σ΄ ένα παλιοκαίνουργιο σπίτι σαράντα πεθαμένες γάμο ετοιμάζανε τόσες πολλές πού να φάνε πού να κοιμηθούνε πού να κατουρήσουνε ώσπου βάλανε και μια λεκάνη πλαστική στο πλυσταριό και τυλιγμένα σ΄εφημερίδα αφήνανε τα καλά τους τα κακά τους ό,τι είχε η καθεμία –τα έβλεπα- κι έξω ο καιρός ήταν φθινόπωρος να θέλεις κάτι να σκεπάζεσαι όταν έθετες ή ένα ελαφρύ στην πλάτη όταν έξω κοιτούσες τα σύννεφα να τρέχουν πέρα μακριά ακούγονταν και μια ανταριασμένη θάλασσα που μέσα όμως την κάλυπταν οι φωνές των γυναικών της προετοιμασίας, γάμος σίγουρα θα ήτανε κι οι άλλες οι νιόφερτες που κι αυτές πεθαμένες -τα ονόματά τους δε θυμόμουνα- καθόντουσαν για κουβεντολόι και τα νέα, ποιά η νύφη μόνη της χωρίς νυμφίο μια και δε φάνηκε δεν αναφέρθηκε ποτέ δύσκολοι οι καιροί πού να βρισκότανε αλλά το δήθεν γλέντι των σαράντα μάλλον μια μάζωξη ήταν με την ευκαιρία τόσες ψυχές αξέχαστες αδιάβαστες καιρό το θαύμα του εκκλησιασμού στο παλιό απολάμβαναν.
το συνόδευε με μια φωτογραφία από γάμο στον Άσσο Πρεβέζης
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου