ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΧΑΤΣΟΝ, FEDERICO GARCIA LORCA

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΧΑΤΣΟΝ, FEDERICO GARCIA LORCA


Αὐτὸ τὸ σφουγγάρι τὸ γκρίζο!
Αὐτὸς ὁ ναυτικὸς ποὺ μόλις σφάξανε.
Αὐτὸς ὁ μέγας ποταμός.
Αὐτὴ ἡ αὔρα ἀπὸ ἄκριες σκοτεινές.
Αὐτὴ ἡ κόψη, ἀγάπη μου, ἡ κόψη.
Οἱ τέσσερις ναυτικοὶ παλεύαν μὲ τὸν κόσμο.
Μὲ τὸν κόσμο τῶν γωνιῶν ποὺ βλέπουνε ὅλα τὰ μάτια.
Μὲ τὸν κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ τὸν γυρίσεις δίχως ἄλογα.
Ἕνας, ἑκατό, χίλιοι ναυτικοὶ
παλεύανε τὸν κόσμο μὲ τὶς μυτερὲς ταχύτητες,
χωρὶς νὰ καταλάβουν πὼς ὁ κόσμος
ἤτανε μόνος στὸν οὐρανό.
Ὁ κόσμος μόνος στὸ μοναχικὸ οὐρανό.

Εἶναι οἱ λόφοι τῶν σφυριῶν
κι ὁ θρίαμβος ἀπ’ τὸ πυκνὸ χορτάρι.
Εἶναι οἱ ὁλοζώντανες οἱ μυρμηγκοφωλιὲς
καὶ τὰ νομίσματα στὴ λάσπη.
Ὁ κόσμος μόνος στὸ μοναχικὸ οὐρανὸ
κι ὁ ἀέρας στὴν ἔξοδο ἀπ’ ὅλα τὰ χωριά.

Τραγουδοῦσε τὸ σκουλήκι γιὰ τὸν τρόμο τοῦ τροχοῦ
κι ὁ σφαγμένος ναυτικὸς
τραγουδοῦσε στὴν ἀρκούδα τοῦ νεροῦ
ποὺ ἄρχιζε νὰ τὸν στριμώχνει
κι ὅλοι ψέλνανε ἀλληλούια
Ἀλληλούια. Ἔρημος οὐρανός.
Εἶναι τὸ ἴδιο, τὸ ἴδιο! Ἀλληλούια.

Ἔχω περάσει ὅλη τὴ νύχτα στὶς σκαλωσιὲς τῶν προαστίων
ἀφήνοντας τὸ αἷμα μου πάνω στὸ στόκο γιὰ προπλάσματα,
βοηθώντας τοὺς θαλασσινοὺς
νὰ συμμαζέψουν τὰ σκισμένα τους πανιὰ
καὶ εἶμαι μ’ ἄδεια χέρια στὴ βουὴ τῶν ἐκβολῶν τοῦ ποταμοῦ.
Δὲν ἔχει σημασία ποὺ κάθε λεπτὸ
ἕνα καινούργιο βρέφος κουνάει τὰ κλωναράκια τῶν φλεβῶν του
οὔτε ποὺ τῆς ὀχιᾶς τὸ νεογέννητο,
τὸ ἀφημένο κάτω ἀπ’ τὰ κλαριά,
Οσβήνει τὴ δίψα τοῦ αἵματος ὅσων κοιτάζουν τὸν γυμνό.
Ὅ,τι ἐνδιαφέρει εἶναι αὐτό: κενό. Κόσμος μονάχος. Ἐκβολές.
Ὄχι αὐγή. Ἀδρανὴς μύθος.
Μόνο αὐτό: Ἐκβολές.
Ὤ, σφουγγάρι μου γκρίζο!
Ὤ, ὁ λαιμός μου ποὺ μόλις κόπηκε!
Ὤ, μέγα ποταμέ μου!
Ὤ, αὔρα μου ἀπὸ ἄκριες ποὺ δὲν εἶναι δικές μου!
Ὤ, κόψη τοῦ ἔρωτά μου. Ὤ, αἰχμηρή μου κόψη!

27 Δεκεμβρίου 1929


από τη συλλογή:
ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ
(από την ενότητα III. ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ)

© Assimina