α, που πίσω έμεινες
όσο εκείνοι βήμα έστρωναν μπροστινό
και νεκρούς σ' άφηναν
να φυλάς τους νεκρούς
στο φως ελευθέρωσέ τους
λήθη να καούν και σκόνη
σκόνη και μνήμη
στης ζωής το νάμα
να γονιμοποιηθούν
ά, που πίσω έμεινες
όσο εκείνοι προχωρούσαν!
© Assimina
ψάχνω μέρες να βρω έναν τρόπο να παρουσιάσω το βιβλίο, το πρώτο βιβλίο του Στράτου Φουντούλη: Σημειωματάριο βαρύτητας, πεζά και άλλα, εκδόσεις ΑΩ με προλόγισμα από του Δημήτρη Φύσσα
ο ίδιος, εικαστικός με διακριτή ταυτότητα στο είδος του, και γραφιάς ηλικίας, ηλικία γραφής, περί τα σαράντα έτη, δύσκολο να βρω τρόπο, φωτογραφία - κείμενο, που να θεωρώ άξιο του δημιουργήματος και της ιδιαιτερότητάς του ως γραφή
πώς να εξηγήσω, ή μάλλον, να αποδώσω την συγκίνηση να διαβάζω το τέλος κειμένων του να αποδίδουν την σημαντικότητα του ελάχιστου; του μικρού τρυφερού; του τέλους μιας πλάγιας διερώτησης με τον θόρυβο του ακαριαίου;
"[...] Θέλω να σου πω κάτι.
Πες μου.
Ο ήλιος είναι το μάτι του θηρίου." (σελ. 26)
"[...] Όλα για τον ελάχιστο σεβασμό στο εισι-
τήριο που κάποιοι έχασαν και που άλλοι
ακόμα κρατούν." (σελ. 58)
"[...] Τι κίνδυνος να χαθούν τέτοια
ταξίδια, τέτοιες βουβές Παρασκευές που
λάμψεις επέστρεφαν στα όνειρά μας. Είχαμε
πολλά χαρίσματα· θυμάσαι εκείνο το λεπτό
στη βροχή;
"Κουμπώσου", είπες. (σελ. 64)
Ξεκίνησα να τον διαβάζω το 2013
Μου τον συνέστησε τότε, ο φίλος και συνάδελφος Βασίλης Ζαρίφης, ο padrazo ως blogger
2014 τον συστήνω, μαζί με τρεις ακόμη ποιητές, στις τότε φβ επαφές μου
Το
2017 διαβάζοντας Γιώργο Χειμωνά, μια σειρά ανυπότακτων συνειρμών τους
οποίους δεν μπορώ να ανακαλέσω σήμερα, με κάνουν και γράφω με έξαψη το
παρακάτω κείμενο:
"ο Χειμωνάς, ο Στράτος κι η γρια Σταθού"
διαβάζω
ΓΧ και σκέφτομαι πως ο ΣτΦ σήκωσε τις τελείες του Χ, σαν κοτσύφι ή
χελιδόνι ή έστω ένα χνούδι λεύκας που πάνω του αισθητοποιείται η
καταχωρημένη ήδη άνοιξη έξω από τα παράθυρά μου, κι έπειτα λέω: Κύριοι,
ναι! Κύριοι άνθρωποι, ότι κι αν γράψουμε, ποίηση είναι η γριά Βαγγελία
που βαδίζει τις οδούς της γειτονιάς μας, βαστώντας το μπαστούνι της σαν
το τρίτο πόδι του άντρα της που έχει χαθεί κι η Σταθού που κάνει
συντροφιά στους ηλικιωμένους της πι χαράς τις ώρες του δυτικού φωτός, κι
εκεί ησυχάζω για την ώρα ._
2021 και, με χαρά και τιμή κρατάω
στα χέρια μου το πρώτο του βιβλίο: "Σημειωματάριο βαρύτητας" Το
προλόγισμα του Δ Φύσσα λέει ό,τι πρέπει να ειπωθεί για τον δημιουργό και
το έργο του αυτό Το κείμενο. δε, του οπισθόφυλλου αποτελεί
χαρακτηριστικό του Φουντούλη δείγμα σκέψης-έκφρασης, τόσον που να με
αναγκάσει να πω: αυτό είναι πορτραίτο του
"Το ότι άλλοι έζησαν για λογαριασμό μου το
όνειρο είναι ευρέως γνωστό. Αυτό όμως που
παντελώς αγνοείτε είναι ότι ουδεμία συμ-
μετοχή δήλωσα στον τρόμο σας μπρος στη
ζωή, αντιθέτως ήμουν παρών κάθε φορά που
εκφραστήκατε με αυτοσαρκασμό. Ελπίζω δε
να δεχτείτε ότι υπήρξατε σφάλματα μέσα
στην πλάνη που σας προσέφερα, γιατί εγώ
δεν έζησα
ποτέ."
Χαρά,
λοιπόν, και τιμή, που, αν δεν έπνιγα τον αυθορμητισμό μου, θα
ανακοίνωνα με τον γνώριμο οπαδικό μου τρόπο δήλωσης ενθουσιασμού: ο
Στράτος Φουντούλης επιτέλους στο χαρτί! όλε!
Στράτο, συγχαρητήρια! Να αγαπηθεί!
α.λ.
Απρίλιος του 2021
© Assimina
το τίμημα
*******
επιστρέφω στο φως βιωμένο σκοτάδι
ούτε βήμα η απόγνωση
ούτε βήμα ο τρόμος
είτε πίσω ή μπρος: καταδίκη
το σκυλί μου ξεχνώ σε πηγάδι
κλειστό και μερόνυχτα ουρλιάζει
τι αυθάδεια
στο φως
η πληγή μου ( που αβάσταχτα
ανατρέπει τον ήλιο )
ποια ευφράδεια στο αίμα
στη γλώσσα ποια νάρκωση
τί π ά λ ι το ποίημα!
όταν το θέμα επιμένει (γ)
πάντοτε τελευταία έρχεται στον ύπνο μου
όλο στοργή ταιριάζει τα σκεπάσματαστην άλλη μέρα
ψηλαφώντας δίχως μάτια
στην ανεξίτηλη
ομιλία που βοά
καταμεσής στο μέτωπο σα σφαίρα!
---
ενότητα: ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΑΙΝΕΙΑ (1986)
επιτάφιος δρόμος
ποιήματα Α΄[1985-2010]
Οι Εκδόσεις των Φίλων
2011
*******
χειμώνας
*******
το στίγμα
είπε ν' αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη
κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα
στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου τής καλής του
μέσα σε χείλη κόκκιν' ανεξήγητα ανοιχτά
στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι
μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους
παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι
χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους
και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!
---
από τη συλλογή: Κώστας Θ. Ριζάκης - η τριμερής σοδειά
εισαγωγικό σημείωμα: Δήμητρα Μήττα
εικαστική παρέμβαση: Φωτεινή Χαμιδιελή
εκδ.: ΑΩ
Νοέμβρης, 2020
© Assimina
Προσφορά
Να ξερες πόσες λέξεις μου
πετάω στους σκουπιδοτενεκέδες
ως το τελικό ε, τί, όμορφη
πως μαθαίνω να σου φέρνω
κυκλάμινα σε χιόνι, πως
κλείνω υποθέσεις ως την τελική σου
αθώωση για μια μονάχα αγκαλιά
που έχει χέρια από παλιό φονιά.
Μη μιλήσεις, μείνε της σιωπής
από τη δυνατότητά σου της μητέρας
κι άσε με εμένα μες στα λόγια
την εξορία απ 'την αγάπη
όλων των ανδρών
να δοκιμάσω ένα ρόδο ανὐπαρκτο
από λέξη
να γίνει στα δυο χέρια σου ρόδο αληθινό.
[από τον χώρο του στο f/b]
Ιανουάριος, 2021
© Assimina
Να κάθεσαι σε θέση ρεμβασμού.
Να γεμίζει αίμα τ' αυλάκι του ματιού.
Μέσα στις συναθροίσεις των ανθρώπων
ν' αποζητάς την ηδονή των όπλων.
Εφέτος δεν θα λιώσουνε τα χιόνια,
ο θάνατος θα ζήσει χίλια χρόνια
να λες. Και να ταΐζεις φίδια
όταν μιλούν για μάγια και φτιασίδια.
© Assimina
