Μαρία Λαϊνά, σε τόπο ξερό

 Κύκλος 6ος

Σ’ αυτό το άσπρο μουγγό τοπίο
που η ομίχλη καληνυχτίζει το σπίτι
τα μακρινά βράδια του ελαφιού
κράτα μου συντροφιά
κι ασ’ τη σκιά μου να θαφτεί στο χιόνι
πιο μαλακό από καλοκαιριάτικη νύχτα·
κράτα μου συντροφιά
και μην κοιτάς που θλίβομαι
Δεν είναι άδικα που δεν σε ξέχασα.

~~~

Αύριο θα μ’ αναζητήσουν στο ίδιο κορμί
και θα με βρουν· οι ανόητοι
που δεν ξέρουν να δουν την αύξηση στα μάτια μου
θα με βρουν και θα πιστέψουν
πως για το χτες το ίδιο αιχμαλωτισμένη είμαι και σήμερα·
οι ανόητοι, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν
το ’να ξημέρωμα από τ’ άλλο
και λένε να! η ιστορία αντιγράφεται.
Αύριο θα μ’ αναζητήσουν στις ίδιες διαστάσεις
όμως εγώ θα ’χω γλιστρήσει ένα χιλιοστό
έξω απ’ τον εαυτό μου
κι ελεύθερη θ’ αναπνέω μέσα του
τη μοναδική μου μοναξιά
και θα θλίβομαι
χωρίς συνενόχους.
Μόνη εγώ!

~~~

Θα σε πάρω
όταν νομίσεις πως κανείς δεν σε παραμονεύει πια
εγώ
με το πάθος της ασυμφιλίωτης αγάπης μου
θα σε κυκλώσω ξαφνικά
και θα σε πάρω
άφωνο και σαστισμένο
όταν πιστέψεις πως αλλού ξεχάστηκα
εγώ
με την επιμονή της μνήμης μου
θα δέσω τα χέρια σου με τις ίδιες τους χειρονομίες
και θα σε πάρω
να μαρτυρήσεις πόσο πολύ σ’ αγάπησα.

Τότε απ’ τους ανθρώπους θα αθωωθεί η σιωπή μου.

(αποσπάσματα)

 τι ποίηση!
το είδα στο φβ απο τον Χρ Σ.

© Assimina