Οι οφθαλμοί της επληρώθησαν δακρύων και εγώ εσιώπησα*
Απόσταγμα
Εμείς της οικογενείας ξέρουμε για το πλάκωμα
του μωρού. Η λεχώνα χρειάζεται να εξιλεώσει
την αμαρτία της, να εξευμενίσει με νηστείες και
κλεισούρα, 40ήμερο εξορκισμό. Καμία ερωτική
έλξη ή πάθος. Να προσφέρεται βασανισμένη.
Η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυναίκα. Αν
σταματήσει τα έμμηνά της είναι μεγάλη αρετή.
Να γεννά και να αναχωρεί, τίποτα ηρωικό.
Ειδάλλως η καταχνιά κι ο καύσων της αμαρτίας
να αφήνεται να σωριαστεί βαριά πάνω της.
Μετά σε καραντίνα γιατί οι νεκροί είναι
πολλοί, ελλοχεύει πάντοτε κίνδυνος επιδημίας.
Έπειτα οι οικογενειακοί τάφοι, η ευχή και το
κήρυγμα του ιερέα. Τα βαγόνια θα περνούν τη
Θρακιώτικη γη κι οι επιβάτες θα εξιστορούν
τα του φόνου ρίχνοντας λουλούδια που θα
μαζεύονται από το παιδί Γιωργή αποκλειστικά
για την άρρωστη αδελφή του. Να αγαπά και να
πεθαίνει και πάλι να μη σώνεται. Τι έφτιαξα στο
πείσμα της;
(από τη συλλογή ποιητικών κειμένων "Στροφορμή" του Λουκά Λιάκου, εκδ. Strawdogs, 2016)
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου