ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΟΥ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ, Στρατής Μυριβήλης

ΑΓΑΠΩ τους τρελούς και πολύ τους συλλογιούμαι. Δεν

είναι οίχτος αυτό, αφού οίχτος είναι το περίττωμα της

καλοζωϊσμένης ψυχής. Είναι αληθινή αγάπη, γεμάτη τρυ-

φερότητα και σεβασμό, προς το νέο και παράξενο πλάσμα,

που βγήκε από τη βαρετή και ομοιόμορφη πλειοψηφία των

λογικών ανθρώπων και κινείται πια μέσα στους δικούς του

νόμους. Μονάχα στην Ανατολή βρήκα τους ανθρώπους το-

σο σοφούς ώστε να έχουν την ικανότητα να καταλάβουν

έναν τρελό. Μόνο που εκεί πλησιάζουν με περισσότερη θρη-

σκευτικότητα το μυστήριό του.[...]

από το: ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΙΒΛΙΟ

---

στα γραπτά όπου η ζωή, είναι

πάει να πει: οχι ευτυχία οχι δυστυχία

σκέτο, καθαρό: είναι

κι ας έχεις να βουτήξεις εκεί μέσα πάνω από σαράντα χρόνια,

ίδιο ακόμη

© Assimina

νύχτα από μουσκεμένο λεμόνι και μούχλα

 [...] κι εγώ είμαι εκτός πλάνου κι όπως κλείνω και τα μάτια συμβαίνει να μην υπάρχουν κύριε γιατί αν δεν τους βλέπεις δεν υπάρχουν για σένα κι εσύ γι αυτούς και πεθαίνουν ναι πεθαίνουν κύριε αν κάποιος δεν τους βλέπει άηχα κι άχρωμα ανθρωπάκια αμύριστα της οθόνης συνδυασμοί ψηφιακού αλφάβητου αυτό είναι κι η αγάπη τους το ίδιο κύριε.
[...]


ολόκληρο στις Staxtes.com πατώντας στην εικόνα

νύχτα από μουσκεμένο λεμόνι και μούχλα

© Assimina

Θροϊσματα και ψίθυροι με αλμυρές κουβέντες, Σωτήρης Κανελλόπουλος

© Assimina

ο Σώμερσετ Μωμ για την Ντόροθυ Πάρκερ

51 χρόνια από τον θάνατό της, σήμερα

Ο Σώμερσετ Μωμ για την Ντόροθυ Πάρκερ

Κάποτε όταν ήμουν στο Χόλιγουντ, προσκλήθηκα σε δείπνο από την δεσποινίδα Fanny Brice.⁽¹⁾ Ήταν κατά ένα τρόπο μια λογοτεχνική παρέα. Ο Aldous Huxley⁽²⁾ ήταν εκεί, το σαρδόνιο γούστο του σχετικά με τα χάλια των ανθρώπων εν τούτοις όχι αρκετά καθησυχασμένο από την έλλειψη στοργής και αδελφικής αγάπης. Η Ντόροθι Πάρκερ ήταν εκεί, σοβαρή, φορώντας μαύρο μετάξι, αλλά με μια σοβαρότητα κατάφορτη κίνδυνο για τον αμέριμνο. Ξεχνώ ποιοι ήταν οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι, αλλά πάντως τελικά ήταν έξοχα, διότι στο δείπνο, η Ντόροθι Πάρκερ κι εγώ βρεθήκαμε να καθόμαστε μαζί πολύ κοντά στο τραπέζι και αρκετά μακριά από τα συμφωνημένα πρότυπα ευγένειας⁽³⁾. Το φαγητό ήταν καλό, το κρασί εκλεκτό, και μας υπηρετούσαν Ρώσοι ευγενείς ή Γιαπωνέζοι Σαμουράι. Ξεχνάω ποιοι. Αφού η γειτόνισσά μου κι εγώ είχαμε για κάμποσο συνομιλήσει περί ανέμων και υδάτων, με πρόσκαιρες αναφορές στον Σαίξπηρ και τα μουσικά γυαλιά⁽⁴⁾, είπα: “Γιατί δεν γράφεις ένα ποίημα για μένα;”

[...]

ολόκληρο στις Staxtes.com πατώντας στην εικόνα

---
εδώ, το λινκ σε ένα κείμενο του Kevin C. Fitzpatrick
με θέμα: A Journey into Dorothy Parker's New York

 http://bookre.org/reader?file=1043075&pg=85

---

 http://bookre.org/reader?file=1043075&pg=1




© Assimina

για την αγάπη και άλλα (με αφορμή)

Η όποια ιστορική μνήμη θα κολλάει αυτομάτως με την εκδίκηση. νίκος κουρμουλής

Αποκόβω συνειδητά  μια μόνο φράση του ανθρώπου από ολόκληρο το κείμενό του με αφορμή τα επεισόδια μίσους εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης χθες

Είναι έτσι: η ιστορική μνήμη αναπαράγει το μίσος, η ιστορική μνήμη γίνεται μοχλός μνησικακίας

Είναι δίκαιο; Κατά τη γνώμη μου όχι. Είναι όμως αληθινό. Επειδή η βία φέρνει βία ως απάντηση.

Επιθυμώ κάποτε να δω ένα άγαλμα πόντιας μητέρας να αγκαλιάζει τα παιδιά και των δυο πλευρών. Δε θα συμβεί.

Είναι ιδιότητα χαρακτήρα, προσώπου δηλαδή, όχι ρόλου (μητέρας), όχι θεσμού(οικογένειας)

Αγαπάμε με το κατά πώς μας δείξανε. Ή με το κατά πώς αρνηθήκαμε εκείνο που μας δείξανε – αντιδράσαμε.

Η αγάπη μαθαίνεται. Η αγάπη αποτελεί  εργαλείο ένταξης του ατόμου στο κοινωνικό σύστημα που θα το εκθρέψει, εφόσον την αποδεχθεί στη μορφή που του διδάσκεται.

Ο τρόπος που αγαπάμε είναι διαποτισμένος από τις διδαχές που μας έδωσαν, ή τις αρνήσεις μας σε αυτές, τις ανάγκες της ομάδας ή του κοινωνικού συνόλου που ανήκουμε

Υπακούει συναισθήματα που οι προηγούμενοι από εμάς διαποτίστηκαν με αυτά

Αν ιδιοτελείς άνθρωποι σου δίδαξαν την αγάπη, ιδιοτελώς αγαπάς, ιδιοτέλεια την χαρακτηρίζεις

Ο άνθρωπος μαθαίνει πρώτα από το παράδειγμα, τη μίμηση

Η μιμητική πράξη είναι η πρώτη μέθοδος διδασκαλίας

Έτσι το παιδί σηκώνεται να περπατήσει, έτσι ακολουθεί το ρυθμό βηματισμού του ενός των γονέων, το σκύψιμο, την ορθή πλάτη, τους όρθιους ώμους, κι άλλα

Το παιδί αισθάνεται από τη στιγμή που εσύ του ονομάζεις εκείνο που αισθάνεται

Δεν ονομάζουμε απαραίτητα με λόγια – λέξεις – έννοιες

Πρώτα ονομάζει το ύφος του προσώπου, των χειλέων, του βλέμματος, η στάση του σώματος. Οι λέξεις, έπειτα.

Αν τη στιγμή που το παιδί χαίρεται, εμφανιστείς έντρομος και του πεις: μη φοβάσαι, εκείνο θα ονομάσει την χαρά, φόβο ._

© Assimina

Ντόροθυ Πάρκερ, Ποιήματα

διατίθεται ελεύθερα στον σύνδεσμο

 Usage: Attribution-Noncommercial-No Derivative Works 3.0



 © Assimina

το τίμημα, Κώστας Θ. Ριζάκης

με γέννησες κουτσόν και με γυρνούσες

σε φρούδες κλινικές τη μια μετά την άλλη

ιερός σκοπός σου αγίαζε τα μέσα

ανάγκη πάσα να γλυτώσεις το παιδί σου

γιαυτό δοκίμαζες του κόσμου τις ενέσεις

να σπάσεις την αρχέγονη άρνησή μου

τη θέλησή μου βράχο να εκτινάξεις

να ενδώσω στις ορέξεις σου αναντίρρητα

ωσότου πέτυχες κάπως να ισορροπήσω

αν και υποδέχτηκες καγχάζοντας θυμάμαι

της έμπνευσής σου το σπασμένο βήμα

κόντρα στην κόντρα χρόνο με το χρόνο

δεν άντεξες πολύ την περιφρόνησή μου

ρακένδυτη κατέληξες ζητιάνα στη γωνιά

τον οίκτο εκλιπαρώντας των περαστικών

που ηχούσε νόμισμα σε τσίγκινο κουτάκι

σειρά νομίσματα όπως πολλές οι μέρες

οι ώρες τα λεπτά τα δευτερόλεπτα

επαίτης άρχισες ξανά να απαιτείς

κι έτσι άπληστη ως είχες συνηθίσει

δεν πρόφταινες το ύφος σου ν’ αλλάξεις

την ύστατη στιγμή που έστριβα στο δρόμο

το ίδιο έχιδνα σε γνώριζα κι εδώ

το αυτό φαρμάκι έσταζε η ματιά σου

βαθιά με νάρκωνε το μητρικό σου φίλτρο

κι όταν παραδομένος κι απαθής

πλησίαζα κι ενώνονταν οι σκιές μας

στα χείλη σου έφερνες χωνί τα δυο σου χέρια

φυσώντας στα καλάμια των ποδιών μου

τον αποτρόπαιο βαθύ σκοπό σου

για να με βλέπεις πάλι να κουτσαίνω!

 ---

επιτάφιος δρόμος
ποιήματα Α΄[1985-2010]
οι εκδόσεις των φίλων
2011

© Assimina