ο Μίδας βασιλιάς έχει αυτιά γαϊδάρου ή Εκατέρωθεν της ουσίας, Γιώργος Μανιάτης

Κάθομαι μπροστά στά μάτια μου όπως μπροστά σ' ένα παράθυρο. Μαθαίνω νά βλέπω. Άρχισα μέ τό νά έχω τά πάντα δεί, τώρα πρέπει να ομολογήσω ότι, ενώ δε βλέπω τίποτε το διαφορετικό, δέν άρχισα πράγματι νά βλέπω παρά από τή στιγμή πού, απρόοπτα, ξαφνικά, εκείνο τό οποίο έβλεπα άρχισα να τό ακούω. Ό,τι κοιτάζω με κοιτάζει: μαθαίνω αυτό· κι όσο "βαθύτερα" του εισδύω, τόσο μέ διαπερνάει. Αυτό είναι και τό θαύμα: ότι το μάτι δέν είναι μόνο αυτό μέ το οποίο βγαίνω στόν κόσμο, αλλά τήν ίδια στιγμή εκείνο μέ το οποίο ό κόσμος εισχωρεί μέσα μου και με κυριαρχεί. [...]

(πολυτονικό δεν έχω...)

"ο Μίδας βασιλιάς έχει αυτιά γαϊδάρου" ή "Εκατέρωθεν της ουσίας", Γιώργος Μανιάτης
εκδ Κέδρος (1972)
σελ 82

© Assimina