Χρίστος Παλαιοπάνος, άτιτλο

Ανάσκελα κατά το θεό η απόγνωση
ανάσκελα οι σκοτωμένοι κι η δυνατότητα του ανθρώπου
ανάσκελα

χέρια ανοιχτά μυαλών χυμένων
νεκρή προσευχή
άμαχη μαθές
τι με ρούχα καθημερινά και ζαλωμένο ένα μωρό στο θάνατο
τον Κύριο πώς να πείσεις
πως τον εχθρό Του μάχεσαι;

Άνθρωπος
ο μάχιμος
κι οι άμαχοι ανθρώποι
κι οι σκοτωμένοι επίσης

θα τ’ άκουγαν τ’ αηδόνια

ακούνε πολυβόλα
μες στο λυκόφως
η γνώση του φιλιού τους άξαφνα μες στη φωτιά,
όι μάνα χωρισμός
γδούπος βαρύς στη γης – πανάλαφρος πιο πέρα
του μωρού
η μπότα ακούγεται χαριστική πα’ στο κρανίο τρυφερά

αυτή τη μουσική ακούνε πια
μονάχα οι ζωντανοί – όι μάνα, νεκροζώντανοι;
τη δυνατότητα αυτή
μονάχα αυτοί

θα τ’ άκουγαν τ’ αηδόνια

ανάσκελα οι σκοτωμένοι
κι η δυνατότητα του ανθρώπου
ανάσκελα

του ανθρώπου
μια δυνατότητα ο εμφύλιος είναι
και η φυλή επίσης σαν θ’ άκουγαν μαζί τ’ αηδόνια

ακούνε πολυβόλα
την μπότα τους οι άλλοι τρυφερά ακούν

όι μάνα χωρισμός
εμφύλιος στο Δίστομο του θεριστή
η μουσική χωρίζεται

…πια στον εμφύλιο έχει θεατές
και κλητικούς της μάνας
άμαχους ποιητές κι ασπάρακτους
που “όι μάνα όι μάνα” στην απόγνωση
που Δίστομος ο άνθρωπος
Κύριε δεν τ’ αγγίζουν
σε ’Σε απευθυνόμενοι
πίνοντας τα μυαλά τους

ενώ τ’ αηδόνια κελαηδούν – θ’ ακούγαμε τ’ αηδόνια.

 

 

                    από το χώρο του στο f/b
η φωτογραφία ομοίως και υποθέτω ότι είναι από το διαδίκτυο

© Assimina