πηγές

 

ώιντα, ποιηματάκι μου καημένο! 

πώς και πως και πόσο λίπασμα

θα γίνεις

 

[εμπνεύσεων γεγηρακότων. Ω!]

 

© Assimina

Κώστας Μάστρακας, 25η ὥρα

 

 (Του Κώστα Μάστρακα, από την "Ζώνη Ασφαλείας")

                  25η ὥρα

           Ὁ χρόνος εἶχε κάποτε εὐρυχωρία.
           Δικά μου πρωϊνά, ποὺ δὲ μοῦ τἄπαιρνε κανείς,
           πάμφωτα μεσημέρια,
           ποὺ μὲ βασάνιζε ἡ ὑποχρέωση ἄθελου ὕπνου,
           γεμᾶτα ἀπογεύματα
           καὶ νύχτες ἔνυπνες, ἐνόνειρες.
           Σιγὰ-σιγὰ ἄρχισαν νὰ μὲ κλέβουν.
           Μοῦ ζήτησαν κάποια μικρὴ ἐξυπηρέτηση.
           Ἁπλόχερα τὴν ἔδωσα.
          Ἔχετε λίγη ὥρα γιά..- θὰ σᾶς ἀνταμείψω!
           Δὲ μ' ἔνοιαζε ἡ ἀνταμοιβή, ἡ ἀνταπόδωση.
          Ἔδωσα ὧρες ἀφειδώλεφτα,
           ἔδωσα πρωϊνά, ἔδωσα μεσημέρια, ἀπογεύματα.
           Νύχτες ἀτέλειωτες κι ἄλλες νύχτες.
           Μέρες ἀτέλειωτες κι ἄλλες μέρες.
          Ὅταν τελείωσε ὁ χρόνος
           ἔδωσα τόπο στὴν ὀργή,
           ἔδωσα τὰ σπλάχνα μου,
           τὸ σῶμα μου,
           ἔφτασα στὴν τελευταία μου στιγμή.
           Ἐκεῖ μὲ περίμενε ὁ ἄγνωστος Ἀνταποδότης:
           Πάρε, εἶπε, τριάντα δικές μου ὧρες.
           Πολλαπλασίασέ τες καὶ
          «Ἆρον τὸν κράββατόν σου»...
           Ἐπέζησα καὶ μετεωρίζομαι.
           Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε ἄλλο.
          Ἔχω συνηθίσει νὰ δίνω.
           Δίνω λοιπόν, ὅ,τι ἐλάχιστο ἀπέμεινε.
           Δίνω κι ἀναζητῶ ἀπεγνωσμένα,
           τώρα ποὺ στένεψεν ἀσφυκτικὰ ὁ χρόνος,
           τώρα ποὺ χάθηκαν κ' οἱ εἰκοστέσσερες,
           τὴν εἰκοστὴ πέμπτη μου ὥρα
           τῆς ἀλήθειας.

 

                             από τον φβ χώρο του ποιητή Κώστα Σοφιανού

 

© Assimina

Στρατής Παρέλης, αντίφαση

 

 

αντίφαση...

 

νύχτα είναι θα περάσει. δάκνοντας τα τρυφερά συμπεράσματα των λουλουδιών. ενός βασιλικού η έξαψη με σκλάβωσε και δεν αντέχω. καρφιτσώνω τις λέξεις μου επάνω στον ντελικάτο κορμό της μουριάς που ζει με έκπαγλες ματαιότητες! ανθίζει το φεγγάρι. μισοκατεστραμμένο από την υπερβολική προσήλωση στον ουρανό. φθαρμένο είναι και το Ποίημα: ενσκήπτει μέσα του κάθε μεσάνυχτο που δεν χρονολογείται.

ξεχνιέμαι διαβάζοντας κάτι που είναι φωτιά. όπως γεννιέται ένας στίχος έτσι η ζωή καθοδηγεί την τόλμη της. ευτυχήματα μες την καρδιά μου, αποταμιευμένες ελαφρότητες, κρουστές μελαγχολίες πίσω στην αυλή, εκεί που μίλαγε η γιαγιά μου και ορθώνονταν οι ορτανσίες και οι γαριφαλιές.

ένα λιανό αεράκι με εμπαίζει και με συμπονά: ποιός την αντέχει τόση Αντίφαση;

 

έργο του Νταλί

 

 

 

από τον χώρο του στο fb

σαν σήμερα πριν ένα χρόνο 

(όπως όλες οι προγραμματισμένες αναρτήσεις αυτού του μπλογκ)

© Assimina

Αθανασία Κρατημένου, άτιτλο

 

 να σε κρεμάσω από μανταλάκι πλαστικό να σε χαζεύω να στεγνώνεις από χιόνι εσύ θλίψη προγονική και τραύμα παιδικό δε με θυμάσαι με ξέχασες τόσα χρόνια που στοιβάχτηκαν στα μάτια σου κάποια μέρα θα μπερδευτείς και θα φωνάξεις κάποια αγαπημένη σου με το όνομα μου η γλώσσα θα αρθρώσει τη μνήμη και ίσως γευτείς πάλι τη λύπη και τη λαχτάρα των φιλιών μου

 

από τον χώρο της στο f/b 

Αύγουστος 2023

© Assimina

Βασίλης Λαλιώτης, άτιτλο

 

 

Εκεί στην Αλμπέρκα, είδα το πάνω όριο της Μεσογειακής Μεγάλης Μητέρας... Το κράτος της αχνοφέγγει στο χάρτη και το ψηλαφούν κάποτε διανοούμενοι και καλλιτέχνες που επιμένουν να διαβάζουν τους τόπους της Βυζαντινής Οικουμένης σε ορισμένους παραλλήλους και μεσημβρινούς που περιέχουν εδάφη αυτής της λεκάνης. Ο κρητικός πέλεκυς είναι το σήμα και το όπλο της, ένας φυλακισμένος σπαραγμός φυλάει τους χρόνους της που είναι το μεσημέρι και το καλοκαίρι. Ο ταύρος είναι το ζώο της και η θέα από τα κοιμητήρια προς τη θάλασσα η μυστική της επικράτεια. Και όσοι ξέρουν ζουν και ποιούν και γράφουν, όπως κι εγώ, από τα αγαθά της Μητριαρχίας.

 

 

 

 

 από τον χώρο του στο φβ

15 08 2023

 

© Assimina

Δημήτρης Παπαστεργίου, ΜΑΚΡΥΑΜΜΟΣ ΚΟΙΝΥΡΩΝ

 

ΜΑΚΡΥΑΜΜΟΣ ΚΟΙΝΥΡΩΝ

.

Ω! πόσο καμαρώνω που είμαστε μαζί αυτό το καλοκαίρι

φοβισμένη μου αυτοκράτειρα.

Τα μαλλιά σου κοπάδι άγριες ζέβρες,

βόσκουν στην ξανθή σαβάνα

διώχνοντας με τις ουρές μύγες απ’ τα καπούλια.

Η αφή του μεστωμένου στήθους σου

υπόσχεση ότι τέλειωσαν οι δακρυγόνες μέρες.

Όταν έλυσες τον ξέχειλο στηθόδεσμό σου

ξεχύθηκαν μπροστά μου

σαν παιδιά που σχόλασαν

τα στήθια σου

όλες οι μυρωδιές του Αυγούστου

φαγητά που θα χόρταιναν μια λεγεώνα

πιοτά δυνατά κάθε λογής

κι όλα τα φρούτα της Μεσογείου.

 

Τα τρεμάμενα χείλη σου φεγγάρια στη χάση

που εφαρμόζουν τέλεια στα δικά μου φεγγάρια.

Η περπατησιά σου λαφίνας

που βγήκε για ζευγάρωμα.

Και πού να βολέψει ο νους κίνδυνο ή πείνα

όταν ο πόθος καίει τα μεριά!

Να, δες τα, τρανοί κισσοί

με σκαρφαλώνουν.

.

Να ’ξερες πόσο σε καμαρώνω

όταν θρονιάζεσαι πάνω μου βυζαντινή Αυγούστα

κρατώντας σκήπτρο

παραμερίζοντας

πορφυρά ενδύματα και πολύπτυχους μανδύες.

.

Κοντά μου έμαθες να εκπορνεύεις

τις φοβίες και τις επιθυμίες σου.

Ω! να ’ξερες πόσο σε καμαρώνω...

 

Κοίτα!

Η θάλασσα για χάρη σου...

 

Πρώτη δημοσίευση στη συλλογή "Η τράπουλα του καλοκαιριού" (Ars Poetica 2012).

Εδώ, όπως συμπεριλήφθηκε στην "Οκτώηχο Της Αχανούς" (εκδ. Ρώμη 2023).

 

 

Καλόν Αύγουστο σε όλους!

 

 

Μακρύαμμος Κοινύρων

 

 .

.

                                                   από  τον χώρο του στο fb

                                                    01082023 ημέρα Τρίτη

© Assimina

πάνω σ΄έναν στίχο

 

πάμε ρε μάνα γερά!

 

© Assimina