Καπιταλισμέ αγάπη μου...
Γέρασες
Το
βλέπω στη καπαρντίνα που περισσεύει στο ύψος των ώμων.
Στο
λεκιασμένο από τον καιρό πρόσωπο σου. Τις ρυτίδες που αυλακώνουν το μαραζωμένο
μούτρο σου. Την καμπύλη της μύτης που έγινε πιο γαμψή στενεύοντας το πτερύγιό
της. Τα χείλη σου που στένεψαν πια το χαμόγελό τους.
Μόνον
αυτά τα μάτια με το βλέμμα του λίγκα έμειναν να με καρφώνουν ξημερώματα γαλήνης
και βράδια αντάρας. Τα μάτια που παρέσυραν εμένα που το γάλα της μάνας μου
βύζαξα ορκισμένη να σε πολεμήσω και σου παραδόθηκα έρμαιο. Έρμαιο και δούλη στα
σχέδια σου που χρόνια πριν με κατέστησαν οργανωτή κι εκτελεστή αντάμα. Τα μάτια
που…
Με
ξεγέλασες γλυκέ μου.
Προγαμιαίο
συμβόλαιο, διαθήκη ελπίδων κι ονείρων μου με λόγια που η ανάγκη μου να πιστέψω
με έκανε να το πράξω. Κι έτσι γενιές δούλων σε άφησα να μου γεννήσεις. Παιδιά
υποτελή. Δοκιμαστές μοντέλων ζωής ανέραστης και καταθλιπτικής. Πατρόν των
επιδιώξεων σου. Μεταλλάξεις του εγώ σου. Τα θανάτωσες.
Τα
θανάτωσες τη νύκτα που επέλεξες να αναγεννηθείς αναστατωμένος στη θέα του
επικείμενου θανάτου σου. Γιατί…
Γιατί
αποδείξεις ελλείψεων αδύνατον να βρεθούν μετά το…
Το
τέλος αποτιμά τη διαδικασία κι αυτή εστάθη ατελής τα σχέδια να πραγματώσει. Τα
δικά σου…
Τα
δικά σου που απαίτησαν ώρες δουλειάς, ώρες σπαταλημένης ζωής, κατανάλωση
κέρδους που θα γεννούσε κέρδος άλλο αυτή τη φορά μεγαλύτερο κέρδος ασυμβίβαστο
με το ανθρώπινο κι εγώ…
Κι
εγώ... ανέραστη και καταθλιπτική κι εγώ κατάντησα κι άλλο λόγο δεν αποτόλμησα
να υψώσω πέρα του ψίθυρου δάκρυ δηλητήριο γελωτοποιός να γίνω φαρμάκι στ’ αφτί
σου να ρίξω το τύμπανο να κάψω εγώ η μήτρα στέρφα έγινα κόμπο τα σωθικά έδεσα
παιδιά άλλα να μη γεννήσω στο όνομα της αγιοσύνης που με βάφτισε κάποια ανατολή
στου κόσμου αυτού το πέρασμα άπνοη σου παραδίνομαι τα βράδια που με σπασμούς
ιδιοπαθείς γυρεύεις να συντηρήσεις τη ζήση σου που χάνεται κι αρπάζεσαι νύχια
γαμψά μπήγοντας στα γοφιά μου που πονάνε κι οργή αιμορραγούν μαζί και αίμα
βλαπτικό μα συ δε καταλαβαίνεις μπολιασμένος μ’ αντίδοτο αίμα νάυλον, πλαστικό,
αίμα προϊόν σου και χύνεις σπέρμα πυώδη σπορά νέων μορφωμάτων στη μήτρα μου,
εγώ…
Εγώ
με βλέμμα στραμμένο εκεί που σε κάθε ρίγος του αέρα σημαίες και πανώ μου
γνέφουν κράτα, εκεί εγώ…
Εγώ…
θα γεννώ παιδιά μεσ’ απ’ τα σκισμένα γοφιά μου και τα γυάλινα μάτια μου
προικισμένα με τ’ όνειρο και την αντάρα της θάλασσας που δε πατιέται, του
ανέμου που δε πιάνεται, του βουνού που κρατά τα μυστικά του, εγώ…
Εγώ…
με το βλέμμα στραμμένο εκεί που ο αγέρας ανεμίζει τις σημαίες και τα πανώ στο
γύρισμα της διαδρομής από Χαυτεία προς Σταδίου θα γεννώ το μέλλον όσο εσύ με
σπασμούς ιδιοπαθείς θα στέλνεις σπέρμα πυώδη σπορά νέων μορφωμάτων σου στη
μήτρα μου εγώ…
Καπιταλισμέ
αγάπη μου…
…π
ε θ α ί ν ε ι ς!!!
(01052010)
(01052010)
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου