ένας Asperger κι εγώ

κάθε τέτοια ημέρα, εδώ και όσο χρόνο ψάχνω το θέμα, σβήνω κι αρχίζω από την αρχή ένα ποίημα

με κάποια αφορμή, τα τελευταία χρόνια ψάχνω υλικό για τον αυτισμό και το σύνδρομο Asperger:
βιβλία, ταινίες, τραγούδια, αναφορές από μελέτες, πίνακες, βιογραφίες, σήριαλ

παρά τον χρόνο που πέρασα πάνω στο θέμα και τις πληροφορίες που συγκέντρωσα, δε νοιώθω έτοιμη να μιλήσω γι αυτό όπως θα ήθελα κι αν σήμερα αποφασίζω να φανερώσω μερικά στοιχεία, είναι από το φόβο του χρόνου που δεν μας χρειάζεται πια

φορές φορές, εγώ, η εκπαιδευτικός που χρησιμοποίησε παρά την υπηρεσιακή και φυσική της μεγάλη ηλικία, το διαδίκτυο και τα web2.00 tools καθώς και τις δυνατότητες του διαδραστικού πίνακα στη διδασκαλία, φέρνω στο νου τα παιδιά που, από κοινωνική αδεξιότητα ή μη συνταύτιση με τις δεξιότητες του συνόλου που ανήκουν, κυρίως λόγω διαφοροποίησης εθιμικής και αξιακής της δικής τους ομάδας ως προς τη δική μας (!), δες Ρομά, Τσιγγάνοι, Γύφτοι, βρήκαν έναν τρόπο μέσα από το διαδίκτυο να αντιλαμβάνονται έννοιες που σε άλλους ήταν φυσικό εξ αιτίας των ερεθισμάτων που πέρασαν στη συνείδησή τους ως θέση, πρακτική, δεξιότητα κλπ
αυτό αρκεί σε μένα, δεν αρκεί σε όλους για να αντιληφθούμε, μέρος έστω, των θεμάτων ενός αυτιστικού ή ενός άσπεργκερ ατόμου

διαβάζοντας από φίλη συνάδελφο βιολόγο (αυτό αφορά εμένα για να θυμάμαι στο μέλλον σε ποιο πρόσωπο αναφέρομαι), ένα σχετικό άρθρο, λινκ παραθέτω στο τέλος, και πέφτοντας επάνω στην εικόνα-κραυγή  που παραθέτω, ήρθε το θέμα ξανά φρεσκότερο και νεότερο στο νου μου

στην ανάρτηση της φίλης σχολίαζα με αφορμή ένα από τα στοιχεία του επιλόγου: 
 "Ίσως ο κόσμος αλλάζει και γεννάει μαζί του παθήσεις."
καθόλου απιθανο / όμως κι αυτό πρέπει να ελεγθει ως ταμπέλα / δηλαδή, κάθε μη όμοιο με ό,τι εμείς οι ίδιοι ορίσαμε ως φυσιολογικό στην εποχή και την κοινωνία μας και που εξυπηρετούσε ακριβώς αυτό: την εποχή και την κοινωνία μας, είναι πάθηση;
εκ των υστέρων, προχώρησα τον προβληματισμό παρακάτω
δεν είμαι όμως έτοιμη να μιλήσω γι αυτό όπως θα ήθελα



κάθε τέτοια ημέρα, εδώ και όσο χρόνο ψάχνω το θέμα, σβήνω κι αρχίζω από την αρχή ένα ποίημα

στο τέλος του, το βλέμμα της τσιγγάνας μαθήτριας τη στιγμή που αισθητοποιεί με τη βοήθεια του διαδικτύου, την έννοια του ηλεκτρικού ρεύματος, κυριαρχεί μνήμη και σκέψη
έπειτα περνώ αλλού, σε πιο πρόσφατες εμπειρίες, και παίρνω δύναμη
ξέρω πως αν σε συνάντησα κι αν σε συναντήσω και στο μέλλον, θα κάνω τα ίδια λάθη, όχι από αγνωσία πια, μα από χαρακτήρα κι εσύ θα σταθείς απέναντί μου με τρόπο ίδιο
ξέρω επίσης, πώς αν εγώ φταίω επειδή δεν γνώριζα, φταίει κι όποιος, γνωρίζοντας, σε χειρίστηκε
 χειρίστηκε τις ιδιότητες σου, προς ίδιον όφελος, όποιο κι αν είναι αυτό και όπως και αν εκφράστηκε
ξέρω πως ο αυταρχισμός της κοινωνίας, ο δικός μου όπως εκφράζεται με την τάση μου να σηκώνω τον κόσμο να μην πέφτει, και ο αυταρχισμός του ειδικού που επειδή "είδε" σε κράτησε κοντά του προσφέροντας καραμελίτσα σαν την γριά εκείνου του λεωφορείου που με έπαιρνε μικρό κορίτσι από την οικία Ροδόπουλου στην Κινέττα να με πάει στον πατέρα στο ΚΤΕΛ του Κηφισού τότε, για να σε κρατάει κοντά του και να εκμεταλλεύεται τις ξεχωριστές σου ιδιότητες, είναι συνένοχοι σε ένα αποτέλεσμα που σε φέρνει ξανά και ξανά στον κλεισμένο εαυτό σου
πάντα όμως στη δική μου συνείδηση, ο γνώστης θα έχει μια ευθύνη μεγαλύτερη, να ξέρεις

σε σκέφτομαι με αγάπη, πάντα

άρθρο

εικόνα

ένας Άσπεργκερ κι εγώ
τι διαβάζεις άραγε, εσύ που έφτασες ως εδώ; 😊


---

18.07.18
σ.σ.: χειραγωγώ / η έννοια που περιέχεται σε αυτή τη λέξη, αποδίδει πολύ πιο καλά εκείνο που εννοούσα γράφοντας: χειρίζεται, όσον αφορά τον ειδικό
ο ειδικός ως γνώστης χειρίζεται αφού χειραγωγήσει τον ασθενή αυτιστικό ή άσπεργκερ
αυτά προς ώρας...

© Assimina