Στρατής Μυριβήλης, Η ροδιά

(απόσπασμα)

     Μια μέρα βγάζαμε πεταλίδες. Πηγαίναμε γιαλό - γιαλό ,

το νερό ως τα γόνατα. Εγώ είχα και τα δυο ζευγάρια τα

παπούτσια δεμένα από τα σκοινάκια και κρεμόντανε σα

δισάκκι στον ώμο μου, μπρός - πίσω. Βαστούσα και το τρα-

πεζομάχαιρο κ' έβγαζα τις πεταλίδες τις πιο δύσκολες και

τις πιο θαλασσομένες. Αυτή είχε ανασκουμπωμένη την ποδιά

της και κρατούσε την πετσέτα που τις βάζαμε μέσα. Τα

πόδια της ΄είταν ωραία, μελαψά. Γυαλοκοπούσανε στον ήλιο

και το νερό τάγλυφε μέσα στα λακκουδάκια πούκαναν εκεί πισ'

από το γόνατο. Πεθυμούσα πάρα πολύ να τη φιλήσω πάνω

από τη γάμπα, στο λακκουδάκι, ίσα - ίσα εκεί, πίσ' από

το γόνατο. Έτσι γιαλέβοντας μπαίναμε όλο και πιο βα-

θιά, ώσπου βραχήκανε και τώνε δυονώ μας τα βρακιά.

Μια στιγμή μάλιστα, έσκυψα πολύ, να βγάλω μια πεταλίδα

μεγάλη σα χτένι, κολλημένη βαθιά. Βούτηξα τα μπράτσα

μου πάνω απ' τους αγκώνες για να την ξεκολλήσω. Όμως

εκεί που έκαμα να την πάρω, έρχεται ένα κύμα και με χτυπά

κατάμουτρα. Μου ξέφυγε φυσικά. Και όχι μόνο αυτό, μα

πέσανε και τα παπούτσια μας απ' τον ώμο μου και γιόμισαν

θάλασσα.

     Γύρισε, με κοίταξε θυμωμένη κ' είπε:

     - Μίχο!

     Μάλιστα, με είπε "μίχο", κι όλοι μας, εκεί στο λιμάνι,

το ξέραμε, πώς ο μίχος είναι το πιο ηλίθιο πουλί της θάλασ-

σας. Πλέχει σα βλάκας πάνω στο νερό και τα ψαραδόπαιδα

του φωνάζουν " μίχο! μίχο!" και του πετάνε βοτσολάκια,

τάχα κ' είναι ξεροκόμματα ή μαριδίτσες από το ξεψάριασμα

του γρίπου. Του πετάνε όλο πιο κοντά, όλο πιο κοντά, κι

αυτός όλο κ' έρχεται. Κοντεύει στο τέλος την ακρογιαλιά,

απλώνουν το χέρι, τόνε πιάνουν και τον τυραγνούν, ως που

να ψοφήσει στα χέρια τους. Κ' εγώ είτανε για το χατίρι της

που ήθελα να πιάσω τη μεγάλη πεταλίδα!

     Είπα να θυμώσω, όμως τι θάβγαινε. Δεν πρόκανα κιόλας.

Κείνη την ώρα ήρθε ακόμα ένα κύμα και μας κυνήγησε. Η

Ροδιά χίμηξε προς τα όξω με φωνές και με γέλια, και γω την

ακολούθησα.

από το: ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΙΒΛΙΟ

 εκδ.: ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ "ΕΣΤΙΑΣ"
          Ι. Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α. Ε.





(σ.σ.: στην αντιγραφή ακολούθησα την γραφή της δέκατης έκδοσης πλην του πολυτονικού που δεν έχω)


© Assimina