τριμερής σοδειά


☙ ❧


MIROSLAV HOLUB, Αγάπη

Δυο χιλιάδες τσιγάρα.
Εκατό μίλια
από τοίχο σε τοίχο.
Μια αιωνιότητα και μισή από ολονυκτίες
πιο λευκές κι από χιόνι.
Τόνοι λέξεων
παλιές σαν ίχνη
πλατύποδα στην άμμο.
Εκατό βιβλία που δεν γράψαμε.
Εκατό πυραμίδες που δεν χτίσαμε.
Σκουπίδια.
Σκόνη.
Πικρή
σαν την αρχή του κόσμου.
Πιστέψτε με όταν λέω
ήταν όμορφη.

μτφρ.: Χ. Βλαβιανός

☙ ❧

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΟΥ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ, Στρατής Μυριβήλης

ΑΓΑΠΩ τους τρελούς και πολύ τους συλλογιούμαι. Δεν
είναι οίχτος αυτό, αφού οίχτος είναι το περίττωμα της
καλοζωϊσμένης ψυχής. Είναι αληθινή αγάπη, γεμάτη τρυ-
φερότητα και σεβασμό, προς το νέο και παράξενο πλάσμα,
που βγήκε από τη βαρετή και ομοιόμορφη πλειοψηφία των
λογικών ανθρώπων και κινείται πια μέσα στους δικούς του
νόμους. Μονάχα στην Ανατολή βρήκα τους ανθρώπους το-
σο σοφούς ώστε να έχουν την ικανότητα να καταλάβουν
έναν τρελό. Μόνο που εκεί πλησιάζουν με περισσότερη θρη-
σκευτικότητα το μυστήριό του.[...]

από το: ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΙΒΛΙΟ

☙ ❧

ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ, Λου-Κιανγκ-Τσέου

ΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ σ' ένα καλυβόσπιτο πά-
νω σ' ένα καράβι. Είναι χειμώνας,
χιόνισε, και το καλύβι μας τώρα μοιάζει
σαν τ' άλλα καλύβια, εκεί κάτω, που ζώ-
νουν την όχθη. Ξεκινάς χαράματα για
τη δουλειά σου και γυρίζεις νύχτα. Απο-
ψε σου ετοίμασα μια γαβάθα κουκιά, που
θα τα φας γελώντας μου μες στα μάτια.
Είμαι η γυναίκα σου, κι η αγάπη μας εί-
ναι σαν το χιόνι που πέφτει. Κανένας δεν
μπορεί να το δει πάνω στο νερό.


☙ ❧


Ζησάκη Κατερίνα

λοιπόν; θα μ' αγαπήσεις;

- μισέρημος -












© Assimina