ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΗ, Ανδρέας Εμπειρίκος

Η ημέρα σήμερα είναι γαλάζια
Τα φύλλα της είναι πράσινα
Τα τριαντάφυλλα της είναι κίτρινα
Τα νύχια της κατακόκκινα
Στον άνεμο της πλαταγίζουν οι σημαίες των μπαλκονιών
Στα μπαλκόνια λύνουν τα μαλλιά τους οι χθεσινές εσπερίδες
Οι ερασταί τους ριγούν
Τα βραχιόλια τους είναι σαν λέξεις στιλπνές
Σαν αυτές που προφέρουν οι εσπερίδες στον ύπνο τους
Κανείς ακόμα δεν κατόρθωσε να τις δαμάσει
Είναι ωραίες και λάμπουν στον ήλιο
Είναι ωραίες και λάμπουν στο σκότος
Η σκοτοδίνη δεν τις τρομάζει
Γύρω από τα χείλη που τις προφέρουν αναπηδούν αναλαμπές
Άνθρωποι σκοτεινοί διαξιφίζονται στον άνεμο ποιος να
  τις πρωτοπάρει
Οι δρόμοι είναι γιομάτοι σπίτια
Τα σπίτια είναι γιομάτα ανθρώπους που παρακολουθούν
     Εναγωνίως τους διαξιφιζομένους
Οι διαξιφιζόμενοι χαιρετούν τον καίσαρα
Αίφνης ένας τρυπά τον πέπλο της νυκτός
Και η μέρα πηδά στην άμμο
Όλοι την παρακολουθούν
Όλοι την ικετεύουν
Όλοι την ονομάζουν Σήμερα
Ήμερα κοπάδια την ακολουθούν και τα μάτια της είναι
            Γαλάζια.


αφιερωμένο από τον ποιητή στην Στεφανία Εμπειρίκου, μητέρα του


από εμένα, στον ποιητή Δημήτρη Νικηφόρου

στην φωτογραφία δειληνό φθινοπώρου στην Αλθέα Αττικής

© Assimina