Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2018

λευκο απο χθες, ιφιγενεια σιαφακα* - (μια ανάγνωση)




Μια φίλη, συχνά αναφέρεται σε έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, με τον όρο: λευκή ψυχή. 
Στο "λευκο απο χθες" της Ιφιγένειας Σιαφάκα, εκδόσεις ΣΜΙΛΗ, μπήκα από τον τίτλο με την περιέργεια να κάνω, αν υπήρχαν, αναγωγές με τον τρόπο που η φίλη χρησιμοποιεί τον όρο.

Το βιβλίο με υποχρέωσε να το προσέξω και να το σεβαστώ.
Με κράτησε στη σειρά των κεφαλαίων, εμένα την περίεργη που, σχεδόν πάντα, πηγαίνω στο τέλος ενός βιβλίου για να οσμιστώ την αφορμή της αρχής, ή, που δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω την ανάγνωση έργων βραβευθέντων.
Δεν μπορώ να ξέρω πώς η ίδια η συγγραφέας ήθελε να διαβαστεί το βιβλίο της.
Εμένα με κράτησε σε εγρήγορση.
Να δω που και γιατί το πάει έτσι όπως το πάει.
Να γευτώ τον λεκτικό πλούτο (ας σημειώσω πως αυτό το στοιχείο συμβαίνει να με κουράζει, αλλά εδώ, το λεκτικό κεντούσε εικόνες -κινούμενες- ανοίγοντας στη φαντασία μου ένα πλάνο θεατρικό ή κινηματογραφικό)
Τις έννοιες, απόψεις, αντιλήψεις.
Τους προβληματισμούς.
Αλλά, κυρίως, τους χαρακτήρες.

Εκτιμώ πως όλοι οι ρόλοι/πρωταγωνιστές, δόθηκαν με τέχνη σκέψη κι ευθύνη.
Ο απομακρυσμένος γονιός αναφέρθηκε λίγο και λίγος όπως ήταν στην πραγματικότητα. Κάθε περισσότερη αναφορά θα χαλούσε την πρόσληψη ενός τέτοιου χαρακτήρα
Ο υπερβολικός, υστερικός, όπως λέει η ίδια, γονιός και ταυτόχρονα απομακρυσμένος από ένα τουλάχιστον των παιδιών του, αντίστοιχα δόθηκε πολύς κι αυτό βοήθησε να πλαστεί η εικόνα, δική του και της επιρροής του στο σύνολο.
Μου άρεσε πολύ ο σεβασμός στην περιγραφή του Πατρίκ.
Ο Πατρίκ ο άρρωστος, με ιδιαιτερότητες άρρωστος, περιγράφεται/αναφέρεται με σεβασμό δίχως συναισθηματισμούς που θα προκαλούσαν το συναίσθημα του αναγνώστη και θα τον παγίδευαν σε μια οδό ανάπτυξης συναισθημάτων φιλευσπλαχνίας αλλά όχι αναγνωστικής περιέργειας και πληρότητας.
Και άλλα.

Διάβασα το έργο σαν την περιγραφή ξεχωριστών χαρακτήρων/ρόλων.
Ωστόσο, αποτόλμησα να κάνω την υπέρβαση λεπτομερειών, και να το διαβάσω και σαν ένα έργο όπου οι κεντρικοί ήρωες, Φρίντα, Πάτρικ, Τζάσμιν, Φρανκ, είναι ένας!
Ένας, η Φρίντα, σε διάφορες εκφάνσεις, δημιουργημένοι από τον συνδυασμό των σχημάτων των γονιών, και που η Φρίντα τους βγάζει από τη σκηνή για να βρεθούν, το απόλυτο κακό (Φρανκ) με τον ψύχραιμο, οξυδερκή, οικουμενικό, κοινωνικά ωφέλιμο (Τζάσμιν), να αναμετρηθούν με κάποιο τρόπο.

Το βιβλίο με έκανε να αποκόψω μέρη του, να κρατήσω σημειώσεις.
Να προβληματιστώ, να νοιώσω έντονη την κατάσταση που περιγράφεται στα τελευταία κεφάλαια 17 και κυρίως 18.
Το κακό  που πολλαπλασιάζεται δοσμένο μέσα από τον ισχυρό χαρακτήρα ενός πολλαπλά ιδιόμορφου ψυχικά ανθρώπου, του Φρανκ.
Όχι απλώς πολλαπλασιάζεται. Μεταμορφώνεται, εκμεταλλεύεται κάθε υφή σχέσης και την τρέπει, στρέφει προς τα εκεί που ο ίδιος ωφελείται ψυχικά. Προσέξτε κι αυτό: ψυχικά.
Μια λερναία Ύδρα που κόβοντας το ένα κεφάλι γεννάει άλλο.

Κατά τη γνώμη μου, το βιβλίο δεν τελειώνει ή, ας πούμε πώς το τέλος μπορεί νάναι αυτό που φανερώνεται ή άλλο που εννοείται.

Μέσα στο σώμα του κειμένου, η συγγραφέας αφήνει σε τέσσερα διακριτά σημεία, τις εκδοχές της έννοιας: λευκο απο χθες.
Ψάξτε το!

Τέλος, εκτιμώ πως το «λευκο από χθες», θα μπορούσε στο μέλλον, μετά από ορισμένες, αναγκαίες ίσως, προσαρμογές, να αποτελέσει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θεατρικό έργο. Το εύχομαι.

Μπαίνω λοιπόν, με το "λευκο απο χθες", στο νέο χρόνο...







* όπως είναι στο εξώφυλλο του βιβλίου

Καλή χρονιά!
ας έχουμε ο καθένας δύναμη ψυχική και ηθική
να πλησιάζουμε το αδύνατο ._




© Assimina

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου