ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ, ΥΠΟΔΟΧΗ

ΥΠΟΔΟΧΗ

 

Τον πατέρα μου, δεν τον θυμάμαι να με υποδέχεται κάπου. Ψέματα.
Μια φορά, αγρότης αυτός αναγκασμένος να δουλέψει στην πόλη, με
υποδέχτηκε στο πλυντήριο των φορτηγών του οποίου την φροντίδα τού
την είχαν αφήσει εν λευκώ, χωρίς ένσημα εννοείται, τα αφεντικά τού
βενζινάδικου στη γωνία της Ιωάννου Μεταξά με τη Μοναστηρίου. Με
έβαλε άρον άρον στο δωματιάκι του, να μην γλιστρήσω στις σαπουνάδες
και τα γράσα. Μου παράγγειλε πορτοκαλάδα από το καφενείο.
Μπερεκέτια. Έκτοτε, μόνος την πρώτη φορά στον δρόμο για το Γυμνάσιο,
μόνος στην ανίχνευση του χώρου των εξετάσεων για τις εισαγωγικές στο
Πανεπιστήμιο –για την εγγραφή μου, ακόμα και την ορκωμοσία μου,
ούτε λόγος–, μόνος στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων στην Τρίπολη.

 Δεν ήταν για τρυφερότητες, είχε άλλον τρόπο να αγαπάει.

 Τώρα με υποδέχεται κι είναι εκδηλωτικός· το δείχνει πως με περιμένει.
Πότε ένα παράταιρο αγκάθι δίπλα στον σταυρό που θέλει ξερίζωμα,

πότε μια ξεραμένη ρίζα –από τα φυτά που του έβαλα γύρω από τον
τάφο– που θέλει αλλαγή, πότε μία στεγνή σταλαγματιά, σκόνη πια, να
θολώνει το καθαρό βλέμμα του στη φωτογραφία και να θέλει να
σαλιώνω το δάχτυλο για να την καθαρίζω.

 

Καμιά φορά το πιάνω αυτό το βλέμμα, αγκυλωμένο πεισματικά
άκαμπτο, να θέλει να καρφωθεί πάνω μου, ακριβώς μπροστά του, μην
και ξεγελαστεί και κοιτάξει
στα πλάγια. Δεξιά του ο
παππούς και πιο κει ο θείος,
αριστερά του η μάνα μου και
πιο αριστερά, άδειος χώρος,
καπαρωμένος –σιωπηλή
συμφωνία, άγραφος νόμος στο
κοιμητήριο του χωριού– από
μένα.

 

 

 

Συλλογή: Κατάστηθος Ανέμων, 2021, ΖΗΤΡΟΣ

     αντέγραψα το ποίημα προσπαθώντας να ακολουθήσω
την μορφοποίηση του βιβλίου
στο κενό δεξιά, στους τελευταίους στίχους, υπάρχει το
σκίτσο (φωτογραφία πιο κάτω) της περσόνας bonslie
που διακόσμησε με σκίτσα ολόκληρη τη συλλογή

 

 

 

 

 

 

 

 

© Assimina