ο Στάθης Σταυρόπουλος, της πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας, έγραφε τα Χριστούγεννα του 2007 ένα ιδιαίτερο κείμενο από το οποίο έχω κρατήσει το παρακάτω:
"σαν ένα παιδί που παίζει κρυφτό και σιγά-σιγά εννοεί ότι κανείς δεν
ψάχνει να το βρει, ότι ματαίως ανακάλυψε και διάλεξε τον πιο καλόν
κρυψώνα -κανείς δεν είχε το σθένος και την επιμονή τόσον πολύ να ψάξει-
και γιατί; Ίσως μάλιστα απ' την αρχή οι άλλοι να αδιαφορούσαν..."
"όπως το παιδί που βγήκε από την κρυψώνα του, αζήτητο· παραξενεμένο (και συνεπώς παράξενο) απ' την ανακάλυψη ότι ο κόσμος δεν είναι δικός του."
"όπως το παιδί που βγήκε από την κρυψώνα του, αζήτητο· παραξενεμένο (και συνεπώς παράξενο) απ' την ανακάλυψη ότι ο κόσμος δεν είναι δικός του."
ο Σωτήρης Κανελλόπουλος, ο άνθρωπος, ο φίλος, ήταν ένας που γύριζε πίσω να σε ψάξει και να σε πάρει όχι μαζί του αλλά εκεί που θα επέλεγες ο ίδιος να πας από τις οδούς που σου έδειχνε
ο Σωτήρης σε ψήλωνε Χαιρόταν με την πρόοδο που θα πετύχαινες όπου αυτό συνέβαινε
ο Σωτήρης Κανελλόπουλος υπήρξε για εμένα Φίλος
τρίτος χρόνος σήμερα
τρίτος χρόνος σήμερα
Ιούνιος 2020
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου