Dylan Thomas – η προοπτική της θάλασσας

Το απόγευμα πέθαινε. Τεμπέλικα, ανώνυμα, περιπλανιόταν δυτικά ανάμεσα στα έντομα της σκιάς. Πάνω από το λόφο, και το δέντρο, το ποτάμι και το σιτάρι, ως τη νύχτα που έπεφτε στη θάλασσα. Φυσημένο μακρυά απ’ την Ουαλλία μεσ’ απ’ τα νυσταγμένα γαλάζια σιτάρια, σαν άνεμος γεμάτος όνειρα και φάρμακα, ως την παλίρροια του ήλιου χαμηλά στη γκρίζα και μελωδική αμμουδιά, όπου τα πουλιά από την κιβωτό του Νώε ουριοδρομούσαν μ’ ένα θάμνο στο ράμφος τους και το αύριο, το αύριο σωριαζόταν πάνω στα γκρεμισμένα κάστρα της άμμου.



Εκδ. Πλέθρον
Μτφρ. Μιράντα Σταυρινού