Σπύρος Λαζαρίδης

Έχω μια φίλη ποιήτρια. Είμασταν και συμφοιτητές. Είχαμε χαθεί για καιρό και βρεθήκαμε στο διαδίκτυο εξ αιτίας, ακριβώς, της ποίησης. Έκτοτε αγαπιόμαστε εκ του μακρόθεν, συναντηθήκαμε και μια φορά σε ένα τραπέζι με έναν ακόμα παλιό συμφοιτητή. Γενικά νιώθω άβολα όταν βλέπω αμοιβαίες φιλοφρονήσεις συγγραφέων στο fb. Πολλές φορές νομίζω πως το παρακάνουν με τα γλυκόλογα. Η φίλη μου αυτή, κατά καιρούς, θυμάται ποιήματά μου και τα δείχνει. Με συγκινεί και την ευχαριστώ πολύ. Γράφω αυτά τα λίγα και για έναν ακόμα λόγο: Μας έλεγε κάποτε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στο γραφειάκι της Διαγωνίου: "Πολλοί από εσάς θα βρείτε και αλλού στέγες για τα έργα σας. Θα είναι όμως δωμάτια ξενοδοχείων. Η Διαγώνιος είναι το σπίτι σας". Η Διαγώνιος έχει πολλά χρόνια που έκλεισε. Ο Ντίνος ζει τη δική του περιπέτεια. Κι εγώ, ενώ τα καταφέρνω κουτσά στραβά με τα υπόλοιπα γραπτά μου και βρίσκουν τον δρόμο τους για το τυπογραφείο ή τη σκηνή, στα (νέα) ποιήματα παραμένω άστεγος. Μια ομπρέλα για λίγη σκιά είναι το διαδίκτυο και γι' αυτό απολαμβάνω τη δροσιά που μου χαρίζει αυτή η φίλη μου.
Εξομολόγηση: Τέλος!

© Assimina