πάνω σ΄έναν στίχο

 

πάμε ρε μάνα γερά!

 

© Assimina

Δημήτρης Ελευθεράκης, ΕΥΧΗ

 

 

 Ευχή

Άλλοι φεύγουν γλιστρώντας απ’ το κατάστρωμα ενός καραβιού
κι άλλοι με τα μάτια στο ταβάνι ένα ξημέρωμα μόνοι,
άλλοι την ώρα του ύπνου κι άλλοι με μια σφαίρα στο στήθος.

Όλοι γνωρίζουν πού πηγαίνουν μα όχι γιατί
δεν αναχωρήσαν νωρίτερα ή δεν στάθηκαν λίγο παραπάνω
να σκαλίζουν με το τακούνι τους τα ξερά φύλλα
ή να σχεδιάζουν αδέξιους χάρτες μ’ ένα μολύβι
σε κιτρινισμένο τετράδιο. Και τι παίρνουν μαζί τους;

Σίγουρα αυτό το σώμα που δεν θέλει να κοιτάζει κανείς
κι όλα του τα υπάρχοντα: παλιές ανάσες, ελπίδες,
δείγματα της φθοράς, δέρμα και δόντια.

Όσοι έμειναν πίσω φαντάζονται το δικό τους σενάριο
που έχει κύματα λύπης κι έναν μακρύ αποχαιρετισμό
ίσως κι έναν μισοτελειωμένο καμβά που θα ολοκληρώσει
κάποιος άλλος που ενδέχεται να κάτσει στο ίδιο παράθυρο.

Όλοι πάντως μένουν μόνοι: σε μια φωτισμένη παγόδα
ή σ’ ένα κρεβάτι που τυλίγουν οι φλόγες
κ’ ύστερα γίνεται βάρκα σ’ αμίλητα σκοτεινά νερά.

Είθε αυτή η μοναξιά να διαρκέσει μόνο για λίγο.

 

 

πηγή: Frear 

 

 

© Assimina

ΕΛΕΝΗ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Άτιτλο

 

Το απόγευμα άφησε
το σκούπισμα/το σφουγγάρισμα
τα ρούχα /το φλιτζάνι του καφέ
το μήλο
Πήρε μαζί της
τα δέντρα
το νερό
Το κορμί που είχε αφήσει
μπροστά στον καθρέφτη
δεν το θυμόταν
Μόνο ότι άνοιξε
το παράθυρο
προς τον κήπο
Στον λοξό δρόμο προς την ανηφόρα
έριξε μια εσάρπα επάνω της
Έφυγαν τα πουλιά με το νερό στο ράμφος

 

Photo by- Andrea Torres

 

από τον χώρο της στο φβ με την άδειά της

 

© Assimina

Δέσποινα Δεληγιαννίδου, Είναι κάποια παιδιά που τα αρνηθήκαμε ή μας αρνήθηκαν

 

 

 Είναι κάποια παιδιά που τα αρνηθήκαμε ή μας αρνήθηκαν

Σε όλα τα αγέννητα παιδιά μου. Εκείνα που δεν μπόρεσα. Εκείνα που δεν θέλησα.
Όλα τα φέρνω μέσα μου
κι ας φύγανε με μυρωδιά αιθέρα
σε φώτα κρύα
χειρουργείου φώτα
Τους λέω φύγετε
δεν ήταν μπορετό
εκείνα αρνούνται να με εγκαταλείψουν
Δεκαετίες τώρα τα σκεπάζω με μάλλινη κουβέρτα το χειμώνα
πικεδένια την άνοιξη

το καλοκαίρι γυμνά τρέφονται με ηλιακτίνες
το φθινόπωρο χυμό ροδιού βάφονται στα μάγουλα
Μα ζητούν τροφή
τα σπλάχνα μου κατασπαράζουν
Κι η γαμημένη η λήθη λειτουργεί με διακοπές.

David Hockney
Portrait of a mother, 1937

 

 

 ...

αναρτήθηκε από την Δέσποινα Δεληγιαννίδου 

στον χώρο της στο φβ 

14 Μαίου 2023, ημέρα της μητέρας 

επιλογή έργου, της ιδίας

© Assimina

Ασημίνα Λαμπράκου, ΚΆΠΟΙΑ ΗΜΈΡΑ σκέφτηκα (από το Solidago)

 

ΚΆΠΟΙΑ ΗΜΈΡΑ σκέφτηκα:
θα αποτελέσω την εικόνα όλων των πραγμάτων που τον σημάδεψαν
πάνω μου θα πάρει το αντιγύρισμά τους
Μια μέρα σκέφτηκα:
θα είμαι το κορίτσι που τον απέρριψε
αλλά από την πλευρά της απορρίψεως η ίδια
και τότε θα γίνω το θηλαστικό που τον παρηγορεί
για την απόρριψη που έδωσε
εγώ στη θέση εκείνου
το θηλυκό στο αρσενικό του
Μια μέρα πριν από τις άλλες, σκέφτηκα:
θα είμαι η μάννα που θα βλέπει πάνω της αιτίες συμπεριφοράς
η μάννα που θα τον συγχωρεί
αυτή που στα χέρια του θα πεθάνει
να προλάβει να τη συγχωρέσει, ο ίδιος να ελευθερωθεί
 

σκέφτηκα κι άλλα
πως ας πούμε είμαι αυτός κι αυτός
εκείνος ο ίδιος που τον συμμορφώνει
κι ήταν σα νάξερα πως
 

τόσες που θα γινόμουν γυναίκες θα με έχανα
κι εκείνος
θα συνεχίζει μέσα τους να υπάρχει για να τις περιέχει

 

*******

 από τη συλλογή Solidago, 2018

 

 17 Απριλίου 2024 - προγραμματισμένο 

***

σ.σ.:
υπάρχει ένα σημείο όπου τα Πυθείϊα, όπως τα λέω εγώ ή μελλοντολογικά όπως αναφέρεις εσύ, ποιήματα καταρρέουν 

το σημείο της αποκάλυψης ότι η διαίσθηση άγγιξε την πραγματικότητα

κι αν το "θα"  του ποιήματος έχει γενική, οικουμενική ή έστω ιστορικά κοινωνιολογική στιγμή, το ποίημα γίνεται ο ήρως, το φτερό να σηκώσει επαναστάσεις είτε εκείνα τα τύπου: τα έλεγε αυτός από τότε

αν, ωστόσο, το "θα" του ποιήματος έχει μια στενή, προσωπική αναφορά, μένει να θαυμάσεις το δώρο της διαίσθησης

φιλοσοφώντας, επειδή ήθελα να  μάθεις κι επειδή απορώ και δεν είναι εύκολο να διαχειριστώ την αλήθεια

 

© Assimina

(παρένθεση)

 

 ανέβασα το level μάνα 

παράπονο μην έχεις

 πώς το έλεγε ο ζόρικος θείος;

όχι όπως τα ξέραμε αλλά όπως ήρθανε

 

© Assimina

Άντης Ιωαννίδης, Η μάνα μου το Πάσχα

 

 Άντης Ιωαννίδης," Η μάνα μου το Πάσχα"


Παιδί
που μʼ αγγελόσκιαζε το φως
και νύχτωνε νωρίς κοντά στους κατηφέδες

η μάνα μου
σαν βύζαινε μια χούφτα σαλιγγάρια
ξύπναγε δίπλα στο κορμί της
κι έκλαιγε να πνάσει

Ποιος νʼ ακούσει…

Έξυνα επάνω της στεχνά νερά
παλιές εφημερίδες
Έσκυβα και μάζευα κομμάτια παρακάλια
μανικετόκουμπα χρυσά
τα σκουλαρίκια της δειλά
τα περιστατικά της ομορφιάς της

Κι όπως πανσέληνος μικρή
ανέτελε στον κόρφο της
πύρωνα φύλλα προσευχής
κι έβγαινε πάλι στην αυλή
ψηλή
φυτρωμένη
η μάνα μου το Πάσχα


..............


το διάβασα στο ΠΟΙΕΙΝ έναν χρόνο πριν: 13 04 2023

το ζήλεψα αυτό το ποίημα, το θαύμασα

 

© Assimina

(παρένθεση)

 

κι όπως να φωνάξω αρχίνησα:

τα καταφέραμε πατέρα,

νατην η μάνα προσπερνά  

δικά της αφήνοντας σημάδια

όπως και νάχει

οι δυο σας εντός μου ακόμη κι έτσι συναντιέστε

 

© Assimina