Ιωάννα Ροδάνθη Σκουνάκη - η θεία Ελένη

(μαρτυρία)


η θεία μου το είχε τακτοποιήσει μέσα της, έξω ήξερε πως θα άφηνε μόνο χρέη και που δεν την ένοιαζε, από μέσα της όμως είπε ένα απόγευμα στα κουφά και στο φόβο μέσα του θανάτου να αυτή τη φωτογραφία να μου βάλετε φαίνομαι ωραία από γάμο και φωτογράφο επαγγελματία μέσα στα χρώματα καλοκαιρινή κι έπειτα άλλες μια δυό φορές σιγανά ρωτούσε «χωράω κι εγώ εκεί;» μια κι ο τάφος του πατρός μου απ΄τη μάνα του κι η θεία αδελφή της μάνας μας που έδινε όταν έβλεπε πριν τυφλωθεί και πάλευε να ζήσει και φύλαγε τα δυό κοριτσάκια στην πολυκατοικία που κατοικούσε, μια λουκουμάδες το κάθε απόγευμα τα νέα γλυκά της άλλα από συνταγές τα κόλλυβα που ήξερε άνθρωπος ζόρικος κι επίμονη και πεισματάρα μα ταυτόχρονα γελαστερή με τις παλιές ιστορίες που μας διηγιόταν απ΄το χωριό καλλίφωνη που τραγουδούσε όλες τις λειτουργίες με το φόρτε της την Παρασκευή την Μεγάλη κι από εκεί που ήρθαν αυτά πήγαν και τ΄άλλα

τα είκοσι τόσα χρόνια που η μάνα ήταν άρρωστη την κάθε Κυριακή μαγείρευε για τη βδομάδα κι ένας από εμάς της πήγαινε τα χρήματα κι ύστερα κουβαλούσαμε τρελοί τις κατσαρόλες και φροντίζαμε βράδυ την επιστροφή της κι έπειτα από χρόνια και δικής της ανημπόριας ξέμεινε μαζί μας, στο σπίτι το πατρικό

όταν πια δεν αντέχαμε μετά απ΄τα νοσοκομεία τις αρρώστιες τους θανάτους τις δικές της ταλαιπωρίες υγείας, τις δικές μας και τα φάλτσα τα οικονομικά κι αφού κανείς απ΄τους τόσο συγγενείς όσο κι εμείς δε βόηθαγε είπαμε να την αποθέσουμε σ΄ένα γηροκομείο το καλύτερο που θα μπορούσαμε να βρούμε κι εκεί σήκωσε την τελευταία της παντιέρα σε λάθος ανθρώπους με τον καημό ότι την φρόντισαν μεν ίσως τόσο, θα μπορούσανε θα μπορούσαμε κι άλλο περισσότερο

έκλεισε μόλις πάψαμε την έσωθεν τροφοδοσία ξέρεις αυτήν που πονάει η ψυχή σου τον άλλο για τα αμαρτήματά του και τα λάθη του, ξετινάχτηκαν οι τσέπες μας μέσα στην κρίση κι η βοήθεια της πολιτείας ελάχιστη ούτε το ρεύμα του σπιτιού, κοντεύαμε εμείς πια τα εξήντα κι εκείνη στα ογδόντα τόσα της έκλεισε σα το στρείδι τον Μάρτη του 2016 κι απόθανε μετά δυό και μισό μήνες που την αποθέσαμε να την φροντίζουν άλλοι και πάλι κάποιοι από μας στις επισκέψεις μοναχά και στην επίβλεψη απογεύματα

η φωτογραφία μπήκε ως το ζήτησε και τ ΄όνομα της κι εκείνη χώρεσε μαζί τους στον τάφο τον οικογενειακό και σίγουρα πριν παραιτηθεί είχε παράπονα και σίγουρα πριν παραιτηθεί δεν ήξερε κι η ίδια πως και πότε βρέθηκε εδώ βρέθηκε εκεί κι όχι όπου επιθύμησε

τη θυμήθηκα σήμερα που δεν είναι η γιορτή της ούτε επέτειος ούτε τίποτα

Ελένη την έλεγαν, είχε έρθει κορίτσι στην Αθήνα να βοηθάει τη μάνα μου στο μεγάλωμά μας και ν΄αποκατασταθεί με τον αχρείο που διάλεξε για σύζυγο που την εγκατέλειψε αφού του παρέδωσε τις δυνάμεις και την αξιοπρέπειά της αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία κι άλλοτε θα ειπωθεί

(κι αυτή ήταν η σχέση μου κι η αναφορά μαζί της δεν θέλω να συγκρίνω να προσβάλλω ή να μειώσω κανέναν που είχε την δική του μαζί της)

© Assimina