Γιώργου Μίχου, Μαρία Μαρία
"Μικροκείμενα"
εκδ. Ενδυμίων
Μαρία Μαρία πόσα έχεις πληρώσει για μένα μες
στην αγωνία από παιδί τρέχοντας να με άρεις σαν άργησα,
που έκρυβες πάντα το κακό απ' το παιδί, μοναδικέ μου θεατή
των βασανιστηρίων αίμα μου, που διάβαζες πάντα τη σιωπή
του πόνου μου, και μετά στα δύσκολά σου χρόνια που δεν
μπορούσες άλλο να στηρίξεις την κόντρα μου, που έπρεπε ν
αρχίσουμε νέα ζωή, στο παιχνίδι των εξευτελισμών. Που σαν
άνθρωπος με πούλησες μια δυο φορές, που σου σκιζόταν η
ψυχή στα δύο, και στην ταινία του Κουστουρίτσα σου 'βαλα
το ερώτημα: Μπορείς ακόμα και κοιμάσαι αδερφή; Που με περί-
μενες στον κόσμο ένα χρόνο και τέσσερις μέρες ακριβώς, που
έγκυος και χορέψαμε, απολογούμενη αιωνίως για τα πεπραγ-
μένα μου μαχαιρωμένη φορές από τα λόγια μου, που έπρεπε
αυτό που ονειρευόμασταν πράξη να γίνει, αγριεύοντας
στα κάτω μου για να με συνεφέρεις, που είδαμε τον Κατράκη
σαν γλυκό πατέρα μας, ουρλιάζοντας στο εξεταστήριο σαν
πήγαινα να κοιμηθώ αιώνια, τι να σου πρωτοθυμηθώ από τα
πρώτα μπαλ ντ ανφάν μέχρι της Κυριακής το γεύμα σήμερα
κλείνει ο χρόνος γύρω σου και σε θυμάμαι αγκαλιά πάνω απ΄
τον ανοιγμένο τάφο γιατί είμαστε εσύ κι εγώ και δίχως ποτέ
να το πούμε χτίσαμε τον κυματοθραύστη σ όλα τα κακά. Μα-
ρία Μαρία πόσα ακόμα θα πληρώνεις όσο ζεις για μένα ούτε
θέλω να σκεφτώ μα σήμερα σε κλείνει ο χρόνος άλλη μια
φορά και φτάνει ένα τηλεφώνημα να πει κανείς χρόνια πολ-
λά...
στην αγωνία από παιδί τρέχοντας να με άρεις σαν άργησα,
που έκρυβες πάντα το κακό απ' το παιδί, μοναδικέ μου θεατή
των βασανιστηρίων αίμα μου, που διάβαζες πάντα τη σιωπή
του πόνου μου, και μετά στα δύσκολά σου χρόνια που δεν
μπορούσες άλλο να στηρίξεις την κόντρα μου, που έπρεπε ν
αρχίσουμε νέα ζωή, στο παιχνίδι των εξευτελισμών. Που σαν
άνθρωπος με πούλησες μια δυο φορές, που σου σκιζόταν η
ψυχή στα δύο, και στην ταινία του Κουστουρίτσα σου 'βαλα
το ερώτημα: Μπορείς ακόμα και κοιμάσαι αδερφή; Που με περί-
μενες στον κόσμο ένα χρόνο και τέσσερις μέρες ακριβώς, που
έγκυος και χορέψαμε, απολογούμενη αιωνίως για τα πεπραγ-
μένα μου μαχαιρωμένη φορές από τα λόγια μου, που έπρεπε
αυτό που ονειρευόμασταν πράξη να γίνει, αγριεύοντας
στα κάτω μου για να με συνεφέρεις, που είδαμε τον Κατράκη
σαν γλυκό πατέρα μας, ουρλιάζοντας στο εξεταστήριο σαν
πήγαινα να κοιμηθώ αιώνια, τι να σου πρωτοθυμηθώ από τα
πρώτα μπαλ ντ ανφάν μέχρι της Κυριακής το γεύμα σήμερα
κλείνει ο χρόνος γύρω σου και σε θυμάμαι αγκαλιά πάνω απ΄
τον ανοιγμένο τάφο γιατί είμαστε εσύ κι εγώ και δίχως ποτέ
να το πούμε χτίσαμε τον κυματοθραύστη σ όλα τα κακά. Μα-
ρία Μαρία πόσα ακόμα θα πληρώνεις όσο ζεις για μένα ούτε
θέλω να σκεφτώ μα σήμερα σε κλείνει ο χρόνος άλλη μια
φορά και φτάνει ένα τηλεφώνημα να πει κανείς χρόνια πολ-
λά...
© Assimina
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου