Τ Ο Κ Ρ Α Σ Ι Τ Ο Υ Μ Ο Ν Α Χ Ι Κ Ο Υ
Το παράξενο βλέμμα μιας ερωμένης
που γλιστρά προς εμάς σαν αχτίδα λευκή
σταλμένη με κύματα από το φεγγάρι στην τρεμάμενη λίμνη,
όταν θέλει μέσα της να λούσει τη νωχελική ομορφιά του.
Το τελευταίο πουγκί με λεφτά ενός παίχτη,
ένα κολασμένο φιλί της αδύναμης Αδελίνας,
οι ήχοι μιας εκνευριστικής και χαδιάρικης μουσικής,
όμοιας με τη μακρινή κραυγή του ανθρώπινου πόνου,
Όλα αυτά, ω μπουκάλι βαθύ, δεν αξίζουν όσο
οι διεισδυτικοί χυμοί που η γόνιμη γαστέρα σου
κρατά για τη διψασμένη καρδιά του πιστού ποιητή.
Χύνεις μέσα του την ελπίδα, τη νιότη και τη ζωή,
– Και την περηφάνεια, αυτό τον ζηλευτό θησαυρό,
που μας βγάζει θριαμβευτές και μας κάνει
να μοιάζουμε με θεούς!
μετάφραση: Άννα Φιλίνη
από το βιβλίο:
ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ
ΓΙΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
εκδ. ΑΜΜΟΣ
© Assimina
