Στράτος Φουντούλης, SEPIA

ΙΧ.

Τελευταία παρατηρείται μια δυσανάλογη κατανάλωση χαρτιού

σε σχέση με τις σκιές που πλησιάζουν κάθε πρωί στο γραφείο,

συνήθως ξεκινούν από το κάτω συρτάρι κι ανεβαίνουν σιγά

σιγά έως το επάνω, από εκεί ο χώρος όπου γράφω απέχει μόνο

ένα πρωινό τσιγάρο δρόμου. Οι σκιές είναι ο λόγος που το

βράδυ, πριν αποχωρήσω, αφήνω όλα τα συρτάρια του γραφείου

μισάνοιχτα, είναι μία από τις διευκολύνσεις που προσφέρω στη

ζωή. Έως τώρα

κανείς δεν με είχε υποπτευθεί, έστω και ως υποθετικό αυτουρ-

γό αυτής της πράξης.

VI.

Από εδώ σου διηγούμαι τα πάντα χωρίς να σε αγγίζω. Ήρθες

χτες στον νου μου· στεκόσουν εκεί βρεγμένη λίγο πιο πάνω από το

έδαφος, φορούσες όλο κι όλο ένα άσπρο καπέλο, ήταν κι άλλοι

τριγύρω, σε κοίταζαν όπως κοιτούν κομμένο λουλούδι, κι ήσουν

μόνη· κι ένοιωσα να πλανιέται άρωμα γιαπωνέζικου γιασεμιού

και μυρωδιά παλιού χαρτιού σπάνιου βιβλίου, μυρωδιές που μ’

άρεσαν στην αυλή αγαπημένου φίλου –εκείνου που έφυγε για

πάντα– στην οδό Χειμάρας. Με όλα αυτά, μοιραία

Σε ξέχασα, αφέθηκα περιμένοντας τον γνώριμο ήχο του παλιού

μας ρολογιού, τότε παιδί, στη Mowbray Avenue.

X.

Η οχλαγωγία δεν συνηθίζεται εύκολα, ξεφεύγουν σημειώσεις

στο περιθώριο· πετάγονται. Αισθάνεσαι απών σε αυτό που

συντελείται, κάτι από τη μνήμη αντικαθίσταται κι αναρωτιέσαι

για τ’ αμετακίνητα που έγιναν παρελθόν, κι έρχονται πρόσωπα

άλλα να ξεφυλλίσουν δικές μας σελίδες. Πώς γίνεται; Πώς γίνε-

ται να βλέπεις ζωντανά μια δικιά σου προϊστορία, ερήμην σου.

Θυμάμαι τις πολλές Παρασκευές με το παλτό ανοιχτό ν’

ανεμίζει σαν σαλάχι, τότε που σε περίμενα κρυφά, βαδίζοντας

προς το υπόγειο. Τι κίνδυνος να χαθούν τέτοια ταξίδια, τέτοιες

βουβές Παρασκευές που λάμψεις επέστρεφαν στα όνειρά μας.

Είχαμε πολλά χαρίσματα· θυμάσαι εκείνο το λεπτό στη βροχή;

«Κουμπώσου», είπες.

***

(δείγμα γραφής του Στράτου Φουντούλη
από την συμμετοχή του στην περιοδική έκδοση diPgeneration, 2017)




© Assimina