Η γη, Πάμπλο Νερούδα

Η γη, Πάμπλο Νερούδα
από το: Οι Στίχοι του Καπετάνιου (επιλογή)
(μτφρ. Βασίλης Λαλιώτης)


Η πράσινη γη έχει παραδοθεί
σ΄ όλο το κίτρινο, χρυσός, σοδιές,
σβώλοι, φύλλα, σπειριά,
αλλά όταν το φθινόπωρο σηκώνεται
με το ευρύ του λάβαρο
είσαι εσύ αυτή που βλέπω,
είναι για μένα η κόμη σου
αυτή που μοιράζει τα στάχυα.

Βλέπω τα μνημεία
από αρχαία σπασμένη πέτρα,
μα αν αγγίξω
την ουλή της πέτρας
το κορμί σου μου απαντάει,
τα δάχτυλά μου αναγνωρίζουν
άξαφνα, τρεμάμενα,
τη ζεστή σου γλύκα.
Ανάμεσα στους ήρωες περνάω
πρόσφατα παρασημοφορημένους
από τη γη και τη μπαρούτη
και πίσω τους, βουβή,
με τα μικρά σου βήματα,
είσαι ή δεν είσαι;
Εχτές, όταν τραβήξαν
απ' τη ρίζα, να το δω
το γέρικο δέντρο νάνο,
σε είδα να βγαίνεις κοιτάζοντάς με
απ' τις βασανισμένες
και διψασμένες ρίζες.
Κι όταν έρχεται το όνειρο
να με απλώσει και να με φέρει
στην ίδια μου τη σιωπή
υπάρχει ένας μεγάλος λευκός άνεμος
που γκρεμίζει το όνειρό μου
και πέφτουν απ' αυτό τα φύλλα,
πέφτουνε σαν μαχαίρια
πάνω μου ματώνοντάς με.
Και κάθε πληγή έχει
το σχήμα από το στόμα σου.
-

© Assimina