Νότης Γέροντας: Απόντες και Ο καρκίνος των φτερών

Ο καρκίνος των φτερών

Πού πεθαίνουν τα πουλιά;
Κανείς δε γνωρίζει πού πεθαίνουν τα πουλιά
Μόνο κάτι μικροσκοπικά στα κλουβιά τους
Που συντηρούν κακόμοιροι ηδονολάτρες
Του ουρανού.
Και κάτι περιστέρια στους φωταγωγούς
Που τα βρίσκουν οι θυρωροί αγκαλιασμένα
Και μισοκατασπαραγμένα με πεθαμένες γάτες.
Όμως τα αληθινά πουλιά απορροφώνται
Από τα φυλλώματα των δένδρων
Και από τους πόρους των βράχων
Ή την αλισάχνη ή το φως
Πού πεθαίνουν τα πουλιά;
Ενυπάρχουν στην ατμόσφαιρα νοσηλευτικά ιδρύματα
Για να θεραπεύουν τον καρκίνο των φτερών;

Τα πουλιά έχουν ράμφη και ψυχή
Με τα ράμφη τους διατρυπούν ορισμένα σύννεφα
Και με την ψυχή τους διεισδύουν τους γεωμετρικούς ορίζοντες

Και τι ερωτική ζωή έχουν τα πουλιά;
Ο θάνατος. Ο θάνατος. Ο θάνατος.
Όμως κάπως μασκαρεμένος
Που κυκλοφορεί σαν πρόσωπο μπαλαρίνας
Στον άνεμο, σαν άλγεβρα στον άνεμο.

Τα πουλιά μάς μαθαίνουν να διοργανώνουμε
Το θάνατό μας.
Γιατί και στους βυθούς πετάνε τα πουλιά
-Και οι αετοί του Ολύμπου και οι κόνδορες των Άνδεων-
Αγγίζοντας με τις φτερούγες τους
Τους καρχαρίες·
Τα όστρακα τους ιππόκαμπους τα κοράλλια.





Απόντες

Το κορμί σου είναι βροχή

Κάθε φορά που έφευγα
Κρατούσα τα άδεια χέρια μου
Και οι λεμονιές στο δρόμο
Ήταν γεμάτες καρπό

Κάθε φορά που σε αγκάλιαζα
Έμενα καρφωμένος
Στην απουσία σου

Να με κοιτάς
Όπως τα μάτια στο σκοτάδι
Που ψάχνουν να βρουν σπίρτα

Να σε κοιτώ
Όπως οι τυφλοί
Τον καθρέφτη

Να ψηλαφείς την απουσία μου


Νότης Γέροντας



© Assimina