για τον Τίμο Μωραϊτίνη

 Καθώς ο λυρισμός συναντά τον στοχασμό

Καταγεγραμμένος αφορισμός: «Δεν τον ξέρω τον κύριο. Δεν έχω διαβάσει ποιήματά του»! Πράγματι, εάν δεν πρόκειται για ταλαντούχο υποκριτή, ο άνθρωπος που γράφει ποίηση αποκαλύπτεται. Ξεγυμνώνεται. Ξεγυμνώνεται όμως και αυτός που υποκρίνεται. Εκεί, στο στίχο, όσο και να θέλει να κρυφτεί ο ποιητής, του ξεφεύγουν αδυναμίες, βαθύτερα πιστεύω, συναισθήματα, κρυφοί φόβοι και χαρές, ελπίδες και απογοητεύσεις. Εκεί «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Και αυτοί ακόμη που πασχίζουν να καλυφθούν ή να καλύψουν αδυναμίες μέσα από την έντεχνη έκφραση της ποίησης, πάλι κάποια ρωγμή θα τους προδώσει.

Ο Τίμος Μωραϊτίνης, ο άνθρωπος που όσο και αν κρατούσε την ιδιωτική του ζωή αλλά και την εσωτερικότητά του, τα συναισθήματά του, αυστηρώς μακριά από τη δημοσιότητα, ακόμη και τις βαθύτερες σκέψεις του, αποκαλύπτεται στην ποίηση του. Ίσως γι’ αυτό και την προφύλαξε για πολύ καιρό προτού τη δημοσιοποιήσει. Έτσι, μέσα από τα ποιήματα του μπορεί να επιχειρηθεί μια επιτυχής προσέγγιση του ψυχισμού και του χαρακτήρα του. 

Διαβάζοντας κανείς την ποίησή του αντικρίζει με έκπληξη ένα διαφορετικό Τίμο από αυτόν των χρονογραφημάτων ή του θεάτρου. Στα χρονογραφήματά του επικρατεί ο ορθολογισμός και η θεοποίηση της κοινής λογικής, ενώ στο θέατρο πρυτανεύει η σάτιρα, ανελέητη πολλές φορές. Κοινά στοιχεία πάντως που διέπουν όλο του το έργο (και το ποιητικό) είναι ο υγιής ρομαντισμός, όχι ο αρρωστημένος, αλλά και το χιούμορ. Το χιούμορ εκείνο που τον ανέδειξε ως «κορυφαίο και γνήσιο εκπρόσωπο του Αττικού Άλατος». Ωστόσο τον ψυχισμό του τον αφήνει να δραπετεύσει μόνο στην ποίηση του. [...]

 από την σελίδα του Ομίλου Μελέτης Αθηναϊκών Γραμμάτων: Τίμος Μωραϊτίνης

 

© Assimina