ΚΥΡΤΗ φέρνοντας στήθος, Βασίλης Λαλιώτης

 ΚΥΡΤΗ φέρνοντας στήθος... όταν τα βλέφαρα δεν τον κρα-
τούνε πια τον ύπνο γδαρμένο από υστεροβουλίες σε βυθίζει
ο έρωτας διπλόφαρδος ένα σεντόνι θάλασσα έξω απ' το πα-
ράθυρο μια δαγκωνιά βαμβάκι μες τα δόντια και συστροφή
που σού γεννάει ένα τρικύμισμα ιστίου γύρω απ' τους βου-
βώνες... γυναίκα που αγάπησες χωρίς να σ' αγαπήσει κι έρ-
χεται τώρα δειλινό στο ντόκο γοργόνα εξόριστη με το καμέ-
νο μάγουλο να βρίσκει δάκρυ μια κοίτη χρόνου πού άνοιξε
αλλού αφήνοντας σου κάποια λόγια συντρίμμια σκόρπια σε
παλιά εργοτάξια μες στον ασβέστη μαύρα αγάλματα σχήμα-
τα τού άλλου σώματός σου όταν εμψυχωνόταν μάτια κορι-
τσιού απρόσιτου.

Πού θα μας βγάλει αυτή η άνοιξη που έρχεται, πού θα μας βγά-
λει; Με τι μπουμπούκια κερασιάς θα πάρει φως το μάτι; Κι
αυτό το τρίτο το μικρό κορίτσι που άφησες σιγά σιγά σαν
ποίημα για να ανακλαδίζεται σφυρίζοντας σαν τα λαγωνικά
τα μεσημέρια σου φέρνοντας ροδαμούς και βρύα πως προ-
σποιείσαι ακόμα δεν το υπολογίζεις;

Βασίλη Λαλιώτη
"Το ένδοξο πένθος"
εκδ. Πλανόδιον
1997
σελ. 77

© Assimina