Κώστας Θ. Ριζάκης, χειμώνας

 

 χειμώνας

 

άγρια τα χιόνια μάνα να τυλίγεσαι καλά

και το καντήλι σου τ' αφήνω πάντα αναμμένο

σαν την ξυλόσομπα που δίπλα της κουρνιάζαμε παλιά

με ξέσκεπα πειράγματα μ' όμορφα παραμύθια

κουτσά-στραβά τα βόλεψα τρέμ' όμως μη λυγίσω

μην αφεθώ στα κλάιματα κι ορμήξουν ποταμός

σου 'φερα κάστανα ψητά τ' αγόρασε ο πατέρας

έλα ξεφλούδισέ τα τσούγκρισε μια ρακή

δες πώς μανιάζει ο άνεμος θα ξεριζώσει δέντρα

πάλι φωλιάσανε πουλιά στο μαύρο κυπαρίσσι

το τι παθήματα σου λέν'; τι νότες τούς ξεφεύγουν;

σουρούπωσε για τα καλά θα πεις την προσευχή σου;

να μη φοβάσαι μοναχή ψυχή μου καληνύχτα!

 

 (περ. νέα ευθύνη 

και στη συλλογή: Κώστας Θ. Ριζάκης - χώμα με χώμα η μάχη, 

με επιλεγμένα ποιήματα, 1985 - 2018, του ιδίου, από τον Π. Γκολίτση)

 

 

Σεπτέμβρης, 2020

 

 

 

© Assimina