Έλενα Λυμπεροπούλου, άτιτλο

Έλα να παίξουμε με  όση ζωή διαθέτεις. Να παι-

ξουμε βρώμικα, να πάρεις μια θέση στο μπουρ-

δέλο των συναισθημάτων σου τέτοια που όλα να

στα επιτρέπει. Να γίνεις σχεδόν ποιητής με τα

χέρια στις τσέπες που δεν αποκαλύπτουν τις

φλέβες σου τις γαλάζιες, να προχωράς γράφο-

ντας με το βλέμμα. Έλα να παίξουμε, να κάνουμε

ματάκια, να γίνουμε χειρότεροι των δημίων, να

αφήνουμε έναν αρουραίο στην κοιλιά ο ένας του

άλλου που καταβροχθίζει. Τι χειρότερο μπορεί

να μας συμβεί όσο υπάρχει η λήθη σε ένα ξεχα-

σμένο βασίλειο. Θες ένα σκουριασμένο καρφί

στο λαρύγγι σου; φάε κάτι ανθυγιεινό, αφού με

αγάπησες τόσο, πέθανε μπροστά στα μάτια μου

και μη ζητάς σωτηρία καμιά καημένε μου. Κατά-

γομαι από εκεί που ζωντανεύεις με λέξεις ότι

χλομιάζει μπρος τα μάτια σου. Αγάπα με φρικτά,

αυτό είναι το δώρο μου.

πηγή: κύμα / περιοδικό λόγου και τέχνης
τ.4/201, σελ. 6




για την αντιγραφή: Assimina