3(4) Όλγα Βότση

Όλγα Βότση

Λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Όλγας Μπούκη-Πλατή. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και την περίοδο 1959-1962 παρακολούθησε μαθήματα Γερμανικής Φιλολογίας και Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Βόννης.

Η ποίηση της Βότση έχει υπαρξιακές και μεταφυσικές προεκτάσεις, περιστρεφόμενη γύρω από γενικές έννοιες. Υπάρχει σε ορισμένα έργα της η αναζήτηση του θείου, εντούτοις η ποίησή της δεν είναι θρησκευτική, ούτε έχει ως αφετηρία κάποιο συγκεκριμένο προβληματισμό. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. (Πηγή: Βικιπαίδεια)

Την Όλγα Βότση την έψαξα κάποτε, κυρίως και με αφορμή πως μου δόθηκε ως γενεαλογία. Σήμερα ήταν μια από τις επτά γυναίκες ποιήτριες που ήθελα να «παρουσιάσω» στο «αφιέρωμα» ως τις οκτώ του μήνα. Βρήκα όμως, ψάχνοντας στο διαδίκτυο καθώς δεν έχω πρόσβαση σε βιβλία της, βιογραφικά στοιχεία που περιορίζονταν σε σπουδές, τίτλους και εργογραφία. Τίποτε που να δείχνει την τοποθέτηση, δράση και προσφορά της στα κοινωνικά θέματα. Μελαγχόλησα. Παραθέτω κάποια από τα ποιήματά της τιμής ένεκεν.

  (α.λ.)

Κάποτε υπήρξαμε εδώ

Φωνές, του θανάτου ταγμένες.

Πρόσωπα απόμακρα,

Κάποτε κοντινά,

Που σαν πανί σας παίρνει ο χρόνος μακριά του

Και μένει μετέωρο κουρέλι το γέλιο σας.

Πρόσωπα, που μαζί τον ήλιο αγαπήσαμε,

Τα δάχτυλά μας βυθίσαμε στη ζέστη της γης,

Σταθείτε ακόμα για λίγο μπροστά μου,

Πριν άλλοι τρέξουν να πάρουν τη θέση σας.

Κάποτε εμείς υπήρξαμε εδώ,

Κάποτε εμείς εδώ δοκιμάσαμε

Τα σημάδια ν' αποτυπώσουμε της ψυχής μας

Σ' αυτόν τον πηλό που τώρα μας παίρνει.

Μια στιγμή σταθείτε,

Να κοιταχτούμε ακόμα στο πρόσωπο,

Ν’ ακούσουμε πάλι το γέλιο μας,

Της αγάπης τα ονόματα να φωνάξουμε.

Μια φορά ακόμα το σχήμα μας να χορτάσουμε.

Από μακριά να δακρύσουμε.

(Κρύπτη και σύνορο, 1970)

Άνοιξη

Στους ίμερους πάλι παραδίνεται το σώμα της άνοιξης.

Τα πουλιά σα σπόρους σκληρούς

Τσιμπολογούνε το θάνατο.

Ακόμα μια φορά

Από τα δόντια του χάους η ζωή ανατέλλει.

Ακόμα μια φορά

Κάλεσε η ζέστα τις σαύρες απ’ τις σχισμές τους.

Μια φορά ακόμα

Από της αμαρτίας του και της θλίψης του το σταυρό

Προσπαθεί ο άνθρωπος τ’ αστέρια ν’ αρπάξει

Και δεν το μπορεί.

(Ξέφωτα, 1979)

---

Περισσότερα σε αναφορά στο έργο της στον πιο κάτω σύνδεσμο:

http://www.e-poema.eu/dokimio.php?id=159

© Assimina