Βάσος Γεώργας, Διάθεση ημέρας

[φωνάζοντας δεν φοβάμαι τον θάνατο στο τέλος το πιστεύεις]

θα χαθείς στον αχό των ημερών απ΄την ομορφιά των ονείρων
θα ξεγλιστρήσεις απ΄τη αγκαλιά των ανθρώπων που πλήγωσες
κι απ΄τα μάτια των κοριτσιών που σε μαγνήτισε το χρώμα τους

όμως όπου κι αν πας η σκιά της τρυφερότητας θα σε ταξιδεύει
με σπασμένα φτερά μέχρι την πιο όμορφη στιγμή που θυμάσαι
πίσω στα άγρια τοπία της άνοιξης ή στα χρόνια της νοσταλγίας

στους μαντρότοιχους στις αυλές προτού χτιστούν πολυκατοικίες
τις κυριακές τα πρωινά με τα παιδιά να παίζουν φτου ξελεφτερία
στα ζευγαράκια που ζούσαν στιγμές έρωτα νύχτα στα αλσύλλια

και εσύ να γυρεύεις που να ακουμπήσεις το φορτίο απ΄τη λάμψη
των πραγμάτων που αγάπησες σκαλίζοντας μέσα στη καρδιά σου
με ξένα χέρια τη πληγή του αποχαιρετισμού που ολοένα ματώνει

θα μονομαχείς με το είδωλο σου στον καθρέφτη θα αποστρέφεσαι
την ανάσα που καίει και κανείς δεν θα ξέρει που βρίσκεσαι κι όπου
κι αν βρίσκεσαι ίσως εσύ ο ίδιος όλα αυτά να τα έχεις πια ξεχάσει





© Assimina