Στρατής Φάβρος, Παραμυθητικόν

 

 Παραμυθητικόν

"Animula, vagula, blandula"

Θα πεθάνω γριά λες;

H ζωή,

αυτή η σκύλα, Σκύλλα και Χάρυβδης
που δίνεται με υπέροχη λατρεία στο τυχαίο

εκτός κι αν πάνω από το σάπιο βόρβορο

πολλαπλής αναίσχυντης τοκογλυφίας
φίδι ωχρό κοιμάσαι

κι αν δεν το ξέρεις θα το μάθεις

τότε η σκύλα σου χαρίζεται
με το πείσμα κουφού και τυφλού ·

και διέφυγες το θάνατο πάλι ηλίθιε ;

μ’ ακούς γυναίκα με τους πόθους
και τα όνειρα από φίλντισι;

σπουδαίοι φορώντας πανοπλίες
ντυμένοι το ψέμα με επιμέλεια

και βιοπορίζονται με πασαλείμματα
και θαρρούν πως δεν τους βλέπουν
θαρρούν πως ο χρόνος είναι τυφλός

μ’ ακούς γυναίκα φίλη μάνα και σύζυγε
Με τα όνειρα από πηλό και σύννεφα;
Με την υπομονή τους βρήκε πάντοτε ο θάνατος

ένας υπάρχει να τον ξεφύγεις τρόπος
να σε πετύχει ανόητο
στη δίνη μιας χρυσοπλούμιστης
απροκάλυπτης έξαψης
Ω σαν πεταλούδα

στο τέλος του καλοκαιριού,όταν
και δε θα ακούσεις το μαύρο ρόχθο του
ούτε το πράσινο ποτάμι της λήθης δε θά δεις

θα σβήσεις σαν μην ήσουν ποτέ
γενναίος αθώος και υπέροχα ανόητος

μ’ακούς γυναίκα με τα παντελόνια της επανάστασης
και τα γυναικεία σου δάκρυα που αλλιώς τα λέμε συνείδηση ;

έτσι θα σβήσεις

Συλλογή Αφροδίτες ( Ανέκδοτη)

 

 

© Assimina