"Τι ομορφιά της πραγματικότητας! [...] Δε λάμπει χρυσό το ξερό φύλλο, τραγουδάει χρυσό, και τραγουδάει κόκκινο και χαλκό και κίτρινο· μια καντάδα οξεία και βουβή, οξεία με ξέσπασμα από την καλύτερη αισθαντικότητα. Γυναίκα του φθινοπώρου· δέντρο, άντρα! Που κραυγάζετε την απόλαυση του ζειν, στο γαλάζιο που υψώνεται με το πρώτο κρύο! Θέλουν να υψωθούν πιότερο, μέχρι το τελευταίο αυτού του γαλάζιου που είναι πιο καθαρό, από ασύγκριτη γυμνότητα γαλάζιο."
ο πίνακας είναι της Λυδίας Μαργαρώνη προορισμένος για μια έκθεση που οργάνωσε ο σύλλογος στήριξης ανθρώπων με Αλσχάιμερ. Το έργο συνοδευόταν και με την εξής φράση: "Τους θυμάμαι όλους σαν λουλούδια να μου στολίζουν τη ζωή. Μα πιο πολύ θυμάμαι αυτόν τον καρπό, τον απαγορευμένο".
το κείμενο, του Χουάν Ραμόν Χιμένεθ από το ΧΩΡΟΣ, σε μετάφραση του Βασίλη Λαλιώτη
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου