(πλεξίδα)

 

 (πλεξίδα)

Βαρύ πρωινό, Ιούλιο μήνα. Ξημέρωνε, οι πυγολαμπίδες είχαν πεθάνει. Μέσα στον άνεμο πετά γεύση από στάχτες – οσμή από ξύλο στην πυροστιά ιδρώνει – όμως συνέχιζε να  ξημερώνει – λουλούδια νοτισμένα – οι βόλτες ερημώνουν – τα ποτά γύρω μας είχαν καλύψει τον ήλιο – ψιλόβροχο των καναλιών μες στους αγρούς. Νιφάδες παγωμένο γάλα κυλούν επάνω στα μάτια σου. Έχω τεντώσει εγώ σκοινιά από  καμπαναριό σε καμπαναριό. Γιρλάντες από παράθυρο σε παράθυρο. Χρυσές αλυσίδες από αστέρι σε αστέρι.
Και χορεύω.
Τα βλέφαρά σου είναι λευκά σαν τα μήλα.

αντέγραψα και έπλεξα στίχους των Αρτύρ Ρεμπώ και Δημήτρη Ελευθεράκη
από το ποίημα ΦΡΑΣΕΙΣ - ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ, εκδ Γαβριηλίδης, μτφρ. Στρατής Πασχάλης, σελ.  57, για τον πρώτο
από τα ποιήματα: CONVERSATION UNDER THE STARS και ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΤΑ ΜΗΛΑ της συλλογής: Άσπρα μήλα, εκδ Πατάκης, σελ.15 ΚΑΙ 14, για τον δεύτερο

η ευθύνη, ή θράσος, του εγχειρήματος (Νοέμβρης 2021) και της αντιγραφής, εξ ολοκλήρου πάνω μου (α.λ.)

 

 

 

 [μνήμη Αρθούρου Ρεμπώ και Δημήτρη Ελευθεράκη / ποιητών]

© Assimina

Ingrid Jonker, ποιήματα

 

 

στο e-περιοδικό  staxtes2003.com, πατώντας στην εικόνα

 

 

© Assimina

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ, Λάτρευε τα κυκλάμινα

 

 Λάτρευε τα κυκλάμινα...

Τα κυκλάμινα                                                                   
ανθοφορούν στην σκιά και στην αιδημοσύνη.
Κρύβονται στα φυλλώματα σκυφτά                                           
λες και πενθούν συνεχώς                                                                  
τη ζωή τους, τους άλλους,                                                                 
τα ασταθή ισότοπα της χαράς.                                                        
Το άρωμά τους χάνεται προτού ζαλίσει                                        
αλλάζουν χρώματα                                                                  
στο πρίσμα των συναισθημάτων                                                
του ευμετάβλητου χαρακτήρα τους                                  
κάθονται στις αυλές παλιών μονοκατοικιών                            
στα στενά μπαλκόνια της αντιπαροχής                                  
 σε πήλινες γλάστρες ή τενεκέδες λαδιού                       
 κομμένους στη μέση.                                                                  
 Όσο κι αν τα φροντίσουν                                                               
τα νοιαστούν                                                                                           
τα χαϊδέψουν                                                                                     
δεν το παίρνουνε πάνω τους                                                       
ούτε κορδώνονται ποτέ•                                                                           
μένουν γερτά σαν ψέματα                                                           
σαν να ντρέπονται που τ’ αγαπάνε τόσο.                                      
Σε συνθλίβει τόση ταπεινότητα.                                               
Εσύ τουλάχιστον                                                                    
σήκωνες το κεφάλι                                                                         
μου’ ριχνες το ψέμα σου                                            
κοιτώντας με στα μάτια                                                                   
και λάτρευες και τα κυκλάμινα._



συλλογή: ''οι νύχτες των ρηχών ερώτων’’ - 1982

πίνακας: Lucian Freud Cyclamen

 

                                                                            από τη σελίδα του στο φβ

                                                                                                     προγραμματισμένο

 

© Assimina

(παρένθεση)

 

 μέλισσα

κι από τις μέλισσες, εργάτρια

ώρα να επιστρέψουμε σε αυτό που είμαστε

 

 

© Assimina

ΖΑΓΚΛΑΡΑ ΜΑΡΙΑ – Τοπογραφία της νοσταλγίας (αποσπάσματα)

 

 

ΖΑΓΚΛΑΡΑ ΜΑΡΙΑ – Τοπογραφία της νοσταλγίας

(αποσπάσματα)

 

 

σελ. 41

(Κάποιος με χαιρέτησε στον δρόμο. Σου έμοιαζε,
μα δεν. Όμως μπορεί και να ήσουν. Μπερδεύομαι
πια. Φίλα με, είπα. Προσπαθώ να θυμηθώ από
που σε ξέχασα.)

Ασφυξία.

 

 

***

 

 

σελ. 29

 

ΜΕΔΟΥΣΑ

 

Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή

Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι

Ανόητη

Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;

Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις – πονάω

 

 

***

 

 

σελ. 59

 

[…]

Στα μαλλιά της τώρα πουλιά

 

το σπίτι δεν έχει παράθυρα κι η καρέκλα της βουλιάζει σιγά
σιγά στο μωσαϊκό. Κινούμενη άμμος ο χρόνος καταπίνει
μνήμες και βήματα. Απ’ το ταβάνι πέφτουν σοβάδες και στις
γωνίες φυτρώνουν αυτά τα μικρά κίτρινα ανθάκια που κανείς
δε ξέρει πώς τα λένε, γιατί ποτέ κανείς δε στάθηκε να τα
βαφτίσει. Θα τα πω Αθηνές. Έτσι έλεγαν κι εκείνη. Νομίζω.

 

 

***

 

 

σελ. 47

 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

 

[…]

Δεν κλαίω που δεν ήσουν δικός μου, Οδυσσέα, κλαίω

που τόσες Ιθάκες και δε βρήκα κάποιον

 να γυρίσει για μένα

 

 

***

 

 

σελ. 73

 

γράφουμε, μα κάποιοι δεν είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό
που γίνονται οι ποιητές·
κάποιοι είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό που γίνονται τα
ποιήματα – κατάλαβες;

 

 

 ~~*~~

 

    και, βέβαια, το εισαγωγικό της ποίημα...

 

© Assimina

ποιητής του κήπου

 

ποιητής του κήπου...;

τί; και, φυσικά, πώς;

έδωσα την ευκαιρία στην πρώτη ανάγνωση να ησυχάσει μια βδομάδα

κατόπιν επεχείρησα τη δεύτερη

η αίσθηση ίδια: ένα κείμενο ποταμός (το είπανε κι άλλοι ήδη), που με

ευχαρίστησε και χαροποίησε να το διαβάσω

πολλά είχα ακουσμένα, μα ήρθε η ώρα να τα κατανοήσω καλύτερα, ή,

αν θες, στην θέση που τους αρμόζει κι εκείνη με την οποία εκφωνήθηκαν

 

δεν έχει σημασία η απο εδώ επισήμανση κάποιων ατελειών

μπορεί και να μην έχει καθόλου

σημασία έχει ότι ήρθε η ώρα και ειπώθηκαν γραπτά κι αυτό είναι καλύτερο

ιδιατέρως με χαροποίησε/ικανοποίησε η μεταφορά εμπειρίας και τα σημεία 

παρότρυνσης προς τους πιο νέους 

 

έμαθα και το ραπορτάρω... θέλω να πω ότι ίσως να λαμβάνουμε υπόψη μας

την άγνοια του ακροατή ή αναγνώστη σε ειδικούς όρους όπως τους χρησι-

μοποιούμε και να φροντίσουμε μια κάποια άλλη εκδοχή με το ίδιο νόημα

όπως κι αν είναι, ένα κείμενο ποταμός που μού έδωσε χαρά να το διαβάσω

 

καλή συνέχεια

 

 

© Assimina

σαν ταχύρυθμα μαθήματα φροντιστηρίου...

 

...για τις εισαγωγικές, χειμώνας του '76, Σόλωνος, στη σοφίτα δίπλα στο γραφείο του ίδιου του Κανέλλου, γράφω, σβήνω, γρήγορα, με πάθος, έξαψη, φόβο, αγωνία, κάθε σημείωση από τον πίνακα, μη σβηστεί, μη χάσω κάποια λεπτομέρεια, το σημείο μηδέν ή την ειδοποιό διαφορά του θέματος, τετράδια, τετράδια, τετράδια και, γύρω, φίλοι

έτσι κάπως και στην περίπτωση που ο παλιός χώρος στο φβ τείνει να ανασυσταθεί στον νέο

επειδή, το είπα: 

για ορισμένα προφίλ στο facebook

συμβαίνει, όταν κλείνουν, να

είναι περίπου σαν να κλείνει σχολείο

κι επειδή, ήθελα να ξέρεις

 

© Assimina