ΖΑΓΚΛΑΡΑ ΜΑΡΙΑ – Τοπογραφία της νοσταλγίας (αποσπάσματα)

 

 

ΖΑΓΚΛΑΡΑ ΜΑΡΙΑ – Τοπογραφία της νοσταλγίας

(αποσπάσματα)

 

 

σελ. 41

(Κάποιος με χαιρέτησε στον δρόμο. Σου έμοιαζε,
μα δεν. Όμως μπορεί και να ήσουν. Μπερδεύομαι
πια. Φίλα με, είπα. Προσπαθώ να θυμηθώ από
που σε ξέχασα.)

Ασφυξία.

 

 

***

 

 

σελ. 29

 

ΜΕΔΟΥΣΑ

 

Σαν την μέδουσα φτύνω φίδια
Όποιον αγάπησα, έγινε πέτρα
Θεέ μου, ένας σωρός πέτρες όλη μου η ζωή

Κι έπεφτα πάνω τους με τόση φόρα!
Λες κι ήταν η αγάπη βαμβάκι

Ανόητη

Τώρα γεμάτη πληγές· βλέπεις;

Τώρα όπου και να μ’ αγαπήσεις – πονάω

 

 

***

 

 

σελ. 59

 

[…]

Στα μαλλιά της τώρα πουλιά

 

το σπίτι δεν έχει παράθυρα κι η καρέκλα της βουλιάζει σιγά
σιγά στο μωσαϊκό. Κινούμενη άμμος ο χρόνος καταπίνει
μνήμες και βήματα. Απ’ το ταβάνι πέφτουν σοβάδες και στις
γωνίες φυτρώνουν αυτά τα μικρά κίτρινα ανθάκια που κανείς
δε ξέρει πώς τα λένε, γιατί ποτέ κανείς δε στάθηκε να τα
βαφτίσει. Θα τα πω Αθηνές. Έτσι έλεγαν κι εκείνη. Νομίζω.

 

 

***

 

 

σελ. 47

 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

 

[…]

Δεν κλαίω που δεν ήσουν δικός μου, Οδυσσέα, κλαίω

που τόσες Ιθάκες και δε βρήκα κάποιον

 να γυρίσει για μένα

 

 

***

 

 

σελ. 73

 

γράφουμε, μα κάποιοι δεν είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό
που γίνονται οι ποιητές·
κάποιοι είμαστε φτιαγμένοι απ’ το υλικό που γίνονται τα
ποιήματα – κατάλαβες;

 

 

 ~~*~~

 

    και, βέβαια, το εισαγωγικό της ποίημα...

 

© Assimina