και απεργία και πορεία

(όπως δεν έχω ξαναγράψει)

ο άνθρωπος σε μικρή ηλικία αγωνιά και αγωνίζεται
να δικαιωθεί
σε μεγάλες, να δικαιώσει

όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, δεν μπορούσα να μην απεργήσω, έστω κι αν το γυναικείο μου μυαλό με τον περιορισμένης ευθύνης χώρο, δεν μπορεί να χωρέσει όλους τους εμφανείς και μη λόγους
εκείνο το ερώτημα που με βασανίζει, πως στο καλό δηλαδή μου ζητάς να μείνω παραπάνω στη δουλειά μου, αυξάνεις τον χρόνο εργασίας, ενώ από πίσω μου είναι στρατιές οι άνεργοι και στον δικό μου τομέα, αρκούσε για να με πείσει

απείργησα λοιπόν και προς χάριν του 2ου σκέλους του φιλοσοφικού μου επιμέτρου, αποφάσισα να κατέβω και στην πορεία

το ξεκίνημα αποδείχτηκε δύσκολο εφόσον οι εργαζόμενοι του μετρό συμμετείχαν με 24ωρη, αλλά δεν πτοήθηκα καθώς μια κολοκύθα βρέθηκε να περιμένει πολύ κοντά στο σπίτι μου
η κολοκύθα μας άφησε λίγο μακρύτερα απο τον προορισμό μας αλλά δεν με πείραξε γιατί περάσαμε μέσα από ένα όμορφο δάσος όπου μαμάδες είχαν βγάλει τα σκυλάκια τους βόλτα και σεβάσμιοι κύριοι τα καμαρώνανε ενώ ταυτόχρονα καμακώνανε τις μαμάδες

στην Αλεξάνδρας τώρα, νέα απογοήτευση με περίμενε με τόσο κενό χώρο εκεί που έπρεπε πλήθη κόσμου να με ζητωκραυγάζουν αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό μου τον άνθρωπο που έδωσε γραμμή στον ευγενή Βγενόπουλο και με τις σοφές του παρατηρήσεις, ο κάθε πικραμένος εμπέδωσε τα απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας και κοινωνικής επικοινωνίας
ωστόσο, σύντομα παρηγορήθηκα από τις αψίδες που είχαν περίτεχνα στήσει και στολίσει οι λιγοστοί θνητοί σε τέτοιο ύψος μάλιστα που δεν χρειαζόταν να ταλαιπωρώ τον αυχένα μου σε απρεπείς προς τα κάτω κινήσεις, οι οποίες ενδεχομένως και να εκλαμβάνονταν ως flexibility που επί το ελληνικότερον μεταφράζεται ως ευκαμψία, για να περάσω

εντούτοις, και πριν καν περάσει το ακαδημαϊκό τέταρτο, κόσμος πολύς συνέρευσε εις τας πέριξ της Αλεξάνδρας οδούς και στενά, πράγμα που με συνεκίνησε σφόδρα και για να ανταπεξέλθω χρειάστηκα μια σοκοφρέτα γίγα
περάσαμε αρκετή ώρα κοντά στο hot love περίπτερο, γωνία Τοσίτσα και Πατησίων, συζητώντας φλέγοντα θέματα, την ενότητα της αριστεράς πάει να πει και την συμπεριφορά του ΚΚΕ στα σωματεία, ώσπου, ευτυχώς γιατί θα κατέρρεα, γύρω στις 1+μμ, αρχίσαμε να περπατάμε προς το Σύνταγμα για να τα ψάλουμε στους επιτηρητές, αξιολογητές κι ελεγκτές της ΕΕ (την Κυβέρνηση την είχαμε γραμμένη)

περπάτημα να το κάνει ο θεός ν’ αποδείξει πως υπάρχει
μια εδώ και μια εκεί, παραπατούσαμε σε ρυθμό Μεγάλης Παρασκευής την ίδια ώρα που, οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ είχαν κάνει τον κύκλο και κατέβαιναν την Πανεπιστημίου με σταθερό ρυθμό δίνοντας το στίγμα του αποφασισμένου και ξεκάθαρου, πράγμα που δεν θα το στοιχημάτιζες για μας
όχι ποιους εσάς! μάθε λίγο τι συμβαίνει στους εργασιακούς χώρους.. έτσι μπράβο!

ευτυχώς που στρίψαμε στη Σταδίου και πιάσαμε λίγη σκιά γιατί τα φώτα της δημοσιότητας με είχαν τυφλώσει και ιδρώσει συνάμα δυσκολεύοντας ακόμη πιο πολύ τον βηματισμό μου και την τηλεοπτική μου παρουσία
μη τα πολυλογώ, τα πλήθη βημάτιζαν στο πλάι μου άφωνα κι έκθαμβα από την παρουσία μου, φίλοι συνωστίζονταν να με χαιρετίσουν κι άλλοι από τα παλιά, πολύ παλιά εδώ που τα λέμε, στέναζαν συγκινημένοι στο πλησίασμα μου

κορυφή Σταδίου, λίγο πριν να δούμε την πλατεία, με έκπληξή μου είδα να παρατάσσονται αριστερά μου και στο πεζοδρόμιο άνθρωποι ντυμένοι κάπως σαν φαντάροι με τον πλάστη για άνοιγμα φύλων στο ένα χέρι και το καπάκι από τη γάστρα στο άλλο
χάρηκα
ήρθαν είπα να με υποδεχτούν
χαιρέτισα
μα εκείνοι από κάποιον ζηλιάρη κι αυταρχικό αφεντικό παρακινούμενοι, βημάτισαν πιο γρήγορα και χάθηκαν στην ανάποδη της πορείας
άλλοι όμοιοι, έκαναν το ίδιο ακριβώς από την άλλη
θα ετοιμάζουν έκπληξη σκέφτηκα
δεν ξέρω γιατί είπα: μην καπνίζεις
κόσμος άρχισε να τρέχει αλαφιασμένος προς το μέρος μου
θα θέλουν αυτόγραφο σκέφτηκα
αλυσίδες, κάντε αλυσίδες! ακούστηκε μια φωνή που μάλλον τους έπεισε γιατί τράβηξαν και μένα μέσα σε αυτές σε θέση "προτάσσω τα στήθη μου" κι ας ήθελα να διαμαρτυρηθώ πως τα δικά μου είναι για κάτι πιο αποδοτικό, ενέδωσα με την σκέψη πως θα επρόκειτο για κάποιο ερεθιστικό ερωτικό παιχνίδι αφού απαιτούσαν αλυσίδες
μια γυναίκα όμως μεγαλύτερη από μένα που μάλλον ζήλεψε γιατί δεν ήταν στο κέντρο του παιχνιδιού, ούρλιαζε: έξω οι μπάτσοι από την πορεία! σέρνοντας από το ένα χέρι τον σύζυγό της να μπούνε κι αυτοί μέσα στο παιχνίδι
οι άνθρωποι όμως με τους πλάστες μάλλον φοβήθηκαν γιατί έτρεχαν να απομακρυνθούν τρομαγμένοι
οι άλλοι, το πλήθος δηλαδή που με συνόδευε θα πρέπει να θύμωσε γιατί τους φώναζε άγρια που χαλούσαν το παιχνίδι και τους πέταγε μπουκάλια από νερό
αισθάνθηκα αμήχανη γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τους κανόνες του παιχνιδιού
έτσι, έμεινα για λίγο μετέωρη ώσπου άκουσα να μου φωνάζουν: όχι στη μέση.. να έχεις διέξοδο
μα; έχω διέξοδο; απόρησα
γι αυτό δεν κατέβηκα στην απεργία και στην πορεία;
επειδή μου έκοψαν το διέξοδο κατέβηκα!
κι έστρεψα το κεφάλι μου, διαμαρτυρόμενη για την ασάφεια της προτροπής, προς τα πίσω όπου διαπίστωσα με χαρά μου ένα άλλο πλήθος ανθρώπων με το καπάκι της γάστρας στο χέρι κι έναν από αυτούς να ξεχωρίζει για να πλησιάσει τους πολλούς
χάρηκα
θα εκτίμησε τα οπίσθιά μου πέρασε από το μυαλό μου και έρχεται να παίξει μαζί μας το παιχνίδι με τις αλυσίδες
ένας όμως διπλανός του, αυταρχικός και ζηλιάρης, τον συγκράτησε κι έτσι δεν μπήκε στο παιχνίδι αυτός κι εγώ παρά τη στεναχώρια μου που πάλι μου χαλούσαν την έκπληξη κι αποσπούσαν από κοντά μου τα ενθουσιασμένα πλήθη, απέκτησα αίφνης διέξοδο

να μην τα πολυλογώ, οι άνθρωποι που με ακολουθούσαν χωρίστηκαν στη μέση
μερικοί μάλωναν αυτούς με τους πλάστες που δεν έπαιζαν τίμια κι άλλοι στέκονταν στο πλάι μου συνεχίζοντας κατά κάποιο τρόπο την πορεία
με τα πολλά, οι οπαδοί μου περικύκλωσαν ένα τεράστιο σε ύψος και όγκο κτήριο που φαντάζονταν ότι φιλοξενούσε τους ελεγκτές, επιτηρητές και αξιολογητές της ελληνικής μας οικονομίας έχοντας τα νώτα στραμμένα προς την Βουλή των Ελλήνων, λάθος τους θεωρώ γιατί κι από εκείνους εγώ περίμενα ανταπόκριση και συμμετοχή στην έκπληξη
οι καβγάδες κι οι επιπλήξεις προς τους ανθρωπους με τους πλάστες στοένα χέρικαιτα καπάκια της γάστρας στο άλλο, συνεχίζονταν στη γωνία απέναντι απο το Public (τι τόθελαν κι αυτοί να το βάλουν εκεί;), ενώ παράλληλα τα πλήθη εξελίσσονταν οδοιπορικώς όπως στο αρχικό σχέδιο

ωστόσο, απο την δεξιά απο κάτω πλευρά της πλατείες, διαπίστωνα πως η ώρα είχε περάσει γρήγορα όπως η ηλικία μου και η έξαψή μου έδωσε τη θέση της σε πόνους στις κλειδώσεις και στα πέλματα
όπως καταλαβαίνετε, δεν ηδυνάμην άλλο να περιμένω τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου προς το πρόσωπό μου και άρχισα να ανηφορίζω προς Αμαλίας με στόχο την Β. Σοφίας (είδατε; δεν το γράφω ολόκληρο)
στο ύψος όμως του Αγνώστου Στρατιώτη, αντιλήφθηκα μετά μεγίστης ικανοποιήσεως πως ο κόσμος εκδήλωνε την λατρεία που τον εμπόδισαν ολοκληρωμένα να εκφράσει στο πρόσωπό μου
τρακατρούκες, βαρελότα, καπνοί με αποχαιρετούσαν την ώρα που μια των συνοδών μου μού έλεγε πως σε αυτές τις περιπτώσεις ένα που μπορεί να σε σώσει είναι να αγκαλιάσεις μια κολώνα

απόρησα αλλά κρατήθηκα στο ύψος μιας πολύπειρης γυναίκας
δεν το έδειξα…




©Assimina