Γιολάντα Πέγκλη
Η ΑΣΦΥΞΙΑ ΣΤΟ ΛΑΪΚΟ ΠΡΟΑΣΤΕΙΟ
Για όλους ραγίζει την Κυριακή
του θεού το σώμα, για μένα
αντίδωρο δεν περισσεύει
πάνω στην κινούμενη άμμο χορεύω
λιποθυμώ –τελειώνει η γιορτή.
Τις άλλες μέρες
μεγαλώνει πιο πολύ ο κόσμος
κρυώνω
πλανιέμαι στις πλατείες κλωτσώντας
τα χαρτιά και τα φύλλα
τους ήχους που παγιδεύονται στα ρείθρα
μαζεύω για τροφή.
Με τριγμούς ψηλώνει η πιο πικρή
ρίζα της καρδιάς μου.
Να έχει σταματήσει αλήθεια
στην κάμαρα με τον σπασμένο λαμπτήρα
το άστρο που αναγγέλλει
αυτός να έχει οριστεί τόπος
για την απογραφή όλων μου των ονείρων;
Τέτοιες στιγμές έρχεσαι
με κοιτάς
δεν προφταίνω ποτέ να εξημερώσω
το πρόσωπό μου
«με τον κατάλληλο φωτισμό, λες,
γεμίζω το σπίτι χρυσά έντομα».
Χρόνια στάθηκα απέναντι στον ήλιο
καμμιά χαρά δεν με φώτισε
ολόκληρη.
Από τη συλλογή:
Α κ ο ύ σ τ ε :
(1970)
*
περισσότερα από την ίδια συλλογή και πηγή,
στον Ποιητικό Πυρήνα πατώντας εδώ
© Assimina
