γιατί δεν οδηγούν οι ποιητές, Κατερίνα Χανδρινού

 Κατερίνα, έμπαινε!

Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ο οπαδικός, να δηλώσω την έκπληξη από χαρά στην επαφή μου με τη δεύτερη συλλογή της Κατερίνας Χανδρινού: γιατί δεν οδηγούν οι ποιητές, εκδ. sestina

Έκδοση κατά τη γνώμη μου, πρωτοποριακή
Θες το εξώφυλλο; Θες η πρώτη ύλη του χαρτιού; Θες που το ανοίγεις και μυρίζεις χαρτί; Θες το υλικό της Χανδρινού; Το ύφος της; Όλα.

«Πουτάνα γαλαρία… Μυρίζοντάς σου τον θελκτικό ιδρώτα, πέρασε χωρίς να καταλάβω η νεότητά μου.»

Στη σελίδα 30, η όμορφη νεαρή γυναίκα ως μέσον (δια)φυγής προς και κατόπιν, από τη μάνα. 

Το συναπάντημα με τον «καμένο» από τους σημαντικούς: «Κάθομαι μόνο και σωπαίνω δίπλα σου: ίσως και να μην αγγίζεσαι.»

Το καβαφικό στοιχείο ταιριαστά απλωμένο στην αίθουσα ταχυδρομείου. Καλύτερα από την αρχική εκδοχή του pastiche, νομίζω.

«Με ρωτούν αν ποτέ θυμώνω. Και γενικώς, ποιες αντιδράσεις έχω ανθρώπινες, αν έχω. Ενώ είναι καταφανές: μια κάποια καθήλωση υπάρχει στο στοματικό στάδιο: όλο τρώω, καπνίζω, φιλώ και βρίζω. Δε με νοιάζουν τα λεφτά: […] Δεν ειρηνεύω. Η πίεση των επομένων προσκυνητών; Η φόρτιση της γιορτής; […]».
Κ. ά.

Κατερίνα, έμπαινε!

δημοσιευμένο στο φβ, Μάρτη του 2018 / α.λ.

 

 

 

© Assimina