ο εκδότης Α. Χ. Σίντνεϋ, ο Δημήτρης Μουζάκης και ένα κομμάτι του εσωτερικού μου μονολόγου

(σκέψεις)


" Ο ποιητής πρέπει να μπορεί να κάνει αυτό που ο γονέας δεν πρέπει ποτέ να κάνει: να δει την ασχήμια των παιδιών του. Όσο σ’ αγαπάει ο Θεός που αγαπάς το παιδί σου επειδή είναι παιδί σου, τόσο σε μισεί η μούσα που αγαπάς το ποίημά σου επειδή είναι ποίημά σου." (*)

 ---

Φαίνεται πως αν ακόμη ζω, το χρωστάω ακριβώς σε αυτό που κατά τη λογική των θεοσεβούμενων, θα έπρεπε να με έχει ήδη σκοτώσει: την αυθάδειά μου στον Θεό για την επικυριαρχία του εις τους αιώνες, διαρκώς και με τους ίδιους όρους παρά τις τεράστιες αλλαγές που συνέβησαν στις κοινωνίες

Θέλω να βάλω μια πρόκληση: τι θα λέγατε για το -ή τους-, γονιό που και αναγνωρίζει την ασχήμια του παιδιού του και το συντροφεύει αγαπώντας το; τι θα λέγατε για την άποψη πώς κι η ασχήμια κρύβει ομορφιά; θα την ψάχνατε; γιατί;

Είναι πολύ πρόσφατος ο προβληματισμός μου εν είδει εσωτερικού μονολόγου: γιατί ετοιμάζομαι να εκδώσω μια συλλογή που νοιώθω, τουλάχιστον νοιώθω, δεν έχει τελειώσει;
Ο Δημήτρης Μουζάκης με άρθρο του στο έγκριτο e-περιοδικό ΠΟΙΕΙΝ, δίχως να το γνωρίζει, λογικοποιεί και ισχυροποιεί το λόγο μου: θα εκδώσω για να απομακρύνω το "παιδί μου" από την εστία που το γέννησε και το ανέπτυξε, αγάπησε.
Μακριά και από κάθε άτομο φιλικής διάθεσης απέναντί του/μου, θα μπορέσω να δω και να εκτιμήσω αυτό που δημιούργησα, να ζει και να αναμετριέται με όσα του εμφύσησα και το συγκρότησαν, σε περιβάλλον ξένο και επομένως απαλλαγμένο από την φροντισμένη μου αγάπη.

Αυτός είναι ένας καλός λογος να τυπώνεις τα ποιηματα σου σε χαρτί: να περνάνε σε χέρια άλλων και να υποστούν την κριτική τους γνώμη.

Συχνά και πολλοί ρωτούν: γιατί γράφεις;
Κατά τη γνώμη μου το ερώτημα πρέπει να μπαίνει διπλό: γιατί και για τι γράφεις.
Ο λόγος, προφορικός αρχικά κι έπειτα γραπτός, ήταν και είναι μορφή έκφρασης.
Κατόπιν γίνεται επικοινωνία.
Γράφω για να - ή και - εκφράζομαι και μέσα από αυτό να επικοινωνώ. Η έκδοση, η έντυπη έκδοση, μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί εργαλείο επικοινωνίας. Αν γράψω, εκφράζομαι. Αν γράψω και  εκδώσω, επικοινωνώ: επιχειρώ να ανοίξω, ανοίγω το λόγο μου σε άλλους ανθρώπους. Ανεβάζω την απαιτητικότητα του λόγου μου ένα επίπεδο έξω και πέρα απο εμένα και φιλικά προς εμένα άτομα. Εκτίθεμαι και ζητώ ανατροφοδότηση.
Κι αυτό είναι το πρώτο στοιχείο. Η ανατροφοδότηση θα αποτελέσει το μέτρο του λόγου μου, της ικανότητας να εκφράζομαι, πρώτα, να επικοινωνώ και συγκινώ, δεύτερα. Η αναγνώριση και τα περί αυτήν, έρχονται μετά και χωρίς κατ' ανάγκη να είναι κύρια ζητούμενα, όχι όμως και κακοδεχούμενα- αν συμβούν.

Εκδίδω λοιπόν για να εκθέσω το λόγο μου στα μάτια φίλων και άλλων. Από τους - ή στους - άλλους θα μετρήσω το λόγο μου. Η κριτική τους γυμνή από συναίσθημα φιλίας, σύμπνοιας, όπως κι αν εκφραστεί, θα αποτελέσει το μέτρο και την πρόκληση για συνέχεια εφόσον το επιθυμώ.

Τι δουλειά έχει ο εκδότης Α. Χ. Σίντνεϋ, ένα από τα πρόσωπα στο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου: το τέλος του κόσμου σε αγγλικό κήπο, στον τίτλο του κειμένου; Ομολογώ πώς, τώρα πια που αποφάσισα να αφήσω αυτές τις σκέψεις στον αέρα, δε θυμάμαι. Ίσως να με εντυπωσίασε το εύρημα της συγγραφέως να βάλει τον εκδότη του βιβλίου που ετοιμάζει ο, με τη σειρά του, συγγραφέας της ιστορίας της, να παρεμβαίνει με σημειώματα στη ροή της νουβέλας. Μπορεί πάλι να διάβασα κάτι σοφό δικό του, ή απλώς να έμεινα στην λεπτομέρεια ενός από τα πρώτα σημειώματά του, το: Ο βασιλιάς δίνει τον τόνο σ' εμάς τους Άγγλους. Το θεωρείτε άστοχο να το οικειοποιηθούμε με μιαν κάποια αναλογία στον κόσμο της λογοτεχνίας στον τόπο μας; Η ίδια δεν ξέρω· ακόμη.

Προς το παρόν μένω να αναρωτιέμαι: γιατί ετοιμάζομαι να εκδώσω μια συλλογή που νοιώθω, τουλάχιστον νοιώθω, δεν έχει τελειώσει; ψάχνοντας το ορθόν και τη συνέχεια των σκέψεων που εξέθεσα στο κείμενο.


(*) απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Μουζάκη στο ΠΟΙΕΙΝ με ημερομηνία 4/1/2018


© Assimina