«Το ολόγιομο φεγγάρι της καρδιάς»
Νύχτα Χριστουγέννων. Ένα τεράστιο στρογγυλό λευκό πράγμα ήταν καρφωμένο λοξά από πάνω μου. Πανσέληνος. Τόσο γεμάτο φως, σαν εκείνο το φεγγάρι πριν από χρόνια, που γέννησε μια στιχομυθία με τον μόλις τριών ετών γιο μου, όταν ένα βράδυ βρεθήκαμε στο μπάνιο για να βουρτσίσουμε τα δόντια μας.
Το φεγγάρι είχε σταθεί στο κέντρο του μικρού παραθύρου κι έδινε την εντύπωση ότι βρισκόταν ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μας, μόνο για μας!
«Μπαμπά, είναι μέρα;»
«Όχι αγόρι μου, βράδυ».
«Είναι πολύ βράδυ;»
«Ναι».
«Τότε γιατί έχει φως;»
«Είναι το φεγγάρι, παιδί μου, που βγήκε…»
«Μπαμπά, θέλω να το δω».
Άνοιξα το παράθυρο και το φωτεινό φεγγάρι μάς κοιτούσε ακίνητο με ζωηρό ύφος μικραίνοντας την απόστασή μας.
«Να το πιάσω θέλω. Είναι ωραίο το φεγγάρι».
«Ναι, είναι πανέμορφο, αλλά θα κλείσω το παράθυρο γιατί θα κρυώσεις».
«Το φεγγάρι δεν κρυώνει, μπαμπά;»
«Αγόρι μου, επειδή κρατάει τόσων ανθρώπων τα όνειρα, είναι ζεστό».
«Μ’ αρέσει το φεγγάρι».
Κλείσαμε το παράθυρο του μπάνιου. Πήρα αγκαλιά τον μικρό μου γιο και τον έβαλα στο κρεβάτι του.
«Μ’ αρέσει το φεγγάρι, μπαμπά. Θα σ’ αρέσει κι εσένα. Μόνο που εσύ δεν μπορείς να το δεις. Μπαμπά, θα σου πάρω ένα φεγγάρι δώρο», μονολογούσε κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
«Μπαμπά! Έλα εδώ. Τώρα!»
«Ναι, αγόρι μου».
«Σ’ αγαπάω πολύ. Πολύ μέχρι το φεγγάρι…»
Τέτοιο φεγγάρι ήταν αυτό που απόψε στεκόταν από πάνω μου. Το’ πιασε η καρδιά μου μ’ ευκολία, όπως έκανε τότε και ο μικρός μου γιος.
Νύχτα Χριστουγέννων. Ένα τεράστιο στρογγυλό λευκό πράγμα ήταν καρφωμένο λοξά από πάνω μου. Πανσέληνος. Τόσο γεμάτο φως, σαν εκείνο το φεγγάρι πριν από χρόνια, που γέννησε μια στιχομυθία με τον μόλις τριών ετών γιο μου, όταν ένα βράδυ βρεθήκαμε στο μπάνιο για να βουρτσίσουμε τα δόντια μας.
Το φεγγάρι είχε σταθεί στο κέντρο του μικρού παραθύρου κι έδινε την εντύπωση ότι βρισκόταν ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μας, μόνο για μας!
«Μπαμπά, είναι μέρα;»
«Όχι αγόρι μου, βράδυ».
«Είναι πολύ βράδυ;»
«Ναι».
«Τότε γιατί έχει φως;»
«Είναι το φεγγάρι, παιδί μου, που βγήκε…»
«Μπαμπά, θέλω να το δω».
Άνοιξα το παράθυρο και το φωτεινό φεγγάρι μάς κοιτούσε ακίνητο με ζωηρό ύφος μικραίνοντας την απόστασή μας.
«Να το πιάσω θέλω. Είναι ωραίο το φεγγάρι».
«Ναι, είναι πανέμορφο, αλλά θα κλείσω το παράθυρο γιατί θα κρυώσεις».
«Το φεγγάρι δεν κρυώνει, μπαμπά;»
«Αγόρι μου, επειδή κρατάει τόσων ανθρώπων τα όνειρα, είναι ζεστό».
«Μ’ αρέσει το φεγγάρι».
Κλείσαμε το παράθυρο του μπάνιου. Πήρα αγκαλιά τον μικρό μου γιο και τον έβαλα στο κρεβάτι του.
«Μ’ αρέσει το φεγγάρι, μπαμπά. Θα σ’ αρέσει κι εσένα. Μόνο που εσύ δεν μπορείς να το δεις. Μπαμπά, θα σου πάρω ένα φεγγάρι δώρο», μονολογούσε κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
«Μπαμπά! Έλα εδώ. Τώρα!»
«Ναι, αγόρι μου».
«Σ’ αγαπάω πολύ. Πολύ μέχρι το φεγγάρι…»
Τέτοιο φεγγάρι ήταν αυτό που απόψε στεκόταν από πάνω μου. Το’ πιασε η καρδιά μου μ’ ευκολία, όπως έκανε τότε και ο μικρός μου γιος.
©Μανώλης Μεσσήνης
από τον χώρο του στο fb πέρυσι σαν σήμερα
η φωτογραφία είναι επιλογή του ποιητή
© Assimina
