Νίκος Μητρογιαννόπουλος, ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Είμαστε ακόμη πιθανότητες. Ίσως και να συμ-

βούμε για κάποιον άλλο.

Όταν η εντός μας σιωπή σπάει, μαζεύεις λέξεις

θρύψαλα με γυμνά χέρια, γι’ αυτό και πάντα κό-

βουν.

Ο Θεός είμαι σίγουρος πως υπάρχει, αλλά έχει

επενδύσει περισσότερα στη μετά θάνατον ζωή.

Η χειρότερη κριτική που πήρα σε ποίημα ήταν

όταν μου έγραψε αναγνώστης «μη στενο-

χωριέσαι, θα το ξεπεράσεις».

Τα ωραιότερα γλυπτά που είδα: άνθρωποι να πε-

ριμένουν ώρες ακίνητοι σε στάσεις λεωφορείων

και σε σταθμούς.

Μέχρι τα 18 προσπαθείς να κρύψεις τις απουσίες

στο σχολείο. Μετά κρύβεσαι σε μια απουσία.

Η αθωότητα των παιδιών φαίνεται, όταν φεύγουν

τρέχοντας μόλις αρχίσει το χειροκρότημα του

κοινού.

Δε λυπήθηκα κανέναν περισσότερο από τον

έμπορο που μένει βουβός μπροστά στον πάγκο

του και τον ποιητή που αυτοδιαφημίζεται.

Αχταρμάς είναι αυτοί που διώχνουν τους ξένους

απ’ την Ελλάδα να απαγγέλουν: «Ω, ξειν αγγέλ-

λειν» στις Θερμοπύλες.

Το ημιυπόγειο γράφεται με ήττα.

Κάποτε θα με κατηγορήσουν τα παιδιά μου,

προσάπτοντάς μου όλες τις αμαρτίες του πατέρα

μου.

Μπορεί ο θάνατος να είναι ο ενικός αριθμός της

ζωής.

Η περίπτωση του Χριστού αποδεικνύει πως

όποιος ζήσει μια παιδική ηλικία ως παιδί θαύμα,

κατά κανόνα ως ενήλικας σταυρώνεται.

© Assimina