Κώστας Θ. Ριζάκης - Γιώργος Δελιόπουλος, κατά ανεφίκτου γλυφές 1 (επιλογή)

 

 

Κώστας Θ. Ριζάκης

 

απιστία

 

η αλήθεια όπου φοβήθηκες ήλθε χθες μόνη και σε βρήκε

–να ιδείς πώς το ’πε η πρόσκληση αιτιολογώντας ατελώς;
αφού αρχικά δοκίμασε ψεύδη σε πέπλα να διανθίσει– μία
καρικατούρα λέει παραμυθιού μην τόση δώσεις σημασία
μυστήριο δεν φέρει πια για ’μένανε τούτη η πρώτη σχέση

τα παραμύθια σου όμως στέρεψαν γιατί θα λείψει ο έρως
τούνελ οι τρόμοι παρευθύς; κακό βαθύ κι αστράφτεις

             σα σκοτάδι

τρέμοντας τρέχουν μέσα σου οι λάθρα πλατσουρίζοντες λιανοί

 λαγοί: μια τόλμη τούς ’λευτέρωνε στο φως μόλις αυτή γελούσε!

 

 

 *** *** ***

 

Γιώργος Δελιόπουλος

 

ὡς ἔλαφος διψῶσα

 

Δὲν κατοικῶ ψηλὰ στὰ ρετιρὲ ἀσπάραχτη
οὔτε ἡ ζωή μου εἶναι φοὺλ ἐπιπλωμένη
σὲ δάση μέσα κρύβομαι σὲ φυλλοβόλα ψέματα
καὶ μηρυκάζοντας τὸ χῶμα περιμένω

ντυμένη χρυσοκέρατη στὰ ροῦχα τῆς βιτρίνας
ὅλο ἀρώματα βαριὰ μήπως μυρίσει ὁ φόβος
καθὼς μασώντας μοναξιὰ μὲ φέρνουν γύρω βόλτα
οἱ πεινασμένοι κυνηγοὶ, τὰ σαρκοβόρα βλέμματα

 κι ἀκούω δίπλα μου τὰ κράκ! νὰ σπᾶνε τὰ κλαδιὰ
ὅμως δὲν τρέχω πουθενά, μὲ πρόλαβαν οἱ σφαῖρες
δὲ φώναξα βοήθεια, δὲν ἄνοιγαν οἱ πόρτες  
τὸ ματωμένο τρίχωμα δὲν εἴδατε ποτέ;

σκούπισα –φαίνεται καλά– τὸ δάκρυ στὸν καθρέφτη
ἔντυσα μὲ χαμόγελα στὰ ράφια τὶς κορνίζες
κι ὅταν μὲ τρύπαγαν τὰ βέλη τους βαθιὰ
τὰ βογγητά μου ἔγραφα κάτω ἀπ’ τὸ μαξιλάρι

στάλα δὲν ἔχυσα ντροπὴ στὴν ἀνθισμένη ἄνοιξη
ἀπ’ τὶς κραυγὲς δὲν τσαλακώθηκε ἡ σιωπὴ
κι ἐσὺ μανούλα ποὺ γεννᾶς ἀκόμη ἐλαφίνες
θύματα δίχως κέρατα σὲ δάση κυνηγῶν

 

τί μοῦ ζητᾶς νὰ ξεδιψάσω, πνίγομαι.

 

 

 

 

 

© Assimina