Σταύρος Σταμπόγλης, Ατελές Κολάζ

Είναι μερικοί από τους στίχους που, ιδιαίτερα, τράβηξαν την προσοχή μου
κατά την ανάγνωση της συλλογής Ατελές Κολάζ του Σταύρου Σταμπόγλη, :


*
Κατηφορίζοντας ανεμίζει ο ελαιώνας.
*
 Είμαι ο αναγνώστης στο ψαλτήρι του όρθρου.
Εκφωνώ το πένθος για το απροστάτευτο·
*
Όλοι οι καιροί είναι στο τραπέζι.
[...]
Έξω οι μέγιστοι Θεοί τραβούν τον δρόμο τους.
Θα επιπλεύσουν, θα θριαμβεύσουν, θα φροντίσουν
την διαδοχή τους [...]
*
Γυαλίζει το λίπος του καιρού στην κόμη των κυμάτων.
[...]
Η εξέλιξη αδιαφορεί για το λεπίδι
της αναγκαιότητάς της.
*
[...] μάτι κεντρί να
με ξυπνούν οι συντριβές μου· αλλιώς
με φέρνουν βόλτα οι μονόλογοι.

***


Κι ένα εκ των ποιημάτων
(από εκείνα που μου άρεσαν με τρόπο ανώδυνο)

ΣΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ⁶

Με γυροφέρνουν τα κοτσύφια τα χελιδόνια. Χάνομαι

Στους στεναγμούς των αϊτών. Μ’ αιφνιδιάζουν μέρα

Μεσημέρι τ’ αηδόνια και οι μπόρες. Ο θυμός της άνοιξης

Μερεύει βαθιά μες τον Ιούλη. Κι ο Μάρτης κρατά

Έναν χειμώνα ολότελα δικό του.

Μα έτσι κι αλλιώς οι καρποί μένουν ατρύγητοι. Κεράσια

Και χαμοκέρασα, μούρα και βατσινόμουρα. Γκορτσιές

Κι αγριοτζανεριές να στάζουν το λεμόνι τους στο

βιαστικό νερό, τι πάει να στερέψει σαν την οσμή

τ’ ανθρώπου.

Μαθές απ’ την αποτομή του Τιμίου Προδρόμου ακούγεται

ο χειμώνας, μαθές απ’ του Σεπτέμβρη την Ύψωση την

ατελή. Γιατί, και ποιος να σπείρει τα βασιλικά. Κι ύστερα

ο Οκτώβρης μένει δίχως αποστάγματα. Επά στους έλατους

αγριεύουνε τ’ αμπέλια. Οι καστανιές, οι καρυδιές,

οι κοκκινομηλιές, είναι ριζώματα

της ερημιάς.

Άνοιξη κι απώλεια· άνοιξη κι απώλεια.

Προμήνυμα κινδύνου. Οι αλλαξιές του κόσμου πάντα

σταλάζουν συντριβή ώσπου να μοιάσει με ρυθμό

η αρρυθμία.

Κάποτε λέγαν εδώ, πως το καλό δενδρί για τη φωτιά

είν’ απ’ τον προσήλιο τόπο· κι έτσι το στρίβαν το

τσιγάρο τους. Γητειές θα πεις. Ε, ναι· γητειές.

Γητειές, δρυός.

Σε τούτον τον δρυμό θα πρέπει να ’χεις κατάστηθα

τον ήλιο με το βασίλεμα στην πλάτη.

© Assimina