3(8) ημέρα της γυναίκας

(δεν έχω ομορφότερο από το να βάζω άντρες να μιλάνε για τη γυναίκα αυτήν τη μέρα
έτσι, αποφάσισα για φέτος, να απευθυνθώ σε ορισμένους από όλους τους άντρες
 που "γνώρισα" τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια μέσα στο facebook 
και οι οποίοι γράφουν κι οι ίδιοι 
με σκοπό να τους γνωρίσω περισσότερο) 

αν περνούσε από το χέρι μου θα έστελνα σε όλους ένα κοινό μήνυμα εξασφαλίζοντας μιαν ισότητα μεταξύ τους που θα χαλούσε μόνον η αλφάβητος των ονομάτων τους κι η κατάταξη του συστήματος: αν σου ζητούσα να... 

κλπ

  υπήρχαν όμως δυσκολίες τεχνικές και συνείδησης κι επιπλέον, είναι άντρες

έπρεπε λοιπόν να τους απευθυνθώ με ένα σημείωμα που να δίνει στον καθένα μια θέση, όχι πρώτη όχι τελευταία, αλλά ικανή να τον κινητοποιήσει θετικά αν αποφάσιζε να ανταποκριθεί

έφτιαξα έτσι και έστειλα το εξής, απευθυνόμενη στον πληθυντικό ή ενικό κατά περίσταση:

 αν σας ζητούσα ένα μοναδικό ποίημα ή άλλο κείμενο, 

όχι δικο σας, 

που να σας αντιπροσωπεύει σε άποψη και αισθηματα για την γυναίκα, 

ποιο θα ήταν; 

είσαστε ο τρίτος κατά σειρά που ρωτάω 

αν θέλετε, μου απαντατε

περίμενα επιφυλακτικότητα, άρνηση

αντιθέτως! κι ευχαριστώ.

εκείνος που δεν θα απαντούσε θα ήταν αυτός που ήξερε πως 
μπορεί μεν να μην τα χώνω αλλά τους χώνω

σημαίνει κάπως πως τους ενεργοποιώ να κάνουν πράξεις ή τους αναθέτω έργο

δες πως χώνει! είχε πει για εμένα μια μέρα και όταν κατάλαβα το νόημα, χαμογέλασα περήφανα: ρε! δες με τι κάνω! 

επίσης, σε περίπτωση που απευθύνθηκα σε δεύτερα προφάιλς σας, χαμογελάστε όπως χαμογελώ κι εγώ στη σκέψη πως αποκαλύφθηκα με το τερτίπι του σημειώματος...

συλλέγω λοιπόν τις απαντήσεις από τους άντρες που απευθύνθηκα, κατά σειρά απάντησης:

Χαμηλοφώνως, Δ. Τ. Παπαδίτσας
ένα από τα ποιήματα του Ζ. Πρεβέρ
Μαρίνα των βράχων, Ο. Ελύτης
Η Κόρη που κλαίει, Τ. Σ. Έλλιοτ
Λυσιστράτη, Αριστοφάνης
Μύθος της Μηχανής, Λιούις Μάμφορντ
Η Ψυχολογία της Ερωτοτροπίας (βιβλίο: Περιπλάνηση της Νεωτερικότητας), G. Simmel
Ήταν η γυναίκα, ήταν όνειρο, Γ. Σαραντάρης
Άσμα Ασμάτων

Sugar Sphinx, 1933, Salvator Dali*

δανείζομαι στη συνέχεια, δικές τους φωνές να "μιλήσω" μέσα από αυτές - επιλογές:

ξεκινώντας σταματώ στα δύο:
Μάσενκα / Στροφορμή ή Στροφορμή / Μάσενκα 
-
Βασίλης Λαλιώτης / Λουκάς Λιάκος ή Λουκάς Λιάκος / Βασίλης Λαλιώτης
γιατί διαβάζοντας και μένοντας στο έργο και όχι τον δημιουργό, διαισθάνομαι και τοποθετώ τα δυο κείμενα να συναγωνίζονται σε ωραιότητα τόσο θέματος και ύφους αλλά και στάσης απέναντι στη γυναίκα/κορίτσι και γυναίκα/άνθρωπος με ρυθμολογία κι ανάπτυξη ωστόσο, διακριτά διαφορετικές

αναλαμβάνοντας το ρίσκο να τον αδικήσω καθώς έχει γράψει άλλα σπουδαιότερα ίσως ποιήματα για τη γυναίκα, συνεχίζω με το: Στην πουτανιά της του Δημήτρη Νικηφόρου
γιατί το θέμα του, υπάρχοντας σαν αντίληψη, γίνεται συνθήκη, γίνεται ο τροχός ή μάλλον ένα από τα είδη των τροχών, που κινούν την ιστορία, όταν η γυναίκα συμμετέχει συνειδητά ενδυόμενη τον ρόλο

ακουμπώντας στα κείμενα του Στράτου Φουντούλη, διαπιστώνω πώς δεν μου είναι εύκολο να διακρίνω πρόσωπα: θηλυκό/αρσενικό, παρά ανθρώπους που συνυπάρχουν κι αλληλεπιδρούν

στέκομαι στο: Ραψάνη (στη Μαμά), Σωτήρης Παστάκας γι αυτό που λέει: για τη Μαμά

και αφήνομαι να ξεκουραστώ και συναισθανθώ στις Αφροδίτες του Στρατή Φάβρου τον άντρα απέναντι στη γυναίκα - σύμβολο και ον

για να περάσω και να σταθώ για τέλος, σε τουλάχιστον μία από τις σχεδίες, όπως λέει ο ίδιος, του Ρογήρου Δέξτερ ως η τρυφερότητα που βρήκε δρόμο να εκφραστεί


ΑΜΑΖΟΝΊΑ

(4)

Η φωνή σου είναι φιλί που κουβαλάς στο στόμα
Και όλο βαθαίνει σα σπηλιά
Στους χτύπους τ' ουρανού
Είσαι ποτάμι που ξεσπά από τζιτζίκι·
Το ξέρεις
Με κούρασαν τα επίκαιρα της φρίκης
Σκέψεις δεμένες πισθάγκωνα
Και οι μπαλωμένες ιδέες
Με ροκανίζουν θεριά στην ερημιά
Τα γελαστά δοντάκια του κοσμάκη
Πλεκτάνες μηχανών που υφαίνουν τον ιστό τους·
Ας φτιάξουμε τώρα εκείνη τη σχεδία
Που θα μας βγάλει στους μακαρισμούς
Να βρούμε τόπο ν' ακουμπήσουμε τις έγνοιες μας
Βυζαίνοντας τού γαλαξία τη γαλήνη
Ολοένα θα γκρεμίζονται βράχια
Στα βαθιά σωθικά μας από μπαμπάκι·
Το ξέρω
Θα είναι χάρμα να σε κοιτάζω
Και ας μην υπάρχεις
Στου ύπνου την απόρθητη άκρη
Σάρκα μονάκριβη
Εκεί θα μείνω μέχρι τη συντέλεια του χρόνου
Στον ώμο του ήλιου με τ' αηδόνια στο δάσος
Εκεί στα λόγια σου που με προσμένουνε στο μέλλον
Σα χρώματα ονειρικά στο πέταγμα μιας πεταλούδας.

Ρογήρος Δέξτερ


*******

επειδή...
όποια θέση κι αν παίρνει ο καθένας στα θέματα
η σειρά των πραγμάτων είναι να συγγενεύουμε αγαπώντας
ανεξάρτητα από ωραιότητες, ανάγκες κι επιδιώξεις
διότι η σειρά των πραγμάτων είναι εκείνη που
(θα) διατηρεί τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις ._


*******

γύρευα να τελειώσω το αφιέρωμα με έναν τρόπο άλλο
που όμως λόγοι ανωτέρας βίας με εμποδίζουν

ναμαστε καλά να συνεχίζουμε σε ό,τι ο καθένας είναι ταγμένος δοκιμασμένος ή τυχερός


 

(*η επιλογή του πίνακα είναι του φίλου Κοσμά Τέκου στον οποίο απευθύνθηκα αναλόγως)

η μοναδική γυναίκα που θέλησα να ρωτήσω, η Μαίρη Μαργαρίτη, 

μου "έδωσε" το τραγούδι-βίντεο της Ελένης Δήμου: Ποιά είμαι εγώ; 

© Assimina