Κώστας Μάστρακας, 25η ὥρα

 

 (Του Κώστα Μάστρακα, από την "Ζώνη Ασφαλείας")

                  25η ὥρα

           Ὁ χρόνος εἶχε κάποτε εὐρυχωρία.
           Δικά μου πρωϊνά, ποὺ δὲ μοῦ τἄπαιρνε κανείς,
           πάμφωτα μεσημέρια,
           ποὺ μὲ βασάνιζε ἡ ὑποχρέωση ἄθελου ὕπνου,
           γεμᾶτα ἀπογεύματα
           καὶ νύχτες ἔνυπνες, ἐνόνειρες.
           Σιγὰ-σιγὰ ἄρχισαν νὰ μὲ κλέβουν.
           Μοῦ ζήτησαν κάποια μικρὴ ἐξυπηρέτηση.
           Ἁπλόχερα τὴν ἔδωσα.
          Ἔχετε λίγη ὥρα γιά..- θὰ σᾶς ἀνταμείψω!
           Δὲ μ' ἔνοιαζε ἡ ἀνταμοιβή, ἡ ἀνταπόδωση.
          Ἔδωσα ὧρες ἀφειδώλεφτα,
           ἔδωσα πρωϊνά, ἔδωσα μεσημέρια, ἀπογεύματα.
           Νύχτες ἀτέλειωτες κι ἄλλες νύχτες.
           Μέρες ἀτέλειωτες κι ἄλλες μέρες.
          Ὅταν τελείωσε ὁ χρόνος
           ἔδωσα τόπο στὴν ὀργή,
           ἔδωσα τὰ σπλάχνα μου,
           τὸ σῶμα μου,
           ἔφτασα στὴν τελευταία μου στιγμή.
           Ἐκεῖ μὲ περίμενε ὁ ἄγνωστος Ἀνταποδότης:
           Πάρε, εἶπε, τριάντα δικές μου ὧρες.
           Πολλαπλασίασέ τες καὶ
          «Ἆρον τὸν κράββατόν σου»...
           Ἐπέζησα καὶ μετεωρίζομαι.
           Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε ἄλλο.
          Ἔχω συνηθίσει νὰ δίνω.
           Δίνω λοιπόν, ὅ,τι ἐλάχιστο ἀπέμεινε.
           Δίνω κι ἀναζητῶ ἀπεγνωσμένα,
           τώρα ποὺ στένεψεν ἀσφυκτικὰ ὁ χρόνος,
           τώρα ποὺ χάθηκαν κ' οἱ εἰκοστέσσερες,
           τὴν εἰκοστὴ πέμπτη μου ὥρα
           τῆς ἀλήθειας.

 

                             από τον φβ χώρο του ποιητή Κώστα Σοφιανού

 

© Assimina