Ασημίνα Λαμπράκου, ΚΆΠΟΙΑ ΗΜΈΡΑ σκέφτηκα (από το Solidago)

 

ΚΆΠΟΙΑ ΗΜΈΡΑ σκέφτηκα:
θα αποτελέσω την εικόνα όλων των πραγμάτων που τον σημάδεψαν
πάνω μου θα πάρει το αντιγύρισμά τους
Μια μέρα σκέφτηκα:
θα είμαι το κορίτσι που τον απέρριψε
αλλά από την πλευρά της απορρίψεως η ίδια
και τότε θα γίνω το θηλαστικό που τον παρηγορεί
για την απόρριψη που έδωσε
εγώ στη θέση εκείνου
το θηλυκό στο αρσενικό του
Μια μέρα πριν από τις άλλες, σκέφτηκα:
θα είμαι η μάννα που θα βλέπει πάνω της αιτίες συμπεριφοράς
η μάννα που θα τον συγχωρεί
αυτή που στα χέρια του θα πεθάνει
να προλάβει να τη συγχωρέσει, ο ίδιος να ελευθερωθεί
 

σκέφτηκα κι άλλα
πως ας πούμε είμαι αυτός κι αυτός
εκείνος ο ίδιος που τον συμμορφώνει
κι ήταν σα νάξερα πως
 

τόσες που θα γινόμουν γυναίκες θα με έχανα
κι εκείνος
θα συνεχίζει μέσα τους να υπάρχει για να τις περιέχει

 

*******

 από τη συλλογή Solidago, 2018

 

 17 Απριλίου 2024 - προγραμματισμένο 

***

σ.σ.:
υπάρχει ένα σημείο όπου τα Πυθείϊα, όπως τα λέω εγώ ή μελλοντολογικά όπως αναφέρεις εσύ, ποιήματα καταρρέουν 

το σημείο της αποκάλυψης ότι η διαίσθηση άγγιξε την πραγματικότητα

κι αν το "θα"  του ποιήματος έχει γενική, οικουμενική ή έστω ιστορικά κοινωνιολογική στιγμή, το ποίημα γίνεται ο ήρως, το φτερό να σηκώσει επαναστάσεις είτε εκείνα τα τύπου: τα έλεγε αυτός από τότε

αν, ωστόσο, το "θα" του ποιήματος έχει μια στενή, προσωπική αναφορά, μένει να θαυμάσεις το δώρο της διαίσθησης

φιλοσοφώντας, επειδή ήθελα να  μάθεις κι επειδή απορώ και δεν είναι εύκολο να διαχειριστώ την αλήθεια

 

© Assimina