Μικρό Άπειρο Ποίημα, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Μικρό Άπειρο Ποίημα, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Το να πάρεις λάθος δρόμο είναι να φτάνεις ως το χιόνι

και το να φτάνεις ως το χιόνι

είναι να βόσκεις αρκετούς αιώνες τα χόρτα των κοιμητηρίων.

Το να πάρεις λάθος δρόμο είναι να φτάνεις στη γυναίκα,

στη γυναίκα που το φως δεν φοβάται,

στη γυναίκα που σκοτώνει δυό κοκόρια σ' ένα δευτερόλεπτο,

στο φως που δεν φοβάται τα κοκόρια

και στα κοκόρια που δεν ξέρουν να λαλούν πάνω στο χιόνι.

Αλλά αν το χιόνι ξαστοχήσει στην καρδιά

μπορεί να φτάσει ο άνεμος της Όστριας

κι όπως ο άνεμος δεν παίρνει υπόσταση απ' τους στεναγμούς

πρέπει να βόσκουμε χωρίς ανάπαυση τα χόρτα των κοιμητηρίων.

Είδα δυο πονεμένα στάχυα από κερί

που θάβανε ένα τοπίο ηφαιστείων

και είδα δυο τρελά παιδιά να τις πατάνε κλαίγοντας

τις κόρες των ματιών απόνα δολοφόνο.

Αλλά το δύο ποτέ δεν ήταν αριθμός

γιατί μια αγωνία είναι κι η σκιά της,

είναι η κιθάρα όπου η αγάπη απελπίζεται,

γιατί είναι η απόδειξη ενός άλλου απείρου

που δικό σου δεν είναι

κι είναι τα τείχη του νεκρού

και η ποινή για την καινούρια χωρίς τέλος αναγέννηση.

Οι νεκροί μισούν τον αριθμό δύο

μα ο αριθμός δύο αποκοιμίζει τις γυναίκες

κι όπως η γυναίκα φοβάται το φως

το φως τρέμει μπροστά στα κοκόρια

κι όπως τα κοκόρια μόνο ξέρουν να πετούν πάνω στο χιόνι

πρέπει να βόσκουμε χωρίς ανάπαυση

τα χόρτα των κοιμητηρίων.

10 Ιανουαρίου 1930

Ποιητής στη Νέα Υόρκη.
μετ. Βασίλης Λαλιώτης
εκδ Σμίλη (1993 αν θυμάμαι σωστά)

© Assimina