η
Ντ. Πάρκερ γεννήθηκε στις 22 Αυγουστου 1893, πρόωρα
τη
νύχτα της γέννησης της, θύελλα λυσσομανούσε στο Γούστ Έντ του Νιου Τζέρσεϋ στο
εξοχικό της οικογένειας
έμοιαζε
τα στοιχεία της φύσης να γιορτάζουν το γεγονός
Ο
Brendan Gill, αρθρογράφος του New Yorker για πάνω από εξήντα χρόνια,
συγγραφέας, φίλος και συνεργάτης της Ντόροθι Πάρκερ, γράφει μεταξύ άλλων στον
πρόλογο του τόμου των Penguin Modern Classics:
The Collected Dorothy Parker...
[...]
Καμιά
αμφιβολία (δεν υπάρχει) πως θα πετύχαινε νέους αναγνώστες σαν ασύνηθες, αλλά η
δεκαετία του '20 στην οποία η κυρία Πάρκερ άρχισε να εργάζεται (το έργο),
θεωρούνταν μια περίοδος (εποχή) εξαιρετικής και πιθανόν επικίνδυνης ηθικής
χαλαρότητας ειδικά σε σχέση με κοινωνικούς πειραματισμούς που πραγματοποιούνταν
από γυναίκες. Το να πίνεις, να καπνίζεις, να σνιφάρεις κοκαΐνη, να χορεύεις
Τσάρλεστον, να χαϊδολογιέσαι, να σε "τσακώνουν" (συλλαμβάνουν), ήταν
δύσκολο να φανταστείς ότι τα πράγματα μπορούσαν να πάνε πιο μακριά προτού ο
πολιτισμός από μόνος του καταρρεύσει. Οι νεαρές γυναίκες που εφάρμοσαν
ονομάστηκαν σοφιστικέ, αν και λίγες από αυτές ήταν· το σοκαριστικό μοτίβο τους
ήταν " Κάθε τι πηγαίνει", και το εννοούσαν. Η Ντόροθι Πάρκερ ήταν τα
δικά τους φασαριόζικα Σόδομα, και οι στίχοι της κυρίας Πάρκερ έριξαν κλεφτές
ματιές στην καλλιτεχνική ελευθερία. […] Αυτοί οι στίχοι, που έγιναν κάτι σαν
εθνική έκρηξη, θεωρήθηκαν ένα δυνατό υλικό: κοφτοί, πικροί, και μη θηλυπρεπείς
στον δεδομένο κυνισμό τους. Έδωσαν στον μέσο αναγνώστη μίαν εντύπωση να
πηγαίνουν παράτολμα μακριά, υποστηρίζοντας τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων της
γυναίκας σε μια σεξουαλική σχέση, περιλαμβάνοντας και το δικαίωμα της στην
απιστία. Οι (ίδιοι) στίχοι σήμερα, δεν μοιάζουν απότομοι, πικροί και μη
θηλυπρεπείς: επιπλέον, οι στίχοι που τη στιγμή της πρώτης τους έκδοσης ήλκυσαν
στους αναγνώστες σαν το αληθινό πράγμα, γεμάτοι από ένα πόνο απώλειας
μεγαλοπρεπούς μεταφερόμενο, ήταν εκείνοι που πιθανότερο τώρα να εφαρμόσουν τα
δόντια μας στο άκρο, σα να έχει αλλοιωθεί από μια επιπόλαια αβροφροσύνη κάθε
κομμάτι· τόσο ψεύτικη όσο τα επαναστατικά (ζαρωμένα) υψηλά πνεύματα του
λογοτεχνικού θνητού εχθρού της κυρίας Πάρκερ, τον D. A. Milner.
Η
κυρία Πάρκερ μνημονεύτηκε αδιάκοπα από τους θαυμαστές της· οι αναφορές ήταν
σχεδόν πάντοτε από ποιήματα που σύγχρονοι αναγνώστες θα θεωρούσαν ανάμεσα στα
πιο έξυπνα αλλά λιγότερα ειλικρινή: […]
Ανάμεσα σε αυτά αναφέρεται το Resumé
Resumé By Dorothy Parker
Razors pain you;
Rivers are damp;
Acids stain you;
And drugs cause cramp.
Guns aren’t lawful;
Nooses give;
Gas smells awful;
You might as well live.
ψάχνοντας βρήκα τις παρακάτω μεταφράσεις
στα ελληνικά:
Τα
ξυράφια σε πονούν,
Τα
ποτάμια σε παγώνουν,
Τα
οξέα σε λεκιάζουν,
Και
τα χάπια σε μουδιάζουν.
Τα
όπλα είναι παράνομα,
Οι
θηλιές χαλαρώνουν,
Το
γκάζι απαίσια μυρίζει,
Μπορεί
να ζήσεις τελικά
Κι
αυτό σ' εξοργίζει.
μτφρ.:
Βασιλική Κοκκίνου (1995)
Ανακεφαλαίωση
Το
ακουαφόρτε είναι πικρό,
σου
καίει το λαρύγγι.
Το
ξυραφάκι κοφτερό
και
η θηλιά σε σφίγγει.
Τα
όπλα είναι παράνομα
και
τα χαπάκια επίσης.
Βρωμάει
το γκάζι άσχημα.
Καλύτερα
να ζήσεις.
Μεταγραφή:
Γ. Νίκας
RESUME. ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ.
Τα
ξυράφια σε πονάνε,
τα
ποτάμια είναι υγρά και σκοτεινά,
τα
δηλητήρια αφήνουν λεκέδες
και
τα χάπια σε ναρκώνουν.
Τα
όπλα είναι παράνομα,
τα
σκοινιά ξεχειλώνουν
και
το γκάζι βρωμάει.
Τελικά,
καλύτερα να ζήσω!
μτφρ.:
Τζούτζη Μαντζουράνη
Ανακεφαλαίωση
Τα
ξυράφια σε πονάνε
Σκοτεινά
τα ποτάμια κυλάνε
Τα
οξέα σε λερώνουν
Τα
χάπια σε ναρκώνουν
Τα
όπλα νόμιμα δεν είναι
Σε
θηλιές σε πηγαίνουν
Το
αέριο απαίσια μυρίζει
Καλύτερα
να ζήσεις!
μτφρ.:
Ασημίνα Λαμπράκου
Βιογραφικό σημείωμα
Το
ξυράφι σε πονάει
Το
ποτάμι σε φοβίζει
Το
οξύ σε καίει
Και
η πρέζα σε ζαλίζει.
Τα
όπλα είναι παράνομα
Στη
θηλιά θα λυγίσεις
Το
γκάζι μυρίζει απαίσια
Θα
μπορούσες κάλλιστα να ζήσεις.
μτφρ.:
Αλεξάνδρα Σωτηράκογλου
(
# στην παράθεση των μεταφράσεων, προσπάθησα να ακολουθήσω τη χρονολογική σειρά
εμφάνισής τους σε χάρτινη έκδοση και στο διαδίκτυο
#
η μετάφραση του αποσπάσματος του Brendan Gill, έγινε από τη χάρτινη έκδοση των
απάντων) α.λ.
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου