Ο Δήμος Χλωπτσιούδης για το Solidago

  Ο εξπρεσιονιστικός ερωτικός διάλογος της Λαμπράκου

 Ο υπερρεαλισμός είναι η μεταγλώσσα των συναισθημάτων∙ ο τρόπος που η γλώσσα ερμηνεύει τα γλωσσικά σημεία του ψυχισμού και των αισθήσεων. Είναι η αποκάλυψη του αυθόρμητου σε έναν κόσμο που πνίγει το συναίσθημα και επιδιώκει να επιβάλει έτοιμες εικόνες με λεζάντες που διεκδικούν την παντοδυναμία της -έτοιμης- λογικής. Το ποιητικό παράλογο όμως αφήνει ελεύθερο τον ακροατή/αναγνώστη να συνδέσει τις εικόνες ενός ποιήματος με εκείνες της δικής του βιωμένης εμπειρίας, νοηματοδοτώντας αναγνωστοκεντρικά εκ νέου το περιεχόμενο∙ να παράγει το νόημα μέσα από τις προβολές της ατομικής συνείδησης.

   Στο άλογό του ασυνείδητου κινήθηκε η ποιητική συλλογή της Ασημίνας Λαμπράκου «solidago» (καλλιτεχνικό σωματείο έβδομο βήμα 2018) με θεματικό επίκεντρο τον έρωτα. Μα γύρω από τον έρωτα η ποιήτρια οικοδομεί ακτινωτά όλη την ψυχοσύνθεση του απομονωμένου ανθρώπου. Θρυμματισμένες εικόνες με συγκολλητική ουσία την αλογία εκθέτουν έναν ποιητικό πίνακα συνειρμών. Το φυσικό στοιχείο, μέρη του σώματος και εσώτερες αγωνίες συνταιριάζονται σε μία εξπρεσιονιστική εκδοχή του έμφυλου έρωτα σε έναν κόσμο κανιβαλικό.

   Δυνατές εικόνες ξεπηδούν μέσα από τον στίχο διανθίζοντας τον ερωτικό διάλογο και τον υπαρξιακό προβληματισμό. Από τον έντονο πεζολογικό χαρακτήρα του στίχου, αναδύεται η αγωνία για ζωή, έρωτα και όνειρα. Η στιχουργική ποικιλία με τους θρυμματισμένους στίχους να διαδέχονται μακροσκελείς που θυμίζουν πεζό, αισθητό ποιοι τη συνειρμική έκθεση του καταπιεσμένου συναισθήματος.

   Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία ποιητική σύνθεση αποτελούμενη από άτιτλα ποιήματα. Παρά την κυριαρχία του άλογου η ποιήτρια τείνει περισσότερο προς μία ιδιωτικότητα της αγωνίας, κάτι που συνάδει με το κεντρικό θέμα. Η ποιητική σύνθεση είναι μία ωδή στη λαγνεία του γυναικείου κορμιού, που ξεπροβάλλει μέσα από τον θρυμματισμένο ερωτικό διάλογο.

© Assimina