Eduardo Galeano - ΚΥΝΗΓΟΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ

 Το παράξενο ποτάμι

Ήταν παιδιά από το εσωτερικό της χώρας, και δεν είχαν βρεθεί

ποτέ στην παραλία του Πιριάπολις, ούτε σε καμιά άλλη παραλία,

κι ούτε είχαν αντικρίσει ποτέ τους τη θάλασσα.

  Μόλις που τολμούσαν να βρέξουν τα πόδια τους, αλλά κανέ-

να δεν έμπαινε στα κύματα.

  Για να νικήσουν τον φόβο, ένα από τα παιδιά, το πιο γνωστι-

κό, εξήγησε τι ακριβώς είναι θάλασσα:

  «Είναι ένα ποτάμι με μια μόνο όχθη.»

Η θάλασσα

Η Ελένα καθόταν ώρες ή χρόνια μπροστά στη θάλασσα, που

απλωνόταν μπροστά στα πόδια της, και πλημμύριζε τα μάτια

και τα πνευμόνια της.

  Δεν της έκανε καρδιά να φύγει.

  Και για να μην απομακρυνθεί ποτέ από κοντά της, έβαλε

ροδάκια στη θάλασσα και την πήρε μαζί της. Σαν σκιά της, γιατί

η θάλασσα ήταν φτιαγμένη, όπως εκείνη, από ήλιο και αλάτι.

Χνάρια

Ο άνεμος σβήνει τα χνάρια των γλάρων.

  Η βροχή σβήνει τις πατημασιές των ανθρώπων.

  Ο ήλιος σβήνει τα χνάρια του χρόνου.

  Όσοι αφηγούνται ιστορίες αναζητούν τα χνάρια της χαμένης

μνήμης, της αγάπης και του πόνου, που μπορεί να μη φαίνονται,

αλλά δεν σβήνουν.

ΚΥΝΗΓΟΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ

εκδ. Πάπυρος

μτφρ.: Ισμήνη Κανσή

 


© Assimina