ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΤΣΙΛΙΜΑΝΤΟΣ
PECTORE AB IMO
Από πολύ βαθιά έρχεται τούτη η παγωνιά
και κόβει σα διαμάντι.
Ράγισαν οι καθρέφτες· οι μορφές
όσες και τα ραγίσματα…
Τα μέτρα λεν ένα κι εξήντα εφτά,
μα εσύ που το ’βρες τόσο βάθος για να σκάψεις, Πόνε;
Τρεις μήνες ο χειμώνας από το παράθυρο
χρόνος μοιάζει.
Πώς θα υποφέρουμε
τη συντήρηση των ζωντανών απ’ τους νεκρούς
–ποσά αντίστροφα–,
Πώς του Απόλλωνα τη χάρη στα μαλλιά
και το γλαυκό της Αθηνάς στα μάτια
ανώφελη σπονδή θα δώσουμε
στο συμπαθήν εχθρός μας
(που ’ρχεται πάντα εξώρας)!
***
Στους τροχούς της ανάγκης τέλεια δεμένη
η γη μ’ ακρίβεια μαθηματική γυρίζει.
Κι έρχετ’ η Άνοιξη, βυζαντινής μουσικής όρθρος.
Τι άπειρα φοβερό μ’ άσπρα μαλλιά να τη λογιάζεις!
Σταμάτα λες, μα κιόλας νάτο
τεφρό διανεύει το Φθινόπωρο ψηλάθε.
Αφήνεσαι στους λογισμούς σου που δικοί σου
κι αυτοί καλά–καλά δεν ξέρεις να ’ναι.
«– Ήμουνα κάποτε ό,τι δεν είμαι
κι αυτό που είμαι ό,τι δε θα γίνω,
γιατί ο άνθρωπος στη γης επάνω
κανενός πράγματος κύριος δεν είναι».
Μα τότε;
Από την ομότιτλη συλλογή:
PECTORE AB IMO
(ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ)
Αθήνα 1982
© Assimina
