ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ, Λου-Κιανγκ-Τσέου

ΦΕΥΓΟΥΜΕ από το καλυβοχώρι προ-
τού χαράξει η αυγή. Σ' άφησα κου-
λουριασμένη στο κρεβάτι σου, ζεστούλα
κι ολοστρόγγυλη σαν ορτύκι μέσα στ' αυ-
λάκι. Και κίνησα πάνω στο άλογο γι' άλ-
λο χωριό. Αλλά στο έβγα του χωριού
βρήκα κάποιον που πουλούσε χαρταε-
τούς· αγόρασα έναν, τον αμόλησα στην
αύρα της θάλασσας και είπα στον έμπο-
ρα να δέσει την άκρη του σπάγκου στην
πόρτα της καλύβας σου, για να με φέρεις
στο νου σου την ώρα που θα βγαίνεις.


ΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ σ' ένα καλυβόσπιτο πά-
νω σ' ένα καράβι. Είναι χειμώνας,
χιόνισε, και το καλύβι μας τώρα μοιάζει
σαν τ' άλλα καλύβια, εκεί κάτω, που ζώ-
νουν την όχθη. Ξεκινάς χαράματα για
τη δουλειά σου και γυρίζεις νύχτα. Απο-
ψε σου ετοίμασα μια γαβάθα κουκιά, που
θα τα φας γελώντας μου μες στα μάτια.
Είμαι η γυναίκα σου, κι η αγάπη μας εί-
ναι σαν το χιόνι που πέφτει. Κανένας δεν
μπορεί να το δει πάνω στο νερό.


εκδ. στιγμή



© Assimina