Έζησα πολύ, τόσο που στην πρωϊνή αναφορά ο θάνατος να καλεί από την κλάση μου και κανείς να μη θρηνεί το άκαιρον. Έζησα τόσο που να είμαι νέος μόνο για το θάνατο. Εν τω μεταξύ η μητέρα μου πλένεται να ζυμώσει τη λειτρουγιά να την πάμε αύριο στον παπαΜούρτο να μου βγάλει ύψωμα. Έζησα τόσο ώστε να έχω μυριστεί αυτό που λεν ο χρόνος είναι εικών αιωνιότητος. Ότι τα αναπάντητα κάνουν τη ζωή άξια να βιωθεί. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η διάθεσή μου αν δεν είχα τιμωρηθεί μ' ένα πολύ από αγάπη κι από ποίηση. Εγώ το αγριμάκι το σκαρφαλωμένο στα δέντρα, το ανήσυχο εκεί που πουλάνε, να πέσω στην πρέζα της γλώσσας. Προτιμώ ψαλτάκι να βγω στο σολέα και λόγω εορτής να σας πω καταλογάδιν το Πιστεύω και το Πατερημών. Από τους χρόνους που μου προσφέρθηκαν ισχύων είναι μόνο αυτός της μάνας μου, στους υπόλοιπους αποικίζω αλλά δεν είναι πατρίδες. Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων και δεν μνημονέψω τους κακούς που είναι πολλοί και μεσολαβούν κάθε φορά για να γίνει ένα καλό δεν είπα τίποτα για τα ανθρώπινα. Ευχαριστώ, αλλά ποιόν;, για ως εδώ. Για την ελληνική που διαχωρίζει το αγάπη από το έρωτας. Για το ρόδο που έχει αγκάθι για να διαπαιδαγωγεί το χέρι μας στην απαλότητα των επαφών. Για τα αστέρια που κρατάνε πεισματικά τις αποστάσεις τους για να διδασκόμαστε αενάως ευγένεια. Επειδή πρόλαβα να μάθω ότι το Εσύ προηγείται του Εγώ και τον απόλυτο κίνδυνο να το κυρώσεις.
Επειδή κάποτε το ξεχαρβαλωμένο αυτό εργαλείο, η γλώσσα, συγκατανεύει για μια σιωπή χωρίς υπόλειμμα σε ώμο αγαπημένης. Καλή χρονιά απ' το παιδί εκείνο που υπήρξα και βρεχόταν κάτω από τις ρονιές κι ωστόσο επέμενε ως Άη Βασίλης ο Έλληνας, πρωτάκι, να πει την αλφαβήτα που μόλις έμαθε, τελευταίο κλαράκι στη γεννεά των φύλλων. Και μην ξεχνάτε: Κομμάτι πίτα στους εχθρούς μας γιατί μας κάνουνε καλύτερους.
[ από τον χώρο του στο f/b]
Ιανουάριος 2021
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου