απέθαντοι στο διαδίκτυο;

    Πάνε μήνες που έχω λάβει την ειδοποίηση για το farewell του Wikispaces
έναν διαδραστικό, σε πραγματικό ή όχι χρόνο, χώρο, όπου ευχαριστηθήκαμε να δουλεύουμε με τους μαθητές μου, αποθηκεύοντας μεγάλο μέρος των θεμάτων σε τομείς που δραστηριοποιηθήκαμε και που άφηνε το ίχνος της ύπαρξης όλων μας και του σχολείου και συνεργατών

    Πάει καιρός που το Kizoa ειδοποιεί για ανάλογα και ζητά αναβάθμιση με συνδρομή
το Issuu κάτι ανάλογο και είμαι σχεδόν σίγουρη πως αν ανοίξω και το Glogster, το Prezi, ίσως και τα υπόλοιπα, θα με περιμένει κάτι παρόμοιο
αναφέρθηκα σε μερικούς από τους χώρους όπου αποθηκεύσαμε τη δουλειά και την ταυτότητά μας, όσοι εργαστήκαμε σε προγράμματα στα έτη 2010 - 2013, από το 1ο Γυμνάσιο Ζεφυρίου, αλλά και κατά μόνας

προχθές έλαβα ειδοποίηση από τον Στράτο Φουντούλη πως ο server που φιλοξενούσε το e-περιοδικό Staxtes.com, "εξαφανίστηκε" και το περιοδικό δεν υπάρχει πια!
μια δουλειά δεκαπέντε χρόνων: 2003-2018


    απέθαντοι στο διαδίκτυο;
φαίνεται πως όχι
όχι, εξ αφορμής του κέρδους
όχι, εξ αφορμής ανήθικων επιλογών και πράξεων των χάκερ


χαρτί μολύβι μνήμη και λόγος
ίσως οι αιώνιες μηχανές αναπαραγωγής "αθανασίας", αλλά κυρίως επικοινωνίας




***

επαναλαμβάνω εδώ το κείμενο που είχα αναρτήσει σε άλλο δικό μου χώρο στις 11 Σεπτέμβρη, όταν επανήλθε το θέμα κατάργησης υπηρεσιών του wikispaces
αφορμή δόθηκε από την ειδοποίηση για το geocities, αλλά κυρίως την διαπίστωση της κατάργησης  υπηρεσιών του pathfinder, τη μήτρα της Orelia και τόσων ανθρώπων που γνώρισα εκεί... 

markos^(*) vel kv  tommyf, ε;

^(*) Formion, τα ξέχασα κι εγώ πια Σωτήρη

markos στα blogs

απόγευμα:
λάβε κι αυτό να μη ξεχνιέσαι

---


© Assimina

Αγαπητέ μου επισκέπτη,

 27.04.18

Αγαπητέ μου επισκέπτη,

Υγείαν εύχομαι και χαρές.

Γυρεύω, σήμερα, να σου φανερώσω, ό,τι, κάποιες, λίγες, αναρτήσεις που διαβάζεις ερχόμενος εδώ, είναι προγραμματισμένες, για διαφορετικούς, σχεδόν, λόγους η μια από την άλλην, μέρες, μπορεί κ μήνες ή χρόνο πριν την εμφάνισή τους. Όπως αυτή που τώρα γράφω. Τότε, σαν σήμερα, θα έχω, πιθανόν, επιστρέψει στον χώρο μου και θα αναγνωρίζω την αγαπημένη ρουτίνα του γνώριμου, αναγκαία τόσο στην ηλικία μου, μέσα σε συρτάρια, κάτω από το χέρι που θα χαϊδεύει τα ξεχασμένα άνθη, στη δύναμη των μυρωδικών στα ντουλάπια της κουζίνας, στη λειτουργία των συσκευών, την αράχνη που έχει υφάνει τον ιστό δυο μέτρα πάνω από τη ψωμιέρα, τη φωλιά της σφίγγας στους τόμους της Ιστορίας της Ανθρωπότητας. Όμως, αν όλα πάνε καλά, αυτό θα συμβαίνει τότε που θα βρεθείς να διαβάζεις τα λόγια μου αυτά. Τώρα εύχομαι υγεία, χαρές κι απόλαυση, απόλαυση του εαυτού στο γνησίως είναι αυτού, και πάω να πλύνω ένα τασάκι. Ένα τασάκι χρησιμοποιημένο άδειο με όλη την στάχτη κολλημένη παντού. Αν καπνίζεις, δε θα μπορείς ποτέ να φανταστείς πώς ερεθίζει τη μύτη ενός που δεν καπνίζει, ένα τασάκι άδειο χρησιμοποιημένο αλλά με όλη τη στάχτη κολλημένη παντού. Όχι.

© Assimina

Χουάν Χελμάν, Τροχός

Τροχός

Το τόξο ή γέφυρα που πάει
από το χέρι σου στο δικό μου όταν
δεν αγγίζονται, ανοίγει
ένα άνθος ενδιάμεσο.
Τί αγγίζει, τι ξαναγγίζει, τι αντιστρέφει
αυτό το κενό των χεριών
μοναχών στην κούρασή τους;
Γεννιέται ένα άνθος, ναι,
μαραίνεται το Μάιο σαν ένα
ολίσθημα της γλώσσας
που λαθεύει, ναι.
Γιατί αυτός ο τρόμος;
Στη σελίδα τη δική μας
το σώμα σου γράφει.

μτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης




© Assimina

Δαυίδ Μπάκας: "Ο Αλλοδαπός Χρόνος της Σιωπής", "Τσιγάρο και Λιβάνι"

η μικρή φόρμα ποιημάτων, μου μοιάζει με παιδί καλά δασκαλεμένο να σταματά στις αφύλακτες διαβάσεις και αφού βεβαιωθεί, συνεχίζει την κίνηση προς τα εμπρός, επενδύοντας νέα δεδομένα: ρυθμό, σκέψεις, αποκρίσεις

επιζητώ από το ποίημα χώρο και χρόνο μέσα στον οποίο θα μπορέσω να αναπτύξω, ζήσω/βιώσω και ολοκληρώσω κάθε συναίσθημα κι εικόνα που θα γεννηθεί εντός του (από την ανάγνωση)

ωστόσο, η μικρή φόρμα ποιημάτων προβάλει μια πρόκληση για σκέψη και ανάπτυξη όσων εκδοχών σου ανοίγονται-- σε σχέση πάντα με τις προσλαμβάνουσες, τις εμπειρίες αλλά και την γνώση και την κουλτούρα, --από τους μικρούς σε μήκος στίχους της και τον μικρό χώρο ανάπτυξής της, που σε αναγκάζουν να περνάς απέναντι διακόπτοντας βηματισμό κι ανοίγοντας άλλον

αν, δε, πρόκειται και για ποιήματα τόσο μικρής φόρμας που να χαρακτηρίζονται και ως ολιγόστιχα αλλά και ολιγοσύλλαβα ταυτόχρονα, το κατόρθωμα σε προκαλεί πιο πολύ και το στοίχημα προκύπτει πιο μεγάλο να αναπτύξεις, μέσα και πέραν του ακαριαίου, απόλαυση

αυτές τις σκέψεις περίπου έκανα, διαβάζοντας, και ξανά, τα ποιήματα του Δαυίδ Μπάκα από τις δύο πρώτες συλλογές του: Ο Αλλοδαπός Χρόνος της Σιωπής, Τσιγάρο και Λιβάνι

διαλέγω μερικά από αυτά

όσα λόγω κοινωνικών συνθηκών ή σε αναφορά με άλλες συλλογές που πραγματεύονται ανάλογα, μου εντυπώθηκαν σε σχέση με άλλα

Ο ζητιάνος

Κανείς διαβάτης
δεν άφησε οβολό
στη ραγισμένη παλάμη μου
κι ας είχαν όλοι
χέρια γελαστά.


Το πένθος του ανθοπώλη

Έχω λουλούδια
για τους νεκρούς σας,
μυρίζουν οι νεκροί,
οι νεκροί μυρίζουν
σαν την καρδιά σας.

Υπαίθριο

Άνθρωποι
που πωλούν και αγοράζουν
τις Κυριακές,
τη μάνα τους, τον πατέρα τους
αρχαία περηφάνεια κι αρχοντιά
στο πανέρι,
κάτω από το κόστος της ιστορίας.

***

Φαιά δάκρυα
      ή
φαιδρές δάφνες
κάποιος
      έχει
το ποτήρι τους.

ΕΙΔΗΣΗ

Τέλος εποχής
έφυγαν ξανά τα χελιδόνια.
Για λίγο, άγνωστο πόσο,
αποδήμησαν φέτος κατ' εξαίρεση
και τ' αρπαχτικά.

ΕΝΟΧΗ

Χωρίς μεταγραφές
και ποιός να δώσει τα λεφτά
μέσα στην ίδια κόκκινη φανέλα
έζησα την θάλασσα από τον φάρο
επιμελώς.
Δεν έπαιξα σε ψαρέματα
ούτε σε ναυάγια,
στην άκρη ήμουν επιμελώς
τρομαγμένο κοχύλι·
χόρευαν στο νερο
δύτες εμπρηστές,
πεινασμένες ύαινες,
στα χέρια τους λαμπύριζαν,
μολότοφ και τρίαινες.

ΜΑΚΙΓΙΑΖ

Των ωραίων
τα πρόσωπα
μισούν το μακιγιάζ.

Έτσι λοιπόν
αλήθεια ανθρώπου
πάνω από το ποίημα
δεν υπάρχει.

ΣΙΑΜΑΙΟ

          Αν δεν είχα φίλους
δεν θα 'γραφα ποιήματα,
          Αν είχα φίλους
δεν θα 'γραφα ποιήματα.





© Assimina

πώς μουσκεμένα θα πετάξουν τα χελιδόνια;

άιιιι, κύριε Νίκο!
να ράψουμε τις λέξεις μας φτερά
στις πλάτες των πουλιών

μουσκεμένα πώς, θα πετάξουν τα χελιδόνια;


© Assimina

μια (ακόμη) σελίδα

 δεκαοκτώ

© Assimina

Αγναντεύει σαν χαμένη ένα αλλού--

διάβασα ένα βιβλίο
δεν είναι για σένα
ξέρω όμως πως θα έβρισκες ενδιαφέρον

αντιγράφω την πρώτη φράση:

Η Σαρλότ έμαθε να διαβάζει το όνομά της
πάνω σε μια ταφόπλακα. 

αντιγράφω και τη φράση εκείνου του τέλους που αφορά την ηρωίδα:

Μοιάζει να είναι αλλού.

Για να είναι εκεί.


σημείωσα όλα τα μέρη που αναφέρεται στην οδύνη με έναν ξεχωριστό τρόπο
έβαλα δίπλα το όνομα της Ντυράς

ο λόγος είναι κοφτός
η δομή σαν ποίημα
αλληλοδιαδέχονται τα άτομα της ιστορίας με τον συγγραφέα
τοποθετούνται και τα ιστορικά πρόσωπα
διαβάζω και σημειώνω
έχω πάντα, από τότε, ανάγκη ενός καταγραφέα σκέψεων: φεύγουν, πετάνε

είναι τόσο κοινές οι ιστορίες των ανθρώπων
ακόμη κι αν δεν μοιράζονται το ίδιο ποσοστό οδύνης ή καν μια μορφή οδύνης
οδύνη υπάρχει και στη χαρά
μια στιγμή σκέφτομαι:
δε σε ρώτησα ποτέ
ποιο είναι το χρώμα του ενθουσιασμού;
θα σε προλάβαινα να πω: μωβ, μωβ ανοικτό σαν τζάμι διάφανο
επειδή προηγείται της θλίψης του ανολοκλήρωτου
ή της ταύτισης
θα διαφωνούσες

θα έπληττες να το διαβάσεις
όμως, να!
πόσες φορές έχεις δει μια φράση ελάχιστων λέξεων να κλείνει ολόκληρη φιλοσοφία;
ή, να ανοίγει μία;

Στα δεκατρία της λοιπόν, η Σαρλότ ανακαλύπτει 
αυτόν τον κόσμο που υποτίθεται πως είναι ο δικός της.
Τον παρατηρεί με την ανώδυνη περιέργεια με την οποία
παρατηρούμε κάτι που μας φαντάζει απόμακρο.

βάζω στις δυο τελευταίες προτάσεις μάτια, τόπο, χρόνο

Τα αφτιά της είναι τέλεια πηγάδια για εξομολογήσεις.

αχ, Σαρλότ!

Δεν πρέπει να λησμονείς να ζεις για σένα, λέει η Όττιλι.
Να ζω για μένα, επαναλαμβάνει η Σαρλότ από μέσα της.

δεν σε ρώτησα ποτέ:
πώς μπορεί ένας που είναι προορισμένος να ζει για τους άλλους να ζει για τον ίδιον;

προορισμένος!
πώς οι λέξεις μας κάνουν το ένα ή το άλλο
πώς οι λέξεις μας κάνουν ήρωες ή δειλούς
προορισμένος
ας λέγαμε φτιαγμένος
να υπονοήσουμε τα γονίδια, τη μίμηση, την ψυχική διεργασία από τις γειτνιάσεις


μια βιογραφία
ένα ψυχόγραμμα
ένα ποίημα
θέατρο
δημοσιογραφική καταγραφή
αναφορική ιστοριογραφία
μια ανάγνωση σκηνοθέτη
ανάγνωση ζωγραφικού πίνακα
ένα μουσικό έργο
όλα!

ο σελιδοδείκτης που διάλεξα έχει τη φωτογραφία του Τζ. Κέννεντυ
και μια φράση του (αφορισμό το λέτε;):
"Συγχώρα τους εχθρούς σου,
αλλά ποτέ μην ξεχνάς το όνομά τους."



Καληνύχτα.


***
ο τίτλος είναι φράση από κείμενο του βιβλίου


© Assimina

[ Αφήσου να πέσεις, χελιδόνα ], Χ. Κορτάσαρ

                             

                               […] Η Μάγα δεν ξέρει ποιος είναι ο Σπινό-

ζα. Η Μάγα* διαβάζει ατελείωτα μυθιστορήματα Ρώσων, Γερμα-

νών και του Πέρεθ Γαλδός, και τα ξεχνάει αμέσως. Ούτε που θα

της περάσει ποτέ  απ’ το μυαλό πως με καταδικάζει να διαβάζω

Σπινόζα. Ανήκουστος κριτής, κριτής με τα χέρια της, με το πώς

τρέχει στο δρόμο, κριτής με το πώς με κοιτάζει και με γδύνει,

κριτής επειδή είναι χαζή, δυστυχισμένη, ανήσυχη, αργόστρο-

φη, λιγότερη από το τίποτα. Κριτής για ό,τι γνωρίζω με την πι-

κρή μου γνώση, με τα σκουριασμένα ακαδημαϊκά μου κριτήρια,

τα κριτήρια του πεφωτισμένου, για όλα αυτά κριτής. Αφήσου

να πέσεις, χελιδόνα, μ’ αυτό το κοφτερό ψαλίδι σου που σκί-

ζει τον ουρανό του Σεν Ζερμέν-ντε-Πρε, ξερίζωσε αυτά τα μά-

τια που κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν, είμαι καταδικασμένος αμε-

τάκλητα, γρήγορα στο γαλάζιο ικρίωμα όπου με ανεβάζουν τα

χέρια της γυναίκας που φροντίζει το παιδί της, γρήγορα η ποι-

νή, γρήγορα η ψεύτικη τάξη της μοναξιάς, της ανακτημένης αυ-

τάρκειας, αυτογνωσίας, αυτοσυνείδησης. Και μαζί μ’ όλη αυτή

την επίγνωση, μια ανώφελη λαχτάρα να οικτίρω κάτι, να βρέ-

ξει εδώ μέσα, ν’ αρχίσει επιτέλους να βρέχει, να μυρίσει χώμα, να

μυρίσει ζωντανά πράγματα, ναι, επιτέλους ζωντανά πράγματα.

 *

"μάγα", (ωραία ελληνική μεσαιωνική λέξη) : μάγισσα

αντιδάνειο του βεν. "maga"

η μεταφράστρια στα γαλλικά απέδωσε το όνομα La Maga ως

Sibylle: Σίβυλλα

(περισσότερα, στις Σημειώσεις της έκδοσης, σ. 693)

 Κουτσό

 μέρος από το κεφάλαιο 21

Χούλιο Κορτάσαρ

εκδ. opera

μτφρ.: Αχ. Κυριακίδης

© Assimina